потоне (св.)
Тогаш Анѓеле што ќе прави на тоа парче земја, оттаму како ќе се врати ако не го примат?! (Потонува во мисли).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
А Мече – да потоне в земја. – Јас ... ако може ... – се збуни тој – а ако не, не можам да останам.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Кога Бојана ја тешеше и ја куражеше Доста, им се приближи и Доста Макрева и трите мајки се одделија сосема настрана и потонаа во родителски — мајчински — разговор.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Настапи тишина од која на човека му се присторува дека ќе потоне којзнае во каква бездна.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И пак сѐ потона во тишина.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Водата сосема бавно се премрежи и пак се потона во камено смирување.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Па со поглед што блика и зрачи, потонувам до дно во модрината, и кликнувам пак на убавината: Прострелај ме со своите лачи!
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
А кога тој ветрец ќе умре, ноќниот небесен жнеец сиот претворен во седефен срп, силен и напнат од нагон во 'рбетот, ќе се заплетка во влажните коси на врбите, ќе ги испие од белата кора сите сокови и лудо опиен ќе потоне во првиот вир. Тој, жнејачот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Очите му станаа потемни, зениците со стопија и потонаа во минатото, во некој далечен ден длабок закоренет во него.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А малите лукави очи потонати во сало, ајдучки демнеа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
О, да може да потоне сосе чун на езерското дно и никогаш да не излезе оттаму.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Крстан го гледаше со раширени очи и потона во тешки мисли.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Брате Јоване, јас сум една од оние бубачки што со своите многу очи гледаат десетици слики одеднаш - и се виде самиот себе во гумени чизми до појас, таму, на едно мочуриште, меѓу трски и меѓу селани, потонат в густо и зелено крекање на илјадници невидливи жаби.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
(Потонува во неговата прегратка, најпосле, по сето грчевито барање.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Светлината почнува да се намалува. Пустелијата поцрнува и потонува во мракот од каде што изрони.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Мракот го потонува во својата бездна и него исето околу него.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Таму е создадено мочуриште и потонуваат луѓе.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И го зафати неперодолива желба пак да потоне таму каде што е сосема инакво и убаво да се биде.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо се довлечка до аголот и таму потона во темнината.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И остануваше пак само да се доближува до неа и секогаш да ја изгубува, сиот потонат во тоа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
