зинат (прид.)
Мајка му ја виде сликовницата на креветот. Ја виде нацртаната мечка со зината уста.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Гледав во зината мечкина челуст занемен, далдисан.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Со глад почнуваше пролетта, како новородениот живот, со зината уста.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Немаше повеќе риби. Не се фати веќе на јадицата ни зинат чевол, ни врвца од чевол.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Синот на Тајко стоеше зинат, без да се помрдне.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Ибн Тајко остана со зината уста додека дубровчанецот џбарна во кожената торба што му висеше крај колкот, протарашка внатре и извади оттаму дебела книга во раскошни корици, украсена со сребрени налепници од цветови и лисја. „Дваесет аспри”, рече скромно. „Дваесет аспри?“
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
