попусто (прил.)
Попусто Бошко се опираше.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Попусто фалбите, - одвај успевајќи му велеа едни.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Сакал куќа да закуќи, со рало да заора – но попусто.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Не, тоа не ќе биде обично разделување и една младост попусто измината, разделбата ќе прилега на цврсто прегрнување на некој превој непознат далеку во иднината.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
И сигурно - и во овој град јас ќе бидам најнежен поета. Но попусто - сонот си е сон, а животот други далги влече.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
- И јас така мислев, Веле, но брзо разбрав дека попусто сум го давал срцето.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Слободниот гулаб уште правеше обиди да му помогне на својот другар но попусто.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Попусто - клучалката имаше тесно грло, клучот беше несигурен во старечките раце.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
За прв пат јасно како острица на нож блесна во неговата глава - жив закопан, и се виде во тој блесок како се задушува, како попусто завива за помош, како по неколку дни, избезумен и гладен, ги забуцна забите во својата измршавеност и се кине залак по залак.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Мислата... Мислата... Таа му гребеше во душата. Таа го мачеше. Мислата... Не можеше да ја совлада... И бегањето, и пиењето - сѐ беше попусто...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„Ако дојдевте утре попусто ќе ѕвоневте. Утре в зори патувам.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не попусто ги земам јас сиве овие мерки на претпазливост.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Интересна жена. Попусто го спомнуваш нејзиното име. Таа не е болничарка, болнику мој.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Патрокле се колне во светците и господа - пари повеќе нема и попусто е тоа мачење.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Попусто се грижеше да му го сврти вниманието на себе.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Можеше само да го жали она човече, што си мислеше сега дека било попусто сето она негово чеперење по скелињата на светот, кое оној сега го презираше како будалштина од младите години, сиот оној свештен чесен труд, сиот оној свој живот, сите свои денови.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Еј ти, - му рече на оној под себе. - Попусто чекаш тука.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
На местото од сето она, што царуваше по Белата Долина, тој имаше само една пушка, со уште два фишека, кои не се решаваше да ги загуби вака попусто, а тоа беше една многу несправедлива и лоша замена, невозможна замена, за сѐ друго, што чуваше секоја единка од тој живот околу него, за секое дебнење и секое предухитрување, за секое сурово наскокнување и секакво столкнување очи в очи, што го носеше во своето тело, во сплетот од своите мускули, секој жител на таа бела, диво ризискрена ноќ.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Нема, - ми вели со стегнати вилици. - Значи, попусто чекаме.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Водарот сѐ стори само да го најде, но попусто.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
