да (сврз.) - молчи (гл.)

Се убеди себеси да молчи, за да не си го загрозува и натаму авторитетот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Најарно да молчи овде, да се притаи дури не си излезат, инаку како би можел да ја навреди неа, да ја избрка ли, да ја скара, да ѝ се развика?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Низ босите стапала во телото навлегуваше пријатна топлина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сакав да му речам, ама се плашев пак да не се поткачиме. Подобро да молчам.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ама е напрчен!“ реков. „Се прави важен, божем негово е.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Па да, не можеш постојано да молчиш.“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Треба да научиш да молчиш за да покажеш оти си сфатил дека и на онаа страна, многу што зборува, и даваш можност самата да се досети оти претерува“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Пред силата на чистиот и непосреден македонски збор, мене не ми останува ништо друго освен да молчам и оддалеку да го проследувам самостојниот живот и дарбата на вечното самопресоздавање на зборот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Меѓутоа, имајќи ја десната рака положено на срцето, Софроние продолжуваше да молчи.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И Земанек стана, отиде до автобусот, им рече на другарите да не нѐ пријавуваат како отсутни и да молчат; потем се врати и ние видовме како во нашиот автобус влезе наставничката по музичко, која не го познаваше нашиот клас добро; видовме дека ги прашува другарите дали се сите тука, и дека тие ѝ велат дека сѐ е во ред.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сега и да молчиш до крајот на патувањето ништо не можеш да промениш. Си го рече своето...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Неодминливиот А.А. и натаму ги ловеше нашите реакции, моите посебно, макар што сите ние продолживме да молчиме, но без да го криеме променетото расположение.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Одлучив да молчам, да не отворам непотребно нов фронт.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Продолжија да молчат. Молчев и јас. Молчењето нивно ме стреперуваше и ме намовнуваше.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Ќе да е така, додадоа и трети, само ќе треба да молчиме никој да не разбере за сновидението.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
- Подобро е да молчиш, ќе речеше, оти пеејќи, ем ќе ги изнервираш оние што не сакајќи ќе те слушнат, ем самиот ќе се разочараш од фактот дека си дудук за музика.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
По нив остана само една црна крвава паласка во снегот и неколку расфрлани прамени волна, а уште еден раненик, кој не беше толку умен или кому му беше повредена токму таа жица од инстинктот да молчи, заминуваше со бесно и продорно аурликање кон шумата, насобирајќи ги по себе сите тие глади и раздразнувајќи ја уште повеќе со својата вкусна животворна крв стрвната сурија во сета нејзина безбожност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, денот си врвеше по старому и барабанџијата со својот оптегнат глас ја најави пак вечерната конференција на Народниот фронт,а на светлината од газиените лампи и вечерта сите селани продолжуваа да молчат и да чмурат со своите цигари во ќошковите на единствената поширока училница на основното училиште, како секоја вечер, ниеден од нив не велејќи НЕ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тлееше во него, чмаеше, некоја собраност да молчи, да не се прават непотребни движења, - та сите движења се сега толку непотребни, та толку е непотребно сега сѐ, - да се помине колку што се може со помалку покажување на себеси, а од тоа дури и здивот му стануваше притивнат и слаб.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој секогаш само би продолжил да молчи и да се ребри.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А тие ќе продолжат да молчат и да те гледаат вака будалесто поднасмевнати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Претседателот повеќе не можеше да молчи. Тој протече. Тоа секогаш станувало така.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сепак за сето време Претседателот продолжуваше само да молчи и да смучи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
(Кон Неда.) Госпоѓо Христова, јас не Ве задолжувам да молчите за ова што го видовте. Јас не можев поинаку.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Нем говор на просторот немушт на телото јазик, и Цитат: "Имате право да молчите", а богами и обврска, кога наместо да зборувате - дрдорите.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Капинка сака да се расплаче. Јас ѝ ја фаќам устата, ѝ ја затинам. Ѝ давам знаци да молчи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Заборавивме дека треба да молчиме, ѕвонец да не се слуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И сега и утре да молчи ѝ кажувам, и да молчи сѐ дури не помине луњата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Капинка ме прашува зошто го врзувам, кај ќе го водам, а јас ѝ давам ишарети да молчи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама морам да молчам, да траам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А Витомира го сакав, оти Витомир како што знаеше да зборува, знаеше и да молчи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Глупаво беше да молчам само заради тоа што сум збунет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се обидов да станам. Долго, со напрегање на бубачка, се отплеткував од волнената тежина на покривката и веќе седев кога девојката се сврте на петици, ги стисна дланките на гради и остана загледана во мене или во сенката зад мене.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И ти да молчиш, зашто сигурно и ти се вмешала прсти во ова масло.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Јас повеќе знам од тебе. Само заколнат сум да молчам.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го обзеде смртен умор. Сѐ што сакаше е да стигне брзо дома, потоа да седне и да молчи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ги стегаше забите и дишеше длабоко на нос, настојувајќи да молчи додека може.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
13. КОЈ ШТО НЕ ЗНАЕ ДА МОЛЧИ, НЕ ЗНАЕ И ДА ЗБОРИ - затоа и зборливите молчат сѐ додека спијат, сѐ што слушнале преку ноќ, молчејќи до зори, преку ден го кажуваат, зошто и да го кријат...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Има ова попладне прсти од блискост од свое. В месо да ти се вовлече и да молчи тешко и изморено, капнато да се протега под кожа во коски во сѐ што си и што не си.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Да легнеш подалеку од сите сенки и да ги гледаш и да ги плачеш тие мајки на сите стоења и на сите вишнеења без птици, стебла. Да легнеш и да молчиш е ова попладне крај брег симнато в песок со една во вода со друга нога застанато.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Да го гледаш и да го молиш и да те моли и двајцата раце сте престорени само да молите нешто да молите Дур да слета морна пеперутка и да те гушка и ти да ја мачиш и ти да ја убиеш со едно молчење на сите камења брат да им бидеш и да гледаш како нестануваш полека кожата како ја пробиваш од себе во попладнето од попладнето во припекот како се сокриваш и пак легнат точно кај што си да се најдуваш и да молчиш.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Мајка разбра, ако не сѐ, барем дека треба да молчи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
КНИГАТА СВЕДОК полици со мали простори за прав од време недопишани наслови допишани желби претопени во печатарска боја на која ми се лепат прстиве и оставаат оттисоци од воздишки а јас немам право на збор јас немам право на одбрана јас немам право на своја страница во книгата јас немам право на своја страна на светот јас немам право на странствување додека се задушувам во прав од букви на овие полици на кои го користам правото да молчам
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Милошевски продолжуваше да молчи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тогаш одлучи да го викне по име! Но Н.С. продолжи да молчи. Не се одѕва.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Колку што малку видуваа, толку многу мислеа. Со никого не се мешаа;секогаш кога ќе можеа претпочитаа да се пласнат некаде на дното на ровот и така со часови да молчат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Морав да одржувам врски со дванаесет другари од внатрешно и уште толку од надворешно.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Вака молчеше пред да се свапири. Зборуваше кога требаше да молчи, молчеше кога требаше да зборува.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
- Ти кучко малечка, да молчиш, - ѝ свика брадјосаниот нејзе. – Кажи бре ти кој е најгазда од вашите татковци? – го праша тој Пецета, кој сѐ уште го држеше шишето в рака.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Да одам дома и да молчам, или да врескам на сет глас!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ми се гади од коренот на сите зборови, од способноста да молчам; од сите застрашувачки мисли кои во моментов ме предупредуваат да престанам со гадењето -или- ќе ми се случи нешто толку гадно во однос на кое сето ова е ништо.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Оттаму една мила женичка ми дава знаци да молчам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ти, Моше Дајан, да молчиш, - му врекна Абраш. - Продолжи Чавка.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Сус! - подвикнуваше дедо. - Да молчиш, реков!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Да, таму – потврди светлокосиот и му даде знак да молчи.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Престрашен тој се сврте накај Беличот, но тој му даде знак да молчи.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)