допие (св.)
КОСТАДИН: Оди, братче ти е. (Пауза. Си ги допиваат кафињата).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Попот не можеше да го допие кафето.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Штом го допи, издивна и се задиши како кога човек ќе се искачи на некој висок рид, но сепак радосно и гордо им рече на другарчињата: - Деца, испив десет шишиња!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Шестото навистина го испи малку побавно, но никој тоа не го забележа, на седмото виде само Трајанка и ѝ затупка срцето што ќе излезе победник, на осмото децата почнаа да му се смеат дека не може ни колку едно женско да биде јунак, на деветтото одвај го качуваше ридот а кога дојде до половината на десеттото, којзнае како стана, но се закашла и не го допи.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тој некако неодредено погледна кон ќошот; потоа без колебање ја допи чашката и полека стана.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не поминаа ни десетина-петнаесет минути, само што го допиваа шербетот анамите, а кадијата за сето тоа време се шеткаше нервозно низ одајата, вратата се отвори и на неа се појави Ајша со Сефедина, носејќи ја Анѓа на раце изврзана со дебела ортома од градник до глезни.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Се допиваа последните чаши црно чекошчинско вино...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Јон го допива паурчето со ракија и слегува в пондила, да си ја тепа главата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Полковникот Бонети ја допи чашата и се сврте кон отец Иларион: - Вие, фратре, како добар познавач на душата, ме интересира што станува со душата на животните по нивната смрт?
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Еве ние седиме овде, беснееме како во Пир во време на чумата, а јас имам такво чувство, дека можеби секој момент ќе летнеме во воздух. (На Барбошин) Заради Христос, побргу допијте го тој ваш идиотски чај!
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Си го допи пивото, побавно од порано.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Просто се допиваа наместо веќе да го прават тоа што веќе беше очигледно дека таа ноќ ќе го направат. Ќе почнат да го прават.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Кога во еден миг се опулив во дното, има што да видам, си ја допивам сопствената сенка.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Рикверц Зумбул - го исмеваше Чауле допивајќи ја чашката.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Беше сигурно оти стариот Пико, во овие минути кога јас јурев по магистралниот пат напуштајќи ја Картагина, небаре во донкихотовска, дипломатска мисија, си го допиваше своето кафе во својата цветна градина, почнувајќи да чита нова книга, за која сигурно ќе ми раскажува, при наредната прошетка крај морето, а јас ќе му кажувам за своите дипломатски искушенија.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Исмет го допи чајот. Ја помести чашата и го впери погледот во нас. Долго и замислено нѐ гледа...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Потоа уште двапати ги кренаа чашите и го допија виното.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Душка ја искористи приликата кога другите беа на подиумот за игра, кога Томо ја допиваше чашата.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Иако ова му беше прво кафе по долго време почувствува дека му преседна но, сепак успеа да го допие до крај.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ѓорѓе не прозборе ниту збор. Само ја допиваше чашата.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
