рофја (ж.)
Откри нешто, што те исуши откорен; откри нешто, што помина низ целиот тебе како рофја, те изгоре и те остави да се меткаш со денови по шумата, по беспаќата, а деновите ти беа сосема црни.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Рофја да ги удри. Сѐ собраа ... Зар не знаат дека имаме деца?
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
А таму, рофја да ги удри, им ги вадат душите.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Црно, како од рофја јагленосано кученце, потскокнува, 'ржи, слушаш како му зрее семето, и како му се приближуваш - сенката на детето некогаш што си играше со него - исчезнува.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Фовистички обоен
или плускотница, да освежи
исчекувањето да се олесни
рофја да удри
за невреме да ве подготви.
Да имате слух и за небески работи.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Мене тогаш како рофја да ме удри...“
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
- Штом ќе си легне до зазорување ниту рофја не го разбудува - поначесто си помислува, ама не му кажува да не би домаќинот поинаку да ја разбере, па да се навреди или да ѝ се налути.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Ако не се засолниш, дождишта ќе те изнаводенат, ветришта ќе те кутнат наземи, може и некоја рофја да те дотолчи...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
