посед (м.)
Во старите пописни книги на населението и имотот, во тевтерите на воените и даночните обврзници, па во хрисовулите на византиските императори, Потковицата се споменува како феуд или црковен посед, а во ферманите на турските султани, испраќани во врска со собирањето на даноците, со ајдутите, со побуните и казнените експедиции, како султански имот, Хас чифлиг, под името Загориче, кој, најверојатно, зашто се најдува точно на границата помеѓу Битолско и Прилепско Поле во различни времиња потпаѓал под управа де на едниот де на другиот град, но за луѓето кои живееле тука, за нивната раса, религија и бит ништо не се споменувала.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Но, еве ја Таа, изнуркува од белината на својот посед, и бледа, како природата што ја опкружува, преминува во нешто помоќно и позагадочно од своето обично траење...“.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
„Пекол на Рајските острови: иако на наследниците на првиот колонизатор, едноокиот гусарски капетан, Џон Џонс, наречен „Џонс Крвопиец“ им е исплатено 23 долари како надомест за сопствеништвото на поседот, референдум е сепак неопходен – дали 35-те корални островчиња ќе бидат присоединети кон својот голем сосед, од чии брегови го делат 1500 километри или ќе го задржат досегашниот независен статус?
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Коректен наклон на тој реденгот, речиси веќе во посед на големи права.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Вљубениот е безвреден предмет, секогаш во туѓ посед.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Ќе ги разграбаат поседите и ќе ги разделат, како и досега што правеа, на нивни заслужни војсководци.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Најдобрите земјишни поседи им биле поделени на српските колонисти додека македонскиот селанец бил исклучен од поделбата.
„Џебна историја на македонскиот народ“
од Група автори
(2009)
Претпладневната ракија како топол бран чинеше да го чувствува целосниот посед на телото, да си го зајакнува оптимизмот, илузиите, додека вечерната ракија ја пиеше за своја душа, таа му ја зајакнуваше носталгијата за старите времиња, за животот со семејството крај Езерото, за годините на младоста минати во Цариград.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
