глужд (м.)
Жената клекна и ми го стисна глуждот на босата нечиста нога.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Почекај. Ќе ти го истријам глуждот со мелем. За еден ден ќе помине.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
По еден глужд израсна на секој век место срам што те нема.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Му го гледаше само појасот и сребрениот ќостек, закачен за елекот, чистите и нови ѕиври, спуштени во глуждовите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Нејзин говор и додека длаби и во најдебелиот трупец, и додека го делка некој кежаво изврзан глужд, притоа само со звукот кажувајќи сѐ за длабината на дрвото, но за сето време постојано со она спокојство и сигурност, без да се промени ни една жиличка од ткаеницата на нејзините до невидливост незауздани движења, тоа ритмичко полетување нагоре и плискање надолу, докрајчувајќи го секој глужд, токму на ова место, каде што го подбрала пред себе, неотстапувајќи ни за милиметар в страна од своето цврсто сновење.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Набргу во зглобовите и во глуждовите почнаа да му се раѓаат и сите заборавени оловни кугли на болките од поминатите донови, потсетувајќи на сите изминати порази и растворувајќи ја неговата ситна радост со прекрасната утрина и со својата храброст како капка во море.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сѐ, што можеше да донесе во својата собичка, беше една китка брст, што ја накрши кога сети на своето срнче, и една лута болка во сите зглобови, во сите глуждови, од која што колениците се превиткуваа сами.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тогаш Шишман онаков несмасен и несмасно пречекори напред ширнувајќи ги рацете, го собра Љакета во прегратката со целата негова расфрланост и го стегна качејќи му го глуждот во крстот.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Дете на градите на мајката Загледано во ѕидот на куќата, Девојки скриени во житата со небесни цветови во косите, Црвена светлина што се слуша отаде петровденските камбани, Светулка скаменета на отворена книга во дворот, Коњ што фрчи низ ветерот над реката, Стар часовник што бие меѓу прозорецот и ноќта, Име врежано во каменот на соседот, Бела пеперутка што се буди во тревата, Жнеачка што му шепоти на плодот во неа, Девојка што се крие во душата на темјанушката, Старец што оре со погледот по мапата на татковината, Буква скриена меѓу црешите За да не може да се соопшти зборот што е неопходен, Победници што се плашат од пепелта на поразените, Денот на нејзиното раѓање – меѓу два глужда на црешата, Непрепознатлив глас што шета низ темнината, Младичи што којзнае Од која страна на времето заминаа, Пролетен ветер што тропа врз твојата песна И ти Што сакаш да ме прашаш Уште ли живееш спроти нас, Во пустиот дом на старичката?
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Првин до глуждови заглибувам, па до колена, а потоа пропаѓам, како во жив песок.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ги клавам рацете под ќебето, си ги фаќам една со друга и нешто ми запнува кај глуждот! У баја!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од глуждовите на нозете до гушарето, под гушата, женската снага беше непозната. Друга држава... 33
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го акнав по глуждот оној што одеше пред мене, а тој ми се сврте и, држејќи се за удреното место, плачливо праша: - Копиле, зар не знаеш да маршираш, а?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Нејзините стапала беа црни, а над глуждовите, нозете ѝ беа отечени и сини.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Го делкале неговото стебло, но глужд до глужд останало црно, испупчено.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Таму, пак, каде што се зглобуваат јужниот и источниот лак, за уште петстотини до шестотини метра над сртот на Потковицата, почнувајќи рамно од него, како некаков глужд, кој настанал поради тектонски шинувања, се извишува Чауле.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Глуждот ми се измолкнува од прстите, потоа телото се подига и јас те гледам оддоле, веќе преземена од ноќта, стануваш дел од неа, исчезнуваш . . . ***
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Те милувам по глуждот: - Каде? – прашувам глупо. – не можам да останам повеќе.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Рацете ѝ се лизгаат преку прасците: ѝ запираат околу глуждовите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Со надеж на исцелител го подал рацете и исправен, и во тврдоста нечујно подвижен, зачекорил несовитлив во половината и во глуждовите.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
