ќе (чест.) - отиде (гл.)

Полека сфаќав дека обидот да се напише повеста, ќе отиде во заден план.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Потполно е проѕирна - навистина можете да ги видите сите вени - а и сива е, и црвенкаста...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Како сум граден? Па, многу сум слаб и ако се здебелам сѐ ќе отиде во стомакот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Нема потреба од грижа дека размерот на убивања меѓу Нив и Нас ќе отиде превисоко.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Кај кој ѓавол ќе отидете сега... Како пилци ќе исцркате...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Кога таа наутро со мотика на рамо ќе отиде на нечија нива за да донесе леб, Коле мора да остане дома.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Зашто, ако запре, голем дел од часот ќе отиде во неврат.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Гледај право, да не ти отиде фишекот на бош, оти сета работа ќе отиде на бош.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Меѓутоа, расказите кои за свој предмет го имаат тој друг Град неповратно загубен, ја надополнуваат онаа „карика што недостасува”, па некои од читателите на овие страници веројатно ќе отидат да ги бараат местата каде некогаш се наоѓале Дрвениот мост на Вардар, Офицерскиот дом или скопската плажа...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Дали ќе сака да ја погледне и да остане покрај неа или ќе отиде да живее в град, а може да се ожени и за друга...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А од мачењето има корист кога ќе се употреби како казна и тоа кога субјектот ќе отиде толку далеку во лекувањето, па казната ја прима како заслужена.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Никаква „уметничка“ литература, само чиста медицина, универзална панацеа, фетиш, на некој начин: ако имаш забоболка, ќе отидеш до својот забар и ќе го прашаш дали е дадаист.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Дури во пролетта во 1942-та дојдоа, од Прилеп, со џип, потпоручникот Куцаров и двајца германски офицери; го собраа Крсте Јанчески од дома, го качија во џипот и го одвезоа на Црн Камен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ние сега да си одиме, вели Тахир бег, а си мисли сега, кога помина лошото, ред е и Мурад да се прошета; одовде, по Градишки Пат, смета, ќе отиде до Голема Вода и низ Забелски Ливади преку Коритница ќе излезе на Долга Чешма, потоа низ Торојца ќе стигне на Алилово и довечер по Пазарџиски Пат ќе се врати назад.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
В сабота, ко ќе отидеме во Прилеп, божем за да се измириме со Хаџи Ташку, планов и едно писмо, кое сега сите ние ќе го потпишеме и во кое на султанот убаво му кажуваме кои сме и што сакаме да соѕидаме, ќе му ги предадеме на Мустафа ефенди за тој преку Битола и Солун да ги препрати таму во Стамбол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да си одиме, вели Костадин Дамчески и правејќи им пат на Тахир бег и на Мустафа Салиоски, (кој поминувајќи покрај Лазора и оставајќи лира во неговата рака вели Утре пак ќе дојдеме) му вели на Лазора Гледај побрзо да оздравиш, Хаџи Ташку сигурно зна дека сакаш да се сретнете.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но како никој, ни копуците, како што беше Борис Енда, не се согласуваше да влезе во колектив, Пената, на една конференција организирана за влегување во колектив и против бога, фати облог со мажите дека тој, ако се согласат тие да влезат во колектив, и за да им докаже дека веруваат во глупости, сам, ноќе на полноќ, ќе отиде на Самовилец и оттаму, за доказ дека бил, ќе го донесе копаничето со кое луѓето црпеа вода од кладенецот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И тогаш, и секогаш кога повторно ќе отидеа да бараат да дојде некој и да ја растури бомбата, само им ветуваа дека навистина овој пат ќе испратат некого, но во текот на целата таа година никој не се појави.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Важно е, вели Максим, да не дознаат Грчиштата што сме се договориле, дека ако не ни стигне до напролет одобрение за ѕидање црква, сами ние ќе отидеме во Стамбол и ќе го молиме Султанот лично тој да ни издаде одобрение.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сѐ ќе отиде по ѓаволите, заедно со вашиот мир. Уште малку, само уште некој час...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Иванов, за мене, веќе смислува нов Ѓорче Петров, го именува веројатно Димо Хаџи Димов или кој знае како, и се готви, веќе утре, да ми го порача мртов, со истата закана - ... дека ако не отиде главата на тој нов Ѓорче, ќе отиде - мојата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Уште сега ќе отидеш кај Крстју, нека најде под наем некој затворен пајтон, тој самиот нека се преправи во пајтонџија и утре рано да дојде по вас.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ќе навали сонцето, ноќта, и пак ќе отиде на меана. Кај Доксима Тренчески. И таму ќе се долива, ќе дополнува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Обајцата, пошле секој на своја страна, едниот Онисифор да копа јама, сам, со циганска дурија, другиот да собира гранки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На оние што гледале по нив им се чинело дека под нозете на двајцата најтврдоглави на светот земјата ќе се разбранува и светот ќе отиде по ѓаволите со таков тресок и кршење од што и небото ќе оглувне, ќе се распадне и ќе се урне врз скрка и распаднатост, но Онисифор и Онисифор ништо не мислеле додека се веднеле над своите намери, без здив, предвреме мртви, со движења условно продолжени заради трепетот на истинатото месо, заради решеноста едниот од нив да изврши насилие врз другиот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Гол, секако бил штрклест, танконог и со ковчести бранчиња на градите, во тешката облека можел да биде само голема и долгнавеста бовча на која некој заборавил загрижена глава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе дојдат и ќе се одмаздуваат. Овие ќе отидат како што дошле, ние ќе останеме да плаќаме.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Девојките, оние што пред тоа се колнеа со машка горчливост дека на Кукулино ќе му ги свртат русите плетенки и ќе отидат далеку, во Германија и во Шведска, како слугинки или болничарки, ги поткренаа градите и се стегнаа: старите погодуваа дека тие ноќе ги сонуваат тешките раце на вдовецот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А кога ќе отидеш без среќен ти пат, не ќе ти текне веќе да се вратиш. Најпрвин мантијата.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ќе се навреди попот и ќе се врати пијан, ќе дојде повторно и ќе отиде без најмалку два заба во челуста.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Наредниот ден ќе отидете на работа без вашата актовка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со еден збор, велеа, дека тој веќе изутрината излегол да купи цигари, а сега, најверојатно, ќе отиде да појадува.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А. ПАВЛОВНА: А јас, Љубоњка, ќе отидам да си легнам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Да не се откажев од цигарите, ќе запалев цигара и ќе останев на плажа додека не согореше, онака како што прават луѓето во црнина кога ќе отидат на гроб на некој близок роднина.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
А ти, заедно со овие твои Мариовци, ќе отидеш до Прилеп, ќе му го прочиташ ферманот на новиот кадија, што ќе го назначиш, а стариот Арслана ќе ми го доведеш лично мене овде.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Како да ги мразат каурите, да колат повеќе нечисти за да си осигураат поубаво место во рајот кога ќе отидат кај Големиот пророк Мухамеда, и да ја спечалат довербата на својот падишах, па и тука на земјата да проживеат беговски.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Парите секоја година до Митровден да бидат донесени – а кон Арслана – Нареди, Арслане да им се симнат прангите. Ајде на работа, и со здравје да си одите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Најпосле се замисли длабоко и си рече во својот учен ум: – Овдека треба и марифети, не само сила – па како да се присети нешто по долго мислење и кроење, си рече: – Јас треба точно да ги научам сите водачи на овој бунт и од нив да разберам со каква сила располагаат и кои им се слабите страни, а за таа работа ми треба човек, што ќе отиде кај нив и ќе разбере што треба – и плусна со рацете.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ако се потурчи христијанин, кога ќе отиде горе, ќе сака да отиде кај Мухамеда.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ристос гледа и нема да се откаже од неа кога ќе отиде кај него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кога ќе отиде кај Ристоса, овој ќе види дека и тој навистина бил негов, ама се откажал од него и тој го избришал од своите тевтери, та и тој ќе го напади.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не беше лирик, тоа никогаш не си бил. Инаку јас не ќе отидев.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А тоа се случува еднаш или двапати во месецот: ќе отиде учителот в град или некаде каде што го викале по работа, а тетка Анѓа тогаш ни станува учителка.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Откако се распоредивме со Величе кој кај кого од бандата ќе отиде за да го извести за закажаната средба, се разделивме.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Наутро ќе отидев на гумното, имавме плевна и таму едно десет минути ќе одремев и кога ќе ме прашаше каде сум била, ќе им речев кај плевната бев по нужда, па ќе продолжев да влачам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Нека се стрпи малку, јас пак ќе бидам рисјанин, ќе дојдам да си ја земам, и ќе отидеме да живееме некаде каде што никој не ќе нè пронајде.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)