благодарност (ж.)
И што добива таа за таа загуба? Благодарноста на Бугарија. Може!
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Но бугарската благодарност е само еден ден до пладне, а после Бугарите ќе речат оти тоа го направи Русија со свои планови да го завладее Балканскиот Полуостров, спасувањето на кој ќе се наоѓа во Англија, и затоа Бугарите, наместо да се во сојуз со “великата освободителка”, ќе се фрлат во скутовите или на Англија или на другите непријатели на Русија и на словенството.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Од благодарност, секогаш штом една минутка ќе немаше своја работа, ќе одеше кај некого од селаните да го праша дали нема да му сработи нешто.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ја прегрнува со големите рачишта подгрбавената старица и мрмори некоја благодарност.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сѐ што им помагаше да заборават и да избегаат, макар и за миг само, од тешката и сурова стварност на аргатскиот живот, тие го примаа со благодарност.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ана си отиде. Ана однесе со себе една благодарност, едно негодување и една разочараност поради нешто неизживеано, останато во нејзината душа како мамка во овој живот отровен од навреди и гадости.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Чини и голем поздрав од мене и голема благодарност!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Дали е тоа обична кучешка благодарност, дали е тоа молба за прошка, дали е признавање на вина?
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Ееее, - присторе Шишман и туку целиот се разблажи во лицето од благодарност.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Кучето со благодарност ја зеде храната и се тргна настрана.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И во суровото Толево срце се разбуди нежност и тој не можеше да ја скрие пред благодарноста на младиот пратеник што дојде да го прибере овој суров човек и го впрегне во благородниот јарем за општото народно дело.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тогаш се сети дека тоа со своето клунче го скинало и ѝ го фрлило во скутот цвеќето, како благодарност, а можеби и поздрав.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
А потоа следеле бескрајни благодарности.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Со нежност и со благодарност се сеќавам на сите свои учители, на нивните ликови, на нивните гласови, на нивниот од, смев, лутина, на нивните имиња и презимиња.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Ако дадеме некому нешто, сакаме да се пофалиме дека сме дале и сакаме да ни се изрази благодарност. Тоа е грдо.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Низ целото писмо бликаше страсна благодарност и блискост која Мајсторот никогаш не ја беше сретнал кај своите ученици.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
А кога го напушти островот и Илко купи едно иконче од Архангел Михајло за спомен, и благодарност.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
А јас дојдов да ти се оддолжам, не си ми ги оставила децата на сокак“, без благодарност во очите рече тој.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Онака како што прават специјалците во очекување на заповед да ги нападнат голораките граѓани на претседателот, од благодарност за дадената доверба.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Тогаш, на последниот премин од растроениот свет на јавето во безмерното царство на Хипнос, тоа чуствува како оздола, од топлата влажна поетова дланка надоаѓаат широки бранови сомилост и пријателска благодарност.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
