лока (несв.)
Пак си локал ракија. Тфу, смрдиш како бочва! Потаму од мене, ќе ме задушиш.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
А вие не прегледувате: со мезе, без мезе, муренкојца, сливојца, коминојца... Само тури да се лока!...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МАРА: Ами како! Локај, локај и најодзади и некоја шамата направи...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Во ѕидот на оваа страна допуштено е да има набиено два три кола на кои зимно време се обесуваат водените сакми и гуни, или некое котле со вода, да не го локаат пците или избурбатат прасињата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А таа великодушно дотекувала од далечната шума и ја локала земјата како крт. Водата, а не лебот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Бучната рекичка, што полека ја лока чуката, соголувајќи ги карпите, е граница од кај почнува студена пустотија - камен, камен, камен.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Горе, кај забелите, тој се наведнал над котлето - лока ли, лока.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ненадејниот полумрак ги завитка сите предмети во лилава таинственост а на Јана ѝ се стори дека во таа соба на татковата куќа е сѐ туѓо и непознато и дека од негде е донесена овде да се морничави и со зачуденост да гледа долу, на улица, како водата ги лока камењата на старата калдрма.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Бурето осамено по палубата скока: жално е, и повеќе од жално - нема кој румот да го лока.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Бојан со свиркање си влезе во колибата. Старецот го слушна како лока матеница од бокалот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Локаше без почивка, додека не му се поду мевот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
10. ПОКРИЕНОТО МЛЕКО МАЧКА НЕ ГО ЛОКА - и јаглењата покриени поусилно жежат: жената си прибира сѐ што ѝ е на показ и бргу го покрива со - поедра мрежа...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Шо трици ќе јадат, токо пак, коа тој шо рекол: „покриеното млеко мачките не го локаат".
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ќе ја земеше авланката за вино и ќе прашаше: „Од кое да наточам: од „јагнешкото”, од „арсланешкото” или од „свињешкото”? и ја кажуваше приказната за дедо Ное, кој, кога ја засадувал првата лоза, некои прачки ги залеал со јагнешка крв и благословил: тој што ќе пие вино од овие прачки, да пие по малку и да биде кроток како јагне; другите прачки ги полеал со арсланечка крв и благословил: тој што ќе пие од овие прачки, да пие троа повеќе и да биде силен како арслан; третите ги залеал со свинска крв и благословил: тој што ќе пие од овие прачки да лока како свиња и насита да нема...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Сѐ беше силуетно, сѐ задимено, се локаше пиво и жесток алкохол, но на мое изненадување и овде сендвичите беа без салата.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Знаел дека го слушаат - сега е тој најмудриот, во него, заедно со желбата и самиот да е голем, расне самочувство што нема граница на траење: жолтицата пушта во луѓето жилички, им го копа дробот, пие крв, лока и сплинка и пуздра.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Локајте, братучеди, Арсо ќе ни донесе мезе од снаата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Беговите го заборавиле Мустафа -ефендија. Шуќур, се нашол некој наш казанџија и го прибрал дрипавиот ќафир во својата работилница меѓу ламарини и чекани, заедно да локаат студено вино и да пеат.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Набрзо по враќањето во Берлин, умира на 6 јули 1959. George Grosz, 1917 (фрагмент од писмо) Јас со поглед потполно продирам и таа работа за мене се единствените емоции (треперлива возбуда, бучниот уличен фронт на хартија!, или, ах!, вртење на ѕвезденото небо над црвената глава, електрично место на сликата, ѕвонат телефони, породилни врисоци, додека челичните ножеви мирољубиво дремат во запурноста на џебовите на подведувачите - а исто така и лавиринти од огледала, нивната улична волшебна градина! каде што Кирка ги претвора луѓето во крмаци, комичен тиролски шешир со перце, или rumms-tumm-tidle-walk во Патепон, каде што слушателот се фаќа за уво и музика од грамофон, палми од лаѓите со коишто продолжуваш, или песни на штитовите, или златниот штит, коло од букви - а вински црвеното, ноќите што локаат вино, во кои месечината е блиску до инфекцијата и до запцуениот кочијаш и каде што во прашливиот подрум се случува убиство со давење), ох, емоциите на големите градови! George Grosz, 1924 За да достигнам до стилот којшто... ја одразува нескриената суровост и немилосрдност на моите објекти, ги проучував драстичните манифестации на уметничкиот нагон.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Дојде момент за мојата омилена тема - мачката, и штом се реализира сѐ така по ред и малото тробојно топче ми заспа во рацете, кивнувајќи неколку пати и притоа испуштајќи по некое кломбурче млекце низ носето од првиот оброк со локање, јас се вдадов нашироко да распредувам.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
