поти (несв.)
Нејќам да ми се смеат сите: е, ти носиш вода, а ние тука се потиме! – Кој ти се смее?
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Дланката ми се потеше. Божидар рамнодушно го позеде баждарот со црните прсти и го прецени со студен поглед.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не прашува каде е закопан и се поти.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Рацете му се потеа од замислена белина на женска кожа.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се шуткаше со тоа чувство во себе, како да растрчуваше наоколу со него, голорак, сеќаваше како се поти.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А сеќаваше дека се поти од нив по челото и по грбот. - Ноќеска.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тој бараше помош за својата лага, бараше само едно мало олуче, по кое ќе потече таа; а сега се потеше, кога и тоа мало олуче, што го издлаби, оној сакаше да му го одврати.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А Панче Василевски се поти од срам. Има и зошто.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
На припекот полека но сѐ повеќе цокулите отежнуваа, телата им се потеа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Како што плетеше мислеше на тоа по која длабина во коските ѝ допрело сонцето и зошто веќе не почне да се поти.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Јас ги тренирам мојот дух и моето тело да не се потат ни во една ситуација.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
„Облачно претпладне во јули. Вкус на пепелта лета низ воздухот; - мирис на дрво што се поти на огништето, - натопени цвеќиња, - опустошени шеталишта, - зошто веќе да не дојдат играчките и темјанот? “, ќе наслика Рембо во неговите „Изреки“ и ќе продолжи: „сум оптегнал јажиња од камбанарија до камбанарија; венци од прозорец до прозорец; Златни синџири од ѕвезда до ѕвезда, и играм“.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Стојам и се потам, тук по лицето, секаде сум растучена од потта.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Вртат чутурите, матерките, се потат војниците од сонцето и од ракијата. 162
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ама ништо. Ти само се потиш, бразди пот ти слегуваат по снагата, од под гуша до петици.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Само да си спомнам за својот тогашен речник, проклет да бидам, јас веднаш почнувам да се потам, душава ми црвени од срамои.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Скокаат, врескаат, пеат, плачат, се потат и препотуваат, се дават во изобилството прав кренато од нечистото душеме.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Коњот со мака ја теглеше колата по нерамното џаде и наближуваше кон селото; фрчеше со носот, се потеше од жештина и од теглењето.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
По извесно време, студенилото му премина во оган: гореше, се потеше, фрлаше сѐ од на себе, но ништо не помагаше; чувствуваше како повторно да се наоѓа во Сахара, во нејзината жештина што еднаш ја доживеа; во бунилото повторно му излезе Сахара пред очи и жената со која што тргна и која постојано му го отвораше прозорецот од џипот и му велеше: издржи, издржи уште малку, а низ отворените прозорци место свежина влегуваше уште поголема жештина.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Се потев во Плодот, станував дел од неговата нераскинлива целост.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
