потече (св.)
Од нас, пак, потече жешко крвта пролеана бедно.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И реки ќе потечат и бреме ќе одвлечат на вековита смрт!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
- Уште едно ќе испијам, - рече тој и пак го стави шишето под шупурката. – Сакам петнаесет да бидат. – и Водата потече во него, стивнаа децата, та се слушаше само шуркањето на водата.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Татнежот потече низ улицата како несопирлив порој.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Најнеразбирливо беше друго. Земјата смекна, се згреа, потече во бранови и го однесе со себе и човекот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ако го снема меѓу бреговиве ќе потечеме по планињено.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Дојдете вие плеќести црни мажи деца и неба и времиња -по коритото на оваа река да потече и вашата судбина на местото на овој мост извишен над вашето небидие да си прочитате: векувајте со мене!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Крв и плуканици потекоа по Анѓиното лице.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Директорот сакаше да каже нешто, но само лиги му потекоа низ дебелите образи и подгушници.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Не му требаше долго да почне а кога почна - потекоа прашања и се затркалаа околу него како топки од гума.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И потекоа како врела течност, кошмарно и изгубено, мали во својата неотпорност пред ноќните тајни.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се запре пред огледалото и кога го виде својот лик, со потечени очи од спиење, со расчорлена коса траги од мармалад околу устата, останати од синоќа го исплази јазикот и му се искриви на својот лик.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Солзи му потекле од очите и му ги натопиле мустачињата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Се опираше и чекаше. Од подотвореното око не потече солза.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во темнината, масата се разлеа и го зафати сиот простор, потече и се згусти во теснината на ходникот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А тогаш, кога ќе потече водата, да извади неколку кубика штици, што ѝ беа потребни на нивната Задруга.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Кога би одврзала, мислеше, само кога би отпуштила, кога би спитомила и би заплиснала да потече...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тој бараше помош за својата лага, бараше само едно мало олуче, по кое ќе потече таа; а сега се потеше, кога и тоа мало олуче, што го издлаби, оној сакаше да му го одврати.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Од носот му потече крв.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- И сол ми донесол домаќинот! - израдувано рече мајка му, го прегрна и од очите ѝ потекоа солзи.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
