жарче (ср.)
Го стиснав жарчето во пепелницата и пак ги најдов цигарите и запалката. Ја осветлив.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Пршкаат со машата низ пепелта но нема ниту едно жарче.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Допри го црвчето со жарче, ќе се свитка. Тоа го велиш е страв?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Црвените жарчиња на цигарите сѐ почесто се усвитуваа, правејќи од целата тишина на ноќта само една растреперена морница на нешто непознато и грдо.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Набргу тој успеа толку да се оддалечи од оние двајца, што веќе престанаа да му пречат и жарчињата од нивните цигари.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Влезе во сопчето и седна на триножничето, ја зеде машата и почна да го разгрнува пепелот, барајќи некое жарче. Не најде.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ги гонеа светулките, ги фаќаа, како жарчиња ги држеа во рацете, па ги расфрлаа над своите глави како искри.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ги тресе од жарчињата, од пепелта и ги јаде. Ама со страв.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
а во Америка не палат кандила, како кај нас: со газија и со жарче, таму огнот го водат по некои телови, и не се гасне со дување, дувај си ти, ако немаш работа, и залидани сме, ти велам, некаде, којзнае каде, меѓу облаците значи облак ни го однесе алето,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Блазе си ти оти имаш жарче до срцето, велам, ај, и ние да спиеме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Среќа, си мислеше, што е замрачено и што тој седи така, наведнат и загледан пред себе, во жарчето на цигарата што ниту угаснуваше ниту се разгоруваше на врвот на долгиот килибарски чибук, па никој не може да насети што се случува со него и во него.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ни светкаат така жарчињата од цигарите и ни го угреваат лицето, ни го појаснуваат стравот. 31.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Жарчето како падната ѕвезда светна меѓу снегулките и, гаснејќи се, зацврчка во водата.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Мајка отскрива бела погача, ја удира и ја гребе од жарчињата, ѝ ја дува посопта и ја сече.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се слуша дека во летните квечерини од реката изнуркуваат летачки змии и отфрлајќи жарчиња во форма на крлушка од крап, се упатуваат кон шумите.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Црвените очи на другиот изгледаа како две жарчиња. Кога ќе трепнеше, жарчињата се гаснеа. И пак изнурнуваа под клепките.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
И во тие патеки на височините, во тие жарчиња на претходниот оган се вивнати овие сублимирани, исцедени песни од кондензираната сила на СОЗДАВАЧОТ, од неговата енергија, внатрешна сила одредена да го исцрпи зборот од неговата суштина.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
3. Да се навлезе во тајната на ненапишаното е проблеснување, фатеното жарче што ја пече мислата.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Ми се гади од полнотија на празнината, од скриени жарчиња и потиснување.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Вели: „Палам цигара од цигара оти не сакам да си го загубам жарчето!
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
