озгора (прил.)
Озгора се слуша далечно пеење.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Озгора стануваа двајцата нестрпливи. Долгиот возбудено викаше: - Стегни го јажето ... околу половината, не маткај се! ... Иде некој! Долгиот очајно опцу.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Од тоа руно трпеливо и споро се ронеше тој снег, паѓаше бесшумно и кружејќи, имаше чудно мек допир во својата залебденост, носеше блага вртоглавица во погледот, со онаа чудна развиорена спорост на своите роеви-роеви снежинки, што надоаѓаа повеќе од сите страни отколку озгора, густо и со некаква волшебност исполнувајќи го просторот меѓу небото и земјата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Пред Змејковиот прозорец продолжува игралито да потреперуваат и да се колебаат дали да паднат на земјата, или пак да се вивнат нагоре, божем одбирајќи го местото за своето слетување, тие немирни водушести снежинки, што надоаѓаа озгора во роеви-роеви и носеа сонливост и чмаење.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко беше готов да излезе и да го земе утепаниот волк од под прозорецот, но уште веднаш, штом помисли на тоа, го виде како од зад првата сенка се подава и како почнува да лази кон неговата стреа прво еден друг, а само по еден миг шумата ја напуштаа ползешкум и се насочија право кон неговиот прозорец барем уште десетина такви долгнавести прилики со шилести муцки, безгласни и со подвиткани нозе под себе, многу слични на штуки, кога ќе се гледаат озгора во мочуриштата.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ама, таман ние растовариме, и еве ти и агите озгора стената, припукаа на нас, Бре, ќе не јадат пците едни, бре ќе нѐ оберат, ќе ни и земат добитчоките.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Озгора од куќата своја, го гледаше сето село како на дланка, гледаше сѐ што се случува во него: во која куќа наутро најрано станале, во кој двор се трча да се фати кокошка за колење, кои жени, уште недорасонети се караат преку плотовите; кои луѓе не си ги користат домашните алиња, туку клечат зад копите и гаждарињата во дворот и бавчите; кој уште пред да зазори, како гробник, како волк, бега од некоја куќа и се провира низ плотовите за да не го видат кај која ороспија преспал ноќеска; на кои чардаци што се суши; која се потпалила, која се препокрива, која се довршува, кој последен излегува од кафеаната и го бара патот за дома, кој влегува и излегува од селото: за добро, за лошо.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
И натрчавме озгора, од окопите, од двете страни на реката. Бугарите од лево, ние од десно. Мравјалник.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
JOH Есента претерува маглишта, ко биволи. И небото само подмочува озгора.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Озгора слегува и Гоше Љубин со наобесени раници околу вратот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го засече портокалот озгора. Потоа со точни, рамномерни потези ја издвои лушпата од меснатиот дел.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Богуле, уште пред да дојдат тие, ќе се качеше на петаврите од плевната и ѕиркаше озгора гледајќи ги легнати на сеното.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Ја отворам вратата, а озгора по скалите, слушам тропање: тупу, тупу, нозе ќе искрши некој по басамаците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Оздола вода, а озгора кашав снег.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се спуштивме озгора, од Калето, вели, и демонстриравме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Озгора, низ нивјето под манастирот, наидоа терачите.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Нешто озгора ме слабее. Зад очите веќе немам потпир.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Најупадлива разлика е насоката во којашто јазиците се пишуваат - одлево надесно, оддесно налево (на пр. арапски), озгора надолу (на пр. традиционалниот јапонски) и невообичаениот смер одоздола угоре (на пр. некои форми на старогрчкиот).
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
И озгора на тоа, нивната NSK држава, виртуелна држава во време а не во простор.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
О'Брајан погледна озгора во него замислено.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
