брод (м.)
Пред Њујорк имало некое островце — парче земја — и таму ги ваделе од бродот, и некоја комисија од не знам колку души доктори...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Сегде во светот и за сите бруцоши со уште неизгаснати млаки контури во зениците, контури на океанските острови кон кои ги носеле нивните гусарски бродови.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Додека под нашите раце бесшумно исчезнува ноќта кон наслутениот смев интимни сосема одиме Оваа постела потна е море со високи бранови што во пените на чекањето ги фрлаат нашите тела и на тој пат што мами сосема измешана плови зелена гранка од соништата и раката од пелин Па сѐ по малку сетни рацете твои како пристан тогаш сум и брод и галеб што во него ќе слета и ја наоѓам во него онаа неизбежна вистина што мавта и подмладува со рацете на ветерот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
„Но јас сега војувам со еден гусарски брод. Нептун е денес добронамерен кон мене.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
По огромните докови се засили вревата... Река од забрзани луѓе, камиони, возови и бродови...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Плови бродот по синиот бескрај и гони далечини без пристаништа, без сакани средби, далечни заборавени, пусти, глуви.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ако вашиот млад колега ме видел како капетан на брод и во битка со гусари, нема право во црно да ми го завитка разумот.“ „Мојот млад колега“, повтори старчето и ја сврте замагленоста на очилата кон Ивана.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Изрипа рането Јаким и ги стегна силно градите, ги задржа солзите - сакаше да го гледа во далечината бродот, што пореше со Божина милиот побратим, со кого ергенуваше и во рани зори ги будеше со својот писан кавал заспаните родни планини...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Млад патник со кожен мал кофер се качил на патничкиот брод Викторија, кој по еден час ќе фатеше правец за Истанбул.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Кога ги здогледа јарболите, помисли дека ќе ги натоварат на брод и ќе ги испратат на заточение во некои запустени места на Мала Азија или Африка.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
„Си избрал француски брод, во пристаништето имаше и други странски бродови.“
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
На бродот ... ова ... не одело повеќе онака како порано...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Бузо не кажа која била причината што го натерала Едноокиот Полип на таква гнасна и нечесна акција; Ѓеле донекаде ја објасни причината зошто сите на бродот не се согласиле со капетанот и енергично се побуниле против неговата желба, но требаше повеќе и поубаво да ги објасни и расветли душата и срцето на тие луѓе; Васе доста лесно мина преку храброста и смелоста на оној што со маки ги раскинал јажињата и го ставил на коцка својот млад живот; Марко не го протолкува и не кажа ништо за крајот на приказната.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Поминале неколку години... Еден ден, кога бродот стигнал на островот Бисерна Школка, по бисери, луѓето на бродот мошне се изненадиле: кај нив дошол еден човек обрастен со долга коса и брада, ослабен, вистински див човек.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Децата се и адвокати, и одборници, и началници, и капетани: пливаат бродови и подморници во нивните умивалници.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Брод! Се спушти на јарболот и ги склопи уморните крила.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Каде е, каде е? - строго свика капетанот, плашејќи се некој неповикан да не се качил на неговиот брод.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Мегалон, затворен во својот прекрасен дворец, од утро до вечер сметаше и пресметнуваше колку пари ќе му донесат неговите житни полиња, неговите маслинарници, неговите бродови.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Во секундите што минуваа бродот на темнината го продолжи своето пловење во неизвесност.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Селото тоне во мирен спокој, како брод што се закотвил во пристаниште засолнет од ветришта и непогоди.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
