душевен (прид.)
Ја искам сенка, ја искам прохлада, Душевна ја искам тишина, Че клето ми срце доста вече страда, И сја нагледа вцекаква злина: Коварство сос бедност, сос гордост лукавство, Сон мртов, глупава простота, Љубов на слова, и слога без братство, И хитрост, лâжлива доброта.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
Чујте сега, о девојки, Б'лгарчета млади, бабин приказ, нејни думи и душевни таги.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Верата и јазик – тоа се душата на еден народ, со изменувањето на кои еден народ прави коренен душевен преврат: тој се откажува од сѐ поранешно и зема сѐ ново.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Душевниот грч му се одрази во грчот на челото а од тоа тој веќе не изгледаше млад.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Повеќе промрморив отколку што изговорив: - Тежок душевен потрес.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Господи, и јас останав душевно здрав!
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Како душевно слеп за да преценам што ќе стане.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Душевно возбуден и телесно опаднат, жолчно ја брани својата „позиција“ при карпата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тогаш веќе ќе нема душевно болни уметници и терористи. (Го зема Божо за рака. Го води до големо огледало.)
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Исцели ги нашите скриени болки и душевни рани зашто само ти ги гледаш.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Тоа во основа е една темна материја, честички на оние душевни сензации што се простираат и движат во огромниот простор помеѓу тагата и очајот; тоа се честички што се јавуваат во улога на невидливи оски околу кои времето на творечката индивидуа ја прави својата голема револуција, постојано кружејќи од детството до денес и од денес до детството.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Нашата задача и мака е, ако прекантари тоа рамновесие кај човекот - да го вратиме повторно во првобитната душевна и разумна терезија... Душата е една од тајните над тајните...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Потоа пројавија интерес и за животописот во гробната капела на св. Наум каде што се прикажани неговите чуда: го направил неподвижен монахот што сакал да го открадне неговото тело од гробот; го направил неподвижен крадецот што сакал да го украде коњот од манастирот; ги излечил разните душевно болни луѓе изгонувајќи го од нив злото и бесот и им ги исцелил нивните душевни страдања, вадејќи им го нечистиот низ устата.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Да го ослушнувам задоцнетиот душевен часовник на своите пациенти и да ја воспоставам изгубената рамнотежа.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Отсекогаш ме фасцинираше физичката и душевната разнообразност на пријателите на татко ми: и флегматични дебелковци, и борбени џинки, и штрклести осаменици, и кротки и црвулици, дрдорковци и молчаливци, фрустрирани интелектуалци и славољубивци, момчаци и пензионери. Факт е – сите се дружеа со него.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ме учеа, а и верувам дека искреноста кон сопствениот страв е патот за премавнување на физичката и душевната осаменост.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Како сведок на телесните и душевни предавања се појавува самиот Готвач, со приказната која воајерски патува по деловите на нивните тела, набројувајќи ги местата на средбите и телесните допири.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Ваквиот медицински модел на професионален прејудициум, модерната психологија не може да го прифати, бидејќи творецот, иако во текот на процесот на создавањето поминува низ епизодични состојби на душевна абнормалност, ретко губи доверба во себе, додека невротичарот или друга душевно болна личност не верува ниту во себе ниту во светот.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Да, барем е другата страна од ист тип на душевен израз, интелектуален израз, една мала страна, ако сакате, но доволно различна да стане посебна и да го дополни мојот живот.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Додека алкохолот ги разврзува јазлите и ги кине инхибициите создавајќи ексцитации и добро расположение во друштвото, и привидно подигајќи ја душевната и телесната снага на опиениот, опиумот омамува многу посилно и ги отстранува непријатните впечатоци, предизвикува еуфорија, која стреми да се проживее во осаменост, потиснувајќи го истакнувањето на личноста“ (Flury).
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
