палата (ж.)
Празен ќе појде со куфер злато да се врати! Од кошара палата да направи!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
5. Банки дигнаа палати распнаа мрежи широки, банки дигнаа палати и кули тенки, високи: нагоре кула висока надолу земја длабока.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Ич не ме чекај, ич не ме пекај Белград е ламња, во Белград ја роб, снага по туѓи палати оставам, снага во усти несити клавам, и дома - дома не ќе се вратам, не ќе ги пијам очите твои не ќе ја галам снагата твоја - далеку негде сувата рака по тебе, Вело, пустата мака пуста ќе остане...
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Банки дигнаа палати, банки нови имами. Кондури друзи коваат с мотики гроб ни копаат - појдоса, златен, 'рѓоса нашиот чесен занает!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
По облеката, лицето, брадата и косата, по накитите на рацете, ќостезите и турбанот на главата се гледаше дека е тој висок службеник во палата на султанот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Целата земја, целата бела кристална палата на Долината, сите пречисти голини на далечните сртови, исто онака, како и најситните прачки во околните дрвја, празнуваа: беше роден Денот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И палатата на господин Ристиќ на плоштад, која ни се чини непроменлива, цврста и изградена за век и веков, еден ден ќе ја снема како никогаш да не била таму.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Беше празничен ден кога се најдов кај палатата „Шајо“.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
ПАРИЗ најимпозантно се претставува на „Трокадеро“, на она место кај што се издига палатата „Шајо“ и од каде што се отвора величествена панорама - Ајфеловата кула, а понатаму убав парк полн со зеленило и цветни алеи во чие дно се наѕира Военото училиште.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Достоинствениот стил на „Скантеа“, во една длабока перспективна глетка, го разбива - елисовидно искривената и хармонизирана линија на куполестата велесаемска палата, во чија далечна заднина, во фонот на оваа панорама, се издига нова населба, со згради и станбени блокови кои, по својата архитектура, претстаувааат нешто најсовремено.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Прекрасни облеки има, старо и младо ги носи, а сепак во многу земји среќаваш голи и боси, Волшебни палати има, секаде зграда до зграда, а сепак, во многу земји некој за дом топол страда.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Затоа што имаат крстови или други знаци, а на тие крстови или други знаци е напишано името и родот и семето на оној што почива, а на други места брз нив се издигнати цели палати, а во нив лозата на родот...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Трчавме угоре до железната порта на палатата, а потоа по џадето пред куќата во која живееше таа.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Се отворија сончевите сараи и палати, Екнаа химни, свирки, харфи, лири, Испукаа сите: Злите и нечестивите, Блеснаа кубињата во сводни позлати.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Ти – згоден патрициј, образован во Гимназионот, чиј конзул на филозофија беше Псел лично, јас – горда ќерка на дивиот нормански барон, која, од темниот смрдлив замок, во кој спиеше на подот, покриена со правливи кожи од мечки, пристига во светла палата, со ѕидни мозаици, егзотична трпеза и раскошна бања.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
По неговиот прв целосно изведен проект, „Куќата Хундертвасер“ во Виена, интригантниот уметник е „почестен“ со најразлични епитети, меѓу кои и „разубавувач“, „генијален дилетант“, а неговата градба ја нарекоа „Кич- катедрала“, кич- палата“, „папагалска куќа“ итн.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Барбут –бег го дополни. На две нозе – па двајца сме, нели? Утре ќе сме во палати бели.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Овие археолошки антиквитети се препродавани на аукциите, заштитени од вооружени чувари во подрумските галерии или во палатите на богатите колекционери.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
„И велиш во Скопје живејш?“ продолжи човекот, „во то лајно палати да ми даваш не останвам! Шо велиш ти!“
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Ја здогледа светкавата палата која во бледата месечева светлина личеше на мижуркава ламба; ги здогледа и прозорците и балконите на кулата.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
