менува (несв.)
Српските посланици вистина седат во Петроград по неколку години со ред, но по 4-5 години се менуваат.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Човекот се менува во времето и во пространството: исто така се менува и неговиот јазик.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Значи, јазикот е главно физиолошко – психолошка способност на човекот и како таква зависи од сѐ што прави да се менува човекот, т.е. со развивање на еден човек и еден народ се развива и неговиот јазик, со нивното опаѓање – опаѓа и нивниот јазик.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
ИЛИЈА: Се разбира дека ми е мака, кога моите сонародници си ја менуваат народноста, но пак ме теши тоа што не само меѓу народот македонски има такви, туку насекаде ги има такви како тебе — расипани души.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
За пусти пари и народноста си ја менуваш. Уште малку и неа ќе ја мениш. Турчин ќе станеш...
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Навистина, уште е рано, но, како што се вели, нужда закон менува: и тие со татко и нема да го чекаат Крлето осумнаесет и дваесет години да бреа по село, како што прават сиромашките ергени, ами ќе го наоглават уште на петнаесет шеснаесет години, да се отвори куќата и да има кој да му чини измет на татко ѝ и брат ѝ на Бисера.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Правеа со брата му Јована во турско време ќерамиди во Витолишча и добија пријатели. Каков поголем пријател можеше да има селанец од оној што го спаси да не ја менува секоја година сламата или 'ржањето на куќата и пак зиме да седи во виришта и мразурки на сред куќи?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ланските се повторија годинава, годинашниве ќе се повторат в година, на земјата ништо не се менуваше, освен старите што умираа, младите старееја, нови се раѓаа да поминат по истиот пат по којшто поминале нивните предци.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Внимателно следеше: златестата пајажина сомотно развлечена по кожата на пробиените гради го менуваше патот на темната нишка и не ја запираше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се приближи до Анѓа, ја фати за црните цулувци наквасени со крв и плуканици, и се заѕвери во очите и за последен пат пак преку песна ја праша дали ќе се потурчи, но таа уште повеќе ја исправи главата и писна низ плач дека: каурка се родила, каурка ќе умре; верата не си ја менува, турска кадана не станува...
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Првиот услов тука го исполнија. Се заколнаа дека го напуштаат Ристоса и му се поклонија на Мухамеда, менувајќи ги своите имиња од Јане на Јунус, од Рампо на Рифат; а за вториот услов Аџи Јане – Јунус бег, предложи да им се остави рок од месец, два, најмногу до Митровден, работата ќе биде свршена.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И таа му го повторуваше Анѓиниот одговор: Каурка сум се родила – каурка ќе умрам. Главата ја давам – верата не си ја менувам.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Наеднаш почувствува дека човековиот живот ја менува својата врвица во неколку скокови и паѓа во црна недогледност како коњ со прснато срце.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не дека беше имун за елегантност и дека не сакаше да менува повеќе одела, туку просто речено: не можеше да ги пушта нозете повеќе од што му беше чергата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Пред очите му играше езерото, како да беше големо, бескрајно платно по кое друг, невидлив сликар постојано поминува со својата четка, му ги менува боите и дава сѐ понови и поубави тонови.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Приклекнуваше, се понадигнуваше и колената, рацете, телото постојано ја менуваа својата положба.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Секоја вечер го менуваше местото за спиење. Се измешуваше со луѓето за да не го видат очите што го бараат неговото тело.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Гледаше како во неговите полузатворени очи се исплетуваат од светлината безбројните игриви виножита: сино-црвени, винено-жолти, лилаво-зелени, со полно усвитени искри, што се менуваа во една бескрајна низалка на боите, создавајќи уште во првиот следен миг нешто сосема ново.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Нивната бела, мека игра во прозорецот се менуваше со една чудна волшебност пред Змејковиот поглед; таа беше исто онака скокотлива и прекрасна, како кога беше помлад и кога неговиот малечок син Јовко, уште додека не беше заоден, ќе го допреше со своите малечки прстиња по лицето и ќе земеше да ги префаќа неговите усни, носот, а тој од тоа не се смееше на глас, она беше многу посилно од смеата, му се разлеваше по целото тело, по сета негова кожа и по секое делче од неговата внатрешност, како некоја чудна миризлива растрепереност, престорувајќи го целиот во една единствена черешнова гранка, преполна со бели меки цутови.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но, помина ден, поминаа и два, и работите како да почнаа да се менуваат.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
