понизно (прил.)
Навистина, за мене би било многу понизно да земам жена и се сродам со еден мој крвни душман.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Брат му го забележа тоа; се заджа да не ја прати во неврат својата стрпливост. „Една стрнка моли за прием, другар началник“, понизно рече девојката со толку слаб глас што изгледаше дека говори од зад некој ѕид. „Нека причека“, рече брат му и ги собра актите во фиока.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се влечеа низ сивомодрата прореденост на наквечерината и понизно ги загледуваа луѓето в очи.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во овој одвратен свет понизно е да се живее вака.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во Арсо се покренуваше жестина да ги изгази овие ломливи и мувлосани остатоци на некогаш високи велможи, понизно послушни пред својот господар, жестоки кон обичните мали луѓе, заплеткани во интриги и измами.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Срната понизно, без страв, ја наведна главата, предавајќи им се на нежностите од момчето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Божја работа се и војниве и болестиве, вели, а наше е да трпиме и неговите казни да ги поднесуваме послушно и понизно, како негово верно стадо.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Чанга го револтираше неблагородната душа на сите пресити луѓе кои беа готови да се ослободат од козата, како од грдо, понизно и лакомо животно.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Многу понизно се обидов да одговорам на желбата на Вашето Величество.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Пресветло Величество! Понизно му посветувам на Вашето Величество една музичка понадица, од која најблагородниот дел го создаде пресветлата рака на Вашето Височество.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Ќе се дрзнам само да го додадам моето понизно барање: Вашето Величество да го прими моето скромно дело со благонаклоност и да продолжи да му ја пружа својата пресветла Кралска милост на препонизниот и препослушниот слуга на Неговото Величество Авторот Лајпциг, 7-ми јули 1747. 18 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Така стутулен, со здебелен нос и сцрвенети очи, тој изгледаше поинаку: сето негово суштество, пресвиткано и солзливо, молеше понизно за помош, сеедно што неговите зборови се трудеа да му го задржат поранешниот углед.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Полека ја одгатнувам мојата мака Додека залудно букви си штракам (Дури и луѓето кои ги сакав Љубовта моја ја сметаа за млака) Неможејќи вечно да се убедуваме (Јас и зборот понизно се помиривме) – Грда судбина си пресудуваме 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Мој пријателе, она што не можеш да го прифатиш кога имаш триесет години, кога мислиш дека светот е твоја бисерна школка, понизно ќе го прифатиш на педесетгодишна возраст.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Даниел Адам понизно му се заблагодари на својот Творец кој беше причината да му се случи ова.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Овојпат таа беше готова во името на љубовта понизно да клекне и да моли за прошка.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Туку Никодине, никогаш во животот не сум те замолила за ништо. Понизно сум ти клечела и слугувала.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
