засвети (св.)
Подигни очи - очи засвети онија очи, што душа горат!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Навлегувајќи во душите, видов дека има души затворени како цвет: благ збор им е потребен како ветре за да ги отвори; има души што 'рѓаат како железо: оган им е потребен за да се свитат и засветат; има души што како зафрлен чун на вода се брецаат: малку помош им треба за да си ја најдат насоката; има души што чмајат како семе во сува земја: влага и топлина им треба да про'ртат...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Врати еднаш два пати клопчиња кадиш и тргна, засвети малечкото устенце и чиниш низ него веднаш се рашири пријатна топлина.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Сите гледавме стрештено во Филозофот. Очите на Лествичникот засветеа во сјајна злоба, и рече: „Во зборот логотет гласот т двапати се јавува; тоа значи ли дека господарот наш суров е и лош?“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Засветеа прстените на отворено сонце... Кралот се женеше со преубава мома од вичен сој!
„Еп на Александар Македонски“
од Радојка Трајанова
(2006)
На пазарот за робје ги видов утринава моите три деца и жената, во синџири, во рани, во партали, ги видов јас, ама ме видоа и тие, мил господару, а очите им засветија од радост и надеж дека ќе ги спасам.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
А, црвеното лице од сонцето засветело...
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
За душите на тие над кои шеесет години замрачи мрак, запаливме свеќи за да засвети светлина над нив, да болсне светленце и да заживее и остане траен споменот за нив дека не се заборавени...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Погледна на Бел Камен. И над него во партали се кинат облаците и засветува полна месечина и ги издолжува сенките на високите оснежени борови.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
