растегнува (несв.)
Под кожичката на долната усна му се собира и му се растегнува гасеница.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од темниот ходник придојде матна парталеста маса од затвореници, се збираше во средината на каушот, се брануваше, се растегнуваше возбудено.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
По тоа небо, како јадри, развиорени искри, како сега полетани искри од некој развален огон некаде зад источните планини, бели и јасни речиси пред неговиот поглед се растегнуваа утринските ѕвезди.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Овој ветер ги гореше пределите, ги растегнуваше коските како восок, крвта ја зовриваше и згуснуваше во калливи напласти во мозокот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Наместо загрижено да ги подигаат веѓите во облик на буквата V, тие го растегнуваат лицето во насмевка. И притоа велат: страшно, страшно...
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Затоа оваа поезија е неуморна: сето време, без престан, го надгледува претурањето од мислата во јазикот на своите говорители и чека „инцидент“ сѐ дури самата не стане тоа што го чека: инцидент меѓу мислата и јазикот чијашто разврска мора да биде во интерес на мислата, што значи јазикот треба да се шири и да се растегнува, постојано да се долева и полни не со водата на Едното, туку со водата што се исушила не сакајќи да се прелее во Другото.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Го растегнуваше денот колку што можеше повеќе и ја растегнуваше вечерта, само за да биде буден и присутен.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Како што ги растегнуваа сите човечиња на пижамите, едно по едно, се кикотеа сѐ посилно и посилно.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
