распали (св.)
Говореше онаа мала топчеста бригадирка што ја плискаше со вода оној ден, беше се распалила, а образите и вивнале в огин: – Залудно ќе ни оди сета работа, додека сред нас има саботери.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Невестата Менка ја распали борината на светелникот и отиде во земникот да извади маст, сирење и некоја пиперка да запржи на тавата за гостите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Илко распали борина и встрча напред да не влезат луѓето в темница.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Да ја распалам твојата болна душа и да ја разбудам својата. Таа имаше мал белег под десната дојка.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Му допушташе на пламенчето да се распалува до една висина до која тој ќе посакаше да го распали.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И, мои деца сте, греота е да зборувам, ама тоа е огниште што пак ќе се распали.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Готвачот, малку потаму од заробениците, распали оган во огништето, го крена тенџерето, го однесе некаде зад шаторот.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Ги растоварија раниците, го распалија огнот и прва грижа им беше да се најадат, та почнаа да претураат по куќата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Но, трговците не попуштаат, и војната дури во есенските дни стивнува, зиме речиси се смирува, за да се распали повторно во летните дни, кога на пазарот пак се појавува сладоледот...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
тој распалил едно ситно: лиду, лиду, лиду, лиду, и ние играме, ама лабаво, ко кал за црепни да газиме, не ти носи душата да играш делнички и со пијани војници од таму си некаде, од мајчина им, не си за никаде, мочано време, и се нишаме небаре треската да не фатила, се правиме тресиопашки, скокаме наситно, а старшијата само ја ситни свирката и тогаш пукна пушка и старшијата ја олабави гајдата таа писна и занеме и во гробиштата влегоа други војници, кај ќе бараме и за овие кокошки, си велиме, и излезе еден поголем од старшијата, со едно кило петлици нареден, и вели: отечеството крвари, а вие играте, и колкумина имате српски војници, прашува, ами колку што забраа Србите, велиме, колку што им требале и броиме на прсти: Насте, Петко, Митре, избројавме дванаесет.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Одеднаш тој во мене распали еден силен, дотогаш непознат оган за моето срце.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Во едно широко шише имаше камфор, жолтеникаво густ; си заби себеси шприц во раката - се распалија дивите струи, некоја дива енергија ја тргна раката на парализираниот човек наназад, па угоре, тој му ги наби лактите в гради.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Вистинското турско кафе е како жежок и сладок бакнеж... – гласно се насмеа домаќинката и отиде да распали оган.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Посакуваше прегратката да распали оган.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
се распали, гори Македонија можеби и отшто ги баталивме утринските молитвени песни отшто ги баталивме и вечерните серенади а додолските песни ги избришавме од сеќавањата од сите носачи на звук (останаа само носачите на зло).
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Крадец на крадец ништо не му краде и откога Прометеј се истопори во центарот на Скопје (првин угул гол потем со наметка на алтипатлакот) и свика на бадијалџиската толпа: аманте бре, луѓе, за тоа ли толку се резилев и го маткав оној зевс додека му го дрпнав огнот на хефест за тоа ли се мачев да ве научам како се пали огнот - за вие да ги распалите сите шуми и гори македонски сите до една опеани во заборавените народни песни - колку огнови сте украле, толку пожари да распалите.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Време е уште малку да се попече на жарот кој самиот го распали.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ружа токму како да го чекаше овој миг за да распали од сите оружја. Скокна од масата на изненадување на сите.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Наредувам, мајоре, половина час со брз оган, распали од сите цевки.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
И велиш ќе се вратиме дома, во старата куќа, ќе ги откриеме жарчињата и ќе го распалиме огништето?
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
