зашеметен (прид.)
Во лутина и бес, зашеметен и навреден, Зоки небаре добива крила и се стрчува кон него.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Стоев зашеметен и нем. Некој ме забра за раменици и ме пикна во училницата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но му дојдеше ли писмо од дома или од неговата саканица Царјанка, му јавија ли дека има свадба в село, ум немаше во главата; како зашеметен, како споулавен шеташе низ касарната; ниту му се јадеше, ниту го редеше на ум она што му го зборуваа на вежбите.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Стево станува. Зашеметено излегува од собата. Пауза.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
(Му открива една дојка. Ја зема неговата рака и ја става врз дојката. Стево зашеметен гледа. Сара ги затвора очите. Ја гризе неговата рака. Ги отвора очите. Се закопчува. Пауза. Се гледаат. Без тропање, во собата влегува Сивиќ.)
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Се штрекнувам и од страв така ко зашеметена, ко забудалена ги гледам децата и ги прашувам : - Да не ти е нешто, ги прашувам едно по едно, да не те боли нешто: мешето, главата, устата, устина мои мили!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Постојав уште малку така над трагите мои, зашеметена и тргнавме да се враќаме дома. Со Уља, со јатрва ми.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Јас останав занемена, зашеметена.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Шумите се сушеле. Дивите магариња паѓале заедно со зашеметените муви. И пцовисувале.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Тие изгледале мудро под црните забратки, очите им биле врели од страст да победуваат. Или само така му се чинело на зашеметениот поп.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Задишани... зашеметени... стегнати... од страв, да се размавтаат пак со нивната фиксидеја... да го удават пак Куртиал со нивните бескрајни загатки... секогаш и сепак во врска со „соларните мелници“... со соединувањето на „малите испарувања”... со повлекувањето на Андите... со движењето на кометите... сѐ додека остануваше и ронка воздух на дното на необичниот мев... сѐ до последниот трепет на гнасните коскишта... 138 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Тука е и олукот што ги исфрла полумртвите или само зашеметени пајаци, и лавабото (шолјата, лоша илустрација) во кој исчезнуваат тие неколку бубачки со кои детето си играло, трупајќи ги врз хартиените бродови и мерејќи колку долго можат да бидат под вода.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Сите тие зашеметени разнесувачи, секогаш без работа, во теснец, без пари, занесениците на „Перпетум”-от на светските нерешливи проблеми... на „магнетната чешма”...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Ги допираше со своите облини, се виткаше пред нив создавајќи им вртоглавица, зашеметеност; лудуваа тие по нејзините испружени раце, по нејзините растреперени и игриви делови на телото, по нејзината долга, развиорена коса како гривна на ждребица; лудуваа и кога ќе почнеше да се крши пред нив, да игра и да потскокнува ширејќи ги рацете како крилја, како да сака да полета.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Како, на пример, кога на главата на боксерот ќе истуреа цело шише шампањ, во 13 рунда, доколку тој е малку зашеметен. 22 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Загубата на еден деспотски авторитет се распрши накусо во јалово и комедијашко дебатирање на групи бивши поданици кадешто сите „буџаклиски” идеи се струполија на сцената како месијанско лакрдијашење, како проводаџиство со разни лицитарски „искупувања” на националната душа, како евтино магионичарско залудување на зашеметениот народен инстинкт за опстанок.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
- Не, никогаш. – промуцаа еленските глави, исто така призашеметено.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Џинот беше тој што секоја вечер го фрлаше во зашеметеност и џинот беше тој што секое утро го оживуваше.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Стануваше од клупата затоа што болката во коските беше неиздржлива, а потоа повторно и речиси веднаш седнуваше, затоа што беше премногу зашеметен за да може да се држи на нозе.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Кога не ќе драбаше по калиштата на каналот, тепајки гуштери и жаби со нескриено задоволство, кога не ќе дебнеше полузаспани змии, кои, држејќи ги за опашка, или ги треснуваше од некое дрво, или ги вртеше врз својата глава и зашеметени, ги фрлаше далеку во меѓите, тогаш секако се плискаше во плиткото на реката, а богами, без никаков страв, загазуваше и во подлабоки места.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
