почука (св.)
Поштарот не почука веднаш, постоја пред големата порта засводена со четвртасти подеднакви по димензии блокови делкан песочански камен.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Браво, Трајче! - го пофали чичко Тале, го почука по рамото, му ја стегна раката и продолжи: - Таков те сакам. Да бидеш како татко ти.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Ќе почукаш на портата - продолжи Горјан.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Почука на дрвената порта. Излезе средовечен човек со црни мустачиња.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Некаде на полноќ, Мајка почука на вратата на библиотеката, носејќи го подавалникот со вечера за Татко.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
