драг (прид.)
Да останат вечно спомените тешки за војвода тука што остави снага, за честа што тука во часови жешки бој водеше страшен за слобода драга.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
„Драги Илија, измина еден месец откако се венчавме и си отиде, но за мене како да измина цела година.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
„Драги Илија, писмото твое што си ми го испратил по човеков ми го донесе и многу се зарадвав кога научив дека си бил жив.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Вие сте ми драги о, спомени мои, во душава моја сакам да ве згрнам!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
И така, нашите јатрви, толку „мили“, толку „драги“ во почетокот, не проживеаја ни три години заедно, ги натераа браќата да се разделат. И се разделија.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Наместувајќи ја во клупата, тој со навирени очи се обрна кон присутните родители: „Драги селани и браќа!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Вашите татковци сега, ако се селани, кога сакаат да одат в град, на пазар, ќе се качат на воз или на автобус, или пешки ќе тргнат, па ќе стигнат таму, за да свршат работа и да ви го купат она што сте им порачале па вам целиот тој ден не ви останува ништо друго освен нестрпливо да го чекате некаде под село и уште таму да видите дали сте го добиле она што ви било толку драго.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Само разбрав дека моите прсти, овие прсти, месје, остро се забоцуваат во топлото, драго место на Жаклин. Бев луд од болка. Тоа е сѐ што паметам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не ги сакав темните бои, ни бојата на крвта. Не. Го сакав само изгаснатото злато на класјата низ кои, кога лежиш на грб и испитуваш над себе, небото станува неодгатлива привлечан тајна. Драго небо.“
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ѝ беше толку мил и драг што не можеше да си го замисли својот живот без него.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
А пак јас, драги мој, јас ги сеќавам. Да, да, јас ги сеќавам и тоа како.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- О, драги соседе! - викна ластовичката. - Отвори ни да си влеземе во гнездото!
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Го фатив под рака мојот драг учител и, без црвенење, без премолчување и на најинтимни работи, пред никого уште не искажани и не признаени, - му се исповедав како на најблизок.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На пораката пишуваше: „Драги соседе. Ние заминавме.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
ФЕЗЛИЕВ: Драги мој, вдени го Лукова в појас и не вади го како страшило кога разговараш со мене.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
ФЕЗЛИЕВ: Нервите. Тоа се нашите драги и уморени нерви, нашите кутри и ислужени „револуционерни“ нерви.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
ФЕЗЛИЕВ: Сигурни. Во нашава работа, драг мој Иване, сигурноста сосем не е единица под наша команда.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Драги мој атентаторе, нема да те пуштам. Потребен си ми.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Не ми веруваш... - се опира тој. - Па ти бладаш, драги мој.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Драги ученици! - започна да објасува директорот. - Денеска е родениот ден на султанот.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
