мечка (ж.)
Најпосле, јас... (Оди кои вратата.) Ајде, мечка страв, мене не страв! (Ја фаќа вратата и веднаш ја тргнува раката како ожежена.) А-а! Не бива....
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Што се собрале овие... како на мечка?... Ќе умрам од срам...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Нејќам јас да чепкам мечка со сламка.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Долу, во Струмичко поле. - А што ќе правиш таму? – повторно праша Мече.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Усети и глад. Однекаде, како под земја, Мече дочу кркорење – тоа цревата се караа гладни меѓу себе.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Под неговата мечешка снага, покриена со тежок кожув од црна јагнешка кожа, болно закрцкува расклатен стол.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
— Така го слушаше тој еднаш дедот Никола Дарков кога прикажуваше за мечки и кога се фалеше дека отепал пет, фатил три мечиња и една стара и им ја продал на Ѓупците да ја шетаат по селата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Празна раница не чува граница“, почнаа да се читаат пароли по буките на Кравица, Петерник, Соколот и Добро Поле, изрежани со штиковите на гладните војници од оваа страна на фронтот и се зачестија „мечките“ каде што имаше Германци, а бугарските војници со „дикат“ дигаа сѐ што имаше за јадење од нивните магацини и кујни.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Ако а видел човек прв мечката, ќе се уплашела, ќе го поплукала и ќе избегала од него, а ако го видела првин таа, ќе му врлела и ќе го изедела.“
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ама за ѕверот - мечката или рисот... Земи ги пилињава шумски.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Но сепак, не и легнаа на мечката да ги раскине толку лесно и без одбрана.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Машките пак, притиснати до иконостасот, ги чекаа напаѓачите полни со сила да се удрат и да ја одбијат мечката, но ниту напаѓачот беше мечка, ниту нападнатите беа бикови за да можат со острите рогови да ја убодат.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Митко стрчна, го преврте столот, „мечката“ падна на земи а тој се фрли врз неа.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Пшт! - велеше Митко. - Ссст! - велеше и Сашо. Тие знаеја дека „мечката“ е претпазлива и итра.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Тоа малку го занесе та подзаборави на страшните мечки што чекаа во претсобјето.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Не, тоа останало постојано тука, постојано во некакво милкање околу фатената мечка, во некакво дошепнување со неа, во некаков плач во сите негови движења и врткања околу неа, врзано за неговата стапица многу поцврсто преку млекото и преку крвта, отколку што може да се врзе за секаков синџир, врзано преку сè, што имала уште допрва да му покаже нему за животот неговата мајчица, пред да може да го остави само меѓу тие буки, во тие гори, во таа дождлива есен.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
За сето време мечката била мирна, ја придушувала во себе таа неиздржлива болка, иако тој на своето лице го сеќавал ужасниот трч што ѝ ја дробел нејзијата грамадна снага.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Мислеше, просто, на мечките. А тоа имаше за него едно магиско значење, тоа, што му се случи нему со мечка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А, ќе го боли ли, чичко? - О, него многу ќе го боли, зашто е Мече.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Зоки шепоти очаено во себе: „Штрк, жирафа, мечка, слон, лисица...“
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
