грамада (ж.)
Летаа негде од кај врвовите на шумовитата Грамада и по движењето на нивните крикови, прелетуваа кон југ, преку Гола Глава.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Близу Лајпцишкиот велесаем се издига една вистинска грамада од камења и цемент, висока стотина метри, со огромни човечки фигури, но чие плато можат да застанат наеднаш стотина луѓе и одозгора да уживаат во панорамата на Лајпциг...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ги влечка копачките, корењата, камењата. Прави грмада крај реката.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го зеде Филип Хаџиевски и го скри во една грамада камења, покриена со грмушки.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Правиме заштитна грамада. Нешто како ѕид, браник, засолниште.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ме кутна зад една грамада камења и ми ги турка панталоните.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Забелот, како изделкан од огромна грамада стврдната смола, можеше да крие во себе други еребици што ме исчекуваат со залепени гради за суви тревки и слични на безживотни базја, или криеше жолтоок лисец со мудрост и итрина закопан во некоја грмушка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Петре- Петре,пиралче, На грамада седеше... Имам куќа сараи, Кога ојдов да видам Една крива кошара!“ - Добро- рече Петре-ама ние сметање учевме.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Ете, тоа е човекот - грамада, смеа и плачење, борба. А едно грутче земја го надживува.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Знаците, врежани во камената грамада, со текот на времето исчезнуваа, од нив се ослободуваше историјата, сведочеше минливоста.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Козичката го насетува присуството на волкот. Дивата шумска грамада се исправа пред неа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Беше смешно да се гледа таа грамада од метал во толку беспомошна положба.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Кршев камени грамади и барав дијаманти.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Откорнатите грамади ги преземаше втората група и ги ситнеше со чекани – бараше дијаманти. ( Ако се знае дека еден грам од таа скапоценост на 15 000 тони ископан камен, лесно ќе се замисли тешкиот живот на малите несреќници).
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Издробените грамади се товареа на железната крошна во која ме спуштија во тунелот под земја.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Беше тоа дупка од одвај десет или дваесет метри длабочина, со грамади од камен на дното.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Кога ќе стркалаш карпа од ридот зар можеш да знаеш кого сѐ ќе повреди, во што сѐ ќе удри и каде најпосле ќе се распарчи и ќе се здроби!“, ми вели тој а со очите како и вистински да ја гледа таа огромна грамада што се валка од ридот и оди право кон него.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Сега Битола, со своите сто и дваесет илјади жители, беше станата стог сено во којашто секој поединец не беше баш игла ама не беше ни поголем од шајка во таа огромна грамада надојдена од селата.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Од двете страни е на грмадата од планини , повеќе во карпи одошто во красти, меѓу нив е бунарот на небото по кое се расцветуваат и прецветуваат од облачиња во пропатување, а ти си сред еден усој во кој сонцето само ќе наѕре и зиморливо ќе се скрие.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Беше зима и токму кога ја фаќав кривината, од горе се откина грамата снег и се истури врз камионот.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
