длето (ср.)
Уште половина метар, уште половина метар и.. . длетото потскокнува и падна од раката на Арсо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Но секое допирање на длетото до неа опасно одзвучува.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Под неговото длето, му се чини, подлегнува пркосен непријател во челичен оклоп и само нему му е одредено да го продупи со мечот (длетото е веќе остар меч) на човечката правда.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
(...) Вистинската фантастичност не се состои толку во строго прераскажаните околности колку во одекнувањето на отчукувањата, ненадејните удари на срцето нам непознато, поредок што секој момент може да нѐ искористи за некој од своите мозаици, исфрлајќи нѐ од здодевноста, е затоа за да ни турне молив или длето во рацете.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Во излогот имаше чинии со завртки и навртки, изабени длета, ножиња со искршени сечила, излижани часовници кои дури не ни претендираа дека се исправни и друго безвредно ѓубре.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Се копало со длето и лопатка. Копач во никој случај не смеело да се употребува.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
На кои гробишта талкаш, красителу на мртвите, на кој споменик, врз кој гроб го дотеруваш мермерот и врз него името му го врежуваш со длетото и чеканот, со која тажна младеж разговараш преку студена земја, чија мајка тешиш?
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
А тој длаби во моето срце Со длето го одгатнува Жешкиот јазик на пламенот.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
Отклучување на заклученото, на катанец железен, со чекан и длето од решетки скршен, лошотија бедна, врз глава живот срушен.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
