прикрие (св.)
ТЕОДОС: (Се повлекуеа настрана и прикривајќи вади од ќесето пари,.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Кога јатото се изгуби зад редот на оревовите џиновски стебла, некаде кон сувиот поток, лисицата ги допре на земја цицките и сети болка од надојденото млеко; го подуши млакиот воздух и појде кон длабочината на шумата барајќи непроодни места за да го прикрие патот до своето легло.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Луѓето наследиле од дедовците навики и знаење; напролет го садат компирот на онаа педа земја што ја имаат, се веднат со копачките во лозјата зад ридот, го следат со очи снежното окопнување во дабовиот честак; налето се виткаат над компирот да го прикријат со тврдите грутки, ги колнат ненаситните кртови, чекаат дожд; наесен го слават гроздоберот и вардат - што помалку леб ќе се изеде, сѐ повеќе зрна ќе се засеат ораниците.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Можеби сетило дека по неговите траги врвиме лисицата и јас па сакало некако да прикрие на која страна отишло.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Но, тој со ништо не го прикриваше во својот глас оној површен трепет, што мораше да значи или подсмев или голема жал. Или обете. Најверно обете.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А ако се дознае дека некој го прикрива и го чува за голтарите шумски, веднаш и најстрого ќе биде казнет и ликвидиран. Јасно?
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Надвор, низ отворениот прозорец, достигаа зборовите на учителот: - Бузо, значи, ти се обидуваш да ја прикриеш причината за она што станало...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Некогаш дури и несвесно, за да прикриеме некое свое малечко лошо дело, за да скриеме што не сакаме други да знаат, да се направиме важни и слично.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
- Маската падна, - рече татенцето со победоносен тон како да го чекал само овој миг, - маската падна, - повтори, камуфлажата не трае долго, како пудрата што кај нечесната жена се брише (уште спореди татенцето), - како пудрата што не може да го прикрие лицето на нечесната жена, додаде некако деликатно, искусно.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Кога јатото се изгуби зад редот на оревовоите џиновски стебла, некаде кон сувиот поток, лисицата го допре до земја цицките и сета болка од надојденото млеко; го подуши млакиот воздух и тргна кон длабочината на шумата барајќи непороодни места за да го прикрие патот до своето легло.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Толкував: „Што му е потребно вака да ги прикрива вистинските односи меѓу предизвикот и впечатокот?“
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Колку и да настојуваше да ја прикрива својата вознемиреност, пред нас децата, во погледот ја немаше сината ведрина во која често отпловуваа нашите сенишни мисли.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Во нејзините очи има умор и болка, нејзините трепки се влажни од солзите чие присуство се чувствува насекаде иако девојката се обидува да го прикрие тоа.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Цели 40 години поимот на национален идентитет во Чехословачка беше третиран како сомнителен и беше прикриван од страна на погрешната, официјална, советска верзија на реалноста.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Алхемичарите зборот „вел“ го употребувале во неговото оригинално антитетичко значење на прикривање (velum, завеса, вел) и откривање (revelare, откривање, симнување или повторно навлекување на завесата).
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Под знакот на отуѓувањето, секој божји ден од човечката стварност може да се фалсификува, а позитивистичкиот опис само го чува од заборав тоа отуѓување кое самиот не може да го даде, единствено успева понатаму да го продлабочи така што уште повеќе ќе го преправи и прикрие.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Ако се занемари или прикрие дел од оваа логика, тогаш се станува промоциски критичар.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Затоа, мораме да го отфрлиме позитивизмот којшто стекнува „сигурност” така што успешно го прикрива она што е и она што не е, така што го униформира светот, го преобразува она што е стварно дадено, во заграбено, а потоа го зема тоа како дадено, така што светот го лишува од битија, а светот на битијата го прогонува во земјата на сенките на субјективни „вредности”. okno.mk | Margina #22 [1995] 31
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
И одвреме-навреме потпивнуваше од чашката прикривајќи ја нервозата со наместена веселост.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Позасрамен да не го видат другите, Дедо Мраз се згугури прикривајќи го на тој начин своето голо лице.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
