византиски (прид.)
133. Константин Порфирогенит (905-959) е византиски цар и автор на повеќе историски списи, меѓу кои и „За управувањето на Царството”, каде што дава многу податоци и за доселувањето и животот на Словените на Балканскиот Полуостров.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Нападите на Вестготите, Остготите, Хуните, Аварите, Антите, Словените, Србо-Хрватите, Бугарите на Византија се сменуваа еден по друг и поради таа причина византиските историчари зборуваат за сите тие народи, па и за Словените и Антите.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Кога се ослободи Бугарија и се усили државата на Немањиќевците, во која влезе поранешниот дел од Македонија, т.е. денешна Србија, – таа, т.е. Македонија во денешната нејзина големина уште остануваше византиска земја, каде што продолжуваа да се креваат востанија против Византија, за коишто се бараше сојуз и покровителство од соседните држави.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Од тоа време на историјата позат ѝ е еден Григорие - Григорие Акиндин, византиски висок црквенодостојник и христијански филозоф.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
А кога во време мала пладнина оттаму, од гората, се разнесе лелекањето на старецот (лелекаше и молеше тој за христијаните паднати во бојот со Турците на Марица и за сите христијани паднати во боевите со нив, лелекаше и ги колнеше Јована Кантакузен и Григорие Паламас, кои, за да се одржат на престолот на веќе разнебитеното византиско царство, се сојузи со нив, со поганците, а тие, пеколниците, кога се нашле едноаш на небранет пат, пред ништо и пред никого немало да запрат додека сѐ не изгореле и не испоганиле) сите го ожалија; си рекоа старецот, оставен сам таму во орманот, се поштукнал од умот и сега гласно си го кажува тоа што не смееше ни да го шепоти додека си беше прикрепен на умот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Но сѐ друго, како она дека бил оженет со некоја Митра, дека ги предводел побунетите славјански селани против византиските и солунските господари, и дека токму тој, односно, ја основал населбата во Потковицата и бил првородственик на Акиноските, си противречи со сѐ што досега знае историјата за Григорие Акиндин: „...
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ќе постоиме таму, под ранетото византиско небо.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Во оваа балканска барутана се мешаат Оксидентот и Ориентот, означени со придобивките римското, византиското, христијанското присуство.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Чанга го имаше на ум татковото кажување дека сите империи на Балканот, од римската, преку византиската и отоманската, се одржале со векови на власт само со неколку основни итрини, вешто возобновувани: „Првин раздели, па владеј!
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Не беше рамнодушен ни кон сведоштвата од татковите книги на Марцелинус и Прокопиј, според кои долгиот бедем на Калето, сличен на античките киклопски ѕидишта, допира уште од времето на византискиот император Јустинијан I.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Сѐ што Татко насетуваше во своите свети книги опкружен со марксистичките и со своите потраги во судбината на својот народ по падот на империите, посебно последните три (Римската, Византиската и Отоманската), и сега во загработ на сталинистичко-комунистичката империја, сѐ што можеше да предвиди, јас како да го откривав во музеите, во театарските претстави, во страдањето на вековно спротивставуваниот менталитет.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Сосема е очигледна врската помеѓу кириличниот систем на писмо, византиското влијание во културата и политиката и православието во духовниот живот на дадените земји, а секоја земја разви свој сопствен стил на писмо.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
На албанската земја ќе бидат изградени голем број цркви од византискиот период.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Рецепцијата на византиската култура ја заобиколи опасноста од механички мимезис и поистоветување за асимилација.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
На ѕидот наслика огниште како камин, божем изѕидано со византиски тули како сводовите на старите цркви, во огништето верушка со котле, а под него распламтена жар од дабова пенушка, очите да ти светнат ако не прстите да ти се стоплат.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Од даренија на цареви и кралеви, српски, бугарски и византиски, што се менувале овде; од богати, ама и од обичните луѓе кои давале за помен, за душа, за гроб.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Проучувајќи ја историјата пред нас, најдов некои византиски списи во историјата на Никита Акоминат, за вашите самостојни господари на тврдината Просек. Добромир Хрис и Добромир Стрез, така ли се викаа?
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Манастирот што тој го подигнал претставувал средиште на духовноста во византискиот и во поствизантискиот период.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Во двополноста на јазикот, византиски и народен
машки и женски
во прекинот со традицијата, или поточно
во губењето чувство за продолжување
на родот, стилот, ритамот.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Од почетокот на XI век, византискиот владетел Василиј II започнал поход против македонската држава.
„Џебна историја на македонскиот народ“
од Група автори
(2009)
