алка (несв.)
Се иставам назадгазум и алкам да се фатам за нешто со рацете. Да си помогнам. За да не паднам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И му алка под гушата. Му ја бара жилата, зглобот, гркланот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Стануваа, ама тие си знаат како стануваа: со алкање, да не згазиш некого во прескокањето, да не му го прекинеш сонот, дишењето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Додека попот штракаше со кадилницата над ковчегот од Мил и му читаше молитва, слепата Донка рошна по џебовите и извади една книжна пара за да ја стави на иконата на Св. Богородица; парата ја жулкаше со рацете, ја меткаше, постоја малку со неа в рака како да се двоуми, а потоа ја стави на иконата; алкајќи со прстите, ги собра ситните железни пари што ги имаше на иконата ги стави в џеб.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Ја алкаме така ноќта, газиме ко на јајца, одиме ко на јајови.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И го пикам под гушата, го алкам секаде по главата, по газето го милувам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се алкам вака: го барам пиштолот, го нема.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Го изоструваше и сетилото за гледање, за снаоѓање во темница, одејќи со раширени зеници низ мрачната соба и алкајќи со рацете пред себе за да не се удри во некој предмет и одејќи со меки чекори како мачка.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Требаше навреме да открие што црв имаше влезено во нејзиниот Костадин, уште кога почна да го алка местото околу селото, тогаш требаше да го врзи за гашникот, сега уште ќе си беа во тоа богато и мирно и топло и спокојно село.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
