културно (прил.)

Но главно, како што напомнав пак погоре, ќе му се помогне на нашиот народ со културно работење, а најповеќе со просветувањето.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
По борбата на бојното поле ќе настапи време да се бориме на културна почва, и во тоа време, наместо да имаме можност да ги ползуваме плодовите од пролеаната крв и да напредуваме културно, ние и тогаш, како и сега, ќе треба на наша штета да ги помагаме ту српските, ту грчките, ту бугарските интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Нагласи дека манастирот отсекогаш бил словенско просветно и културно жариште; дека населението околу манастирот по вера се православни; дека прават целина со крајбрежјето на езерото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И двајцата се културно насмеани.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Главни непријатели на Маргиналецот се: телевизијата, весниците, универзитетот, како и одредени форми на културно здружување (најомразени се играорците и писателите).
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Значи, можеби растечкиот куп книги и часописи крај мојот кревет е добар знак; можеби сигнализира смрт на идејата за културно владеење (кое често е во дослух со економското и политичкото владеење); слично како и менувањето канали, можеби и тој имплицира обновено почитување на личното искуство и личните желби, наспроти „мудроста“ на културните гуруи.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Науката стана главно културно достигнување, на некој начин вид уметност.”
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Фракталите веќе имаат важно културно влијание и прифатени се како нов вид на уметност.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И јас бев многу радосен, што ѝ го доставив тоа културно задоволство.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Бавењето со ликот на Хитлер во тоа време повеќе беше некаква провокација за зацементираното официјално културно миље и пред сѐ провокативно испитување на цензорскиот амбиент кој во тоа време како да почна да ја доживува својата прва кризна фаза.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сега, посматрано со извесна временска дистанца, можам да кажам дека тој период беше ренесанса на скопското културно подземје.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Како и новата политичка карта која се крои на крајот од веков, како и кризата на семејството во културно владеачката западна матрица. Како и многу други фактори.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Меѓу другото и затоа што цивилизациски и културно (и психолошки!) демократски ориентирани кадри ние речиси и немаме; идеолошки неконтаминираните стручњаци што можеа да станат потпорни столбови на еден нов демократски (децентралистички!) државен концепт во голема мера избегаа (и сѐ уште бегаат!) вон земјава, оставајќи им на старите моќни патријархалци да го поделат тој беден колач (и онака речиси изгрицкан, она што фактички имаме се долгови!) главно меѓу оние што тие ги избрале за наследници, и тоа според добро познатите критериуми на тн. негативна селекција што подразбира послушност, пред сѐ, а потоа и непотизам, корупција итн.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тој естаблишмент имаше можност да ги искористи моите знаења во едно организирано културно профилирање на јавното мнение.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Од сега ќе водиме безмилосна борба за чистење на последните елементи на нашето културно пропаѓање.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тоа се тие патријархални „компетенции” што ни порачуваат дека нив не ги интересира историскиот живот на народот кој се развива правно, економски, културно, кибернетички, кој ја рационализира својата природа и во една цивилна општествена форма ги испитува одредува причините и последиците на своето историско постоење.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во овие десет броја Маргина се обидуваше да го разбива оној нарцистички (автистички, во крајна линија), оној апологетски концепт (симптом, поправо) за културата, кој богами е доминантен во нашево кревко и бедничко културно живеење; од уличните минувачи затекнати во глупавите анкети, општинските чиновници, директорите на културните институции, министрите, преку новинарите и уредниците на културните рубрики, до претседателот на државата (кому, сепак, единствено и може да му се прости таа јазична помпезност, бидејќи работното место му е такво, церемонијално), речиси секаде (особена чест заслужуваат ретките исклучоци) владее тој бомбастичен, провинцијален дискурс кој повеќе прилега на мобилизациски плакати и на продавници за вештачко цвеќе отколку на еден јазик кој треба да критикува, да продлабочува, да артикулира разлики.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Релативно културно сељаче со монструозна амбиција да стане газда и да ме истисне од бизнисот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во такви услови, правењето на културно списание кое држи до некаква си компатибилност со светските културни случувања, и кое не е само одвратна локална збирштина на паланечки трубадури што така, будалесто безглаво, ќе заталкаат и во 21 век од своите деветнаесетовековни собички на еден елегичен националромантизам - е прилично деликатна работа која бара барем толку идеализам и романтизам колку што имало во вистинскиот 19 век, кога публиката (на Маларме, на пример) се броела на прстите од рацете. 4 Margina #10 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
„Те прашав ептен културно, те прашав ли?“ рече старецот, исправајќи ги рамениците навредено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Повеќе