ружа (ж.)
И сја криех во градина, зад макови китки, ил' под ружи г'столисти тулех сја как зајац.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Как што мрена риба барат место по д'лбоко, как што славеј, малка птица, седело си виет сред расцветени ми ружи в поле ил' градина, как што мајка силно љубит првата си рожба, так и младо љубит млада, искат мома јунак, младо момче-хубавелче, гиздаво си либе.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Во иднина светла, во иднина нова, татковино наша и родино клета, штом овдека златни ќе зазвучат слова, во чудесни ружи ќе расцутиш сета.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Дното е поплочено со ружи Огромна сува река Тече неумоливо како раѓање.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Досегни го во ветрот досегни го во болот на корењето на убавите нешта пред да ти проговори со говорот на инсектите што го тркалаат над ружите својот облак.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Воздухот се згуснува и врие од немајкаде клопчето од инсекти над ружите што лета здивува заканувајќи се.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
По брезата на нејзината снага по липата на нејзината лика по ружата на пубисот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Некогаш биле под ружи поголеми површини.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Денес ружата расне во Турција, Мароко, Франција, СССР, но најмногу во Бугарија.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
- Господ создал две совршенства: убавината кај жените и ружите (рози - бугарски) говореле старите грци. И не случајно поетите пеат за ружите...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Од источната страна - фабрика за кожи и цигари, од северната убаво широко џаде, од обете страни и парк – само ружи.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
И се прашувам дали сѐ уште ги чуваш оние исушени ливчиња од ружи?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Првин во паркот. Убаво место. Високи дрвја, чисти патеки и многу ружи.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Борхес прераскажува запис од Исток според кој во пустинитена Индија растеле црвени ружи и врз листенцата со златна боја било запишано: нема друг бог освен тебе...
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Ама, ете, идело. ,Има две усни црвени ко ружи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тогај Бог ги крена рацете од монахот Ефтимија и го проколна да биде поет и да биде окован само во немаштија и ружи.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
- А, може ли да му однесам ружа на гробиштата? - праша. - Да, дедо ти би се израдувал.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Ајде да направиме летен театар од песокливи кули и сонливи дилижанси и бакнежи од шаторски преспивања Ајде да направиме летен театар со карневалски маски со скришни сказни со ружи и ѕвона што ќе ечат крај езерото.
„Чекајќи го ангелот“
од Милчо Мисоски
(1991)
Оваа идеја понатаму ја потврдува и фактот дека ружата (со осум ливчиња) е симбол на регенерацијата и совршеното достигнување.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
На другиот крај од големата маса во одвратната чајџилница Филонус, тивко ги разменуваа што религиозните што садистичките што метафизичките што мајчински искуства, следниве три личности: младата госпожа Ана, инаку позната како сопруга на човекот што катедрата за логика ја замени со кафанска маса на која стојат мистериозните кибритчиња и лактовите на народнот мудрец Неџо; госпожицата Буде вообичаено - спрема правилата на тајната организација „Црна Ружа“, така суптилно провалени од инаку најглупавиот балкански весник „Вечер“ - облечена во нејзе милите папски бои: љиљакова, портокалова и бела („синестезии, нелогичности!“, се слушаше врескање од соседниот крај на масата) и со специјална ловачка капа на главата на чиј што врв (на капата), провокативно искривено, трепереше зелено масонско перо, ко ветроказ; додека човекот што токму зборува - и чиј што истоштен, од премногу експерименти со нејадење и неспиење, глас, го привлече вниманието на г. Абов - се одзиваше на името „Никола, врти кола!”, или скратено Никола Вртикола.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
