Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Докажувајќи се еден пред друг во натпреварот со знаење на финти, при тоа се чудеа на реакциите на возрасните, се потсмеваа на нивната немоќ во обидот да излезат на крај, да се справат со поставеноста на системот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Што е најчудно, наместо да побрзам и да излезам онака на отворено, кон Клубот на пратениците, јас стојам на најпогодното место да ме начекаат. Како да си го барам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Згора на тоа сум во некоја просторија од која не смеам да излезам од страв од оние грди луѓе кои пред вратата ме чекаат да ме тепаат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Како да исчекорам кога од оваа кал никако не можам да излезам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тукушто Гоце се готвеше да излезе незабележан од Битола во мракот, во одајата се втурна еден битолчанец и задишено и вџашено извика: - Целиот град е сардисан!33) Турската војска врви низ градот!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој рече: - Алах, алах!31) Со него никој не може да излезе на крај!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Гоце се намурти, ги крена веѓите, го поднамести појасот и се замисли...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

„Вода нема да излезе, ама ако случајно излезе, овде да се направи синема, кино на отворено, драјв ин, како во Мелбурн“, се јави оној гласниот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Со што ќе работат овие луѓе ако си го продадат добитокот, од што ќе живеат и дали утре ќе можат да излезат во пресрет на власта. Тамам, рече султанот, аферим!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Кај си, бре“, вели, „што не излезеш?“ „Зошто да излезам?“ му велам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Те нема“, вели, „да излезеш нагоре... Знам“, вели, „пишуваш. Разбирам“, вели.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога утредента се разбудив, ја почувстував топлината на течноста до подбрадокот и заклучив дека некој крвен сад од носот решил да излезе од системот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

И така, борејќи се со џиновскиот лист хартија, на крај лидерот успеа да излезе од нејзиниот вртлог, т.е. фишек, а за тоа му беше потпомогнала и луцидната идеја, која во нивните обичаи и верувања го заменуваше светиот дух од христијанството.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Е тие, мали, ситни, дребни заморчиња на природата (иако не беа вистински заморчиња, туку јас така гледав на нив) еднаш се обидоа да излезат од својот фантастичен свет и да ги прошират своите живеалишта и на другата страна од автопатот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Па, Исак, види, јас ќе морам да излезам, имам некои други работи да завршам, имам состаноци еден куп, не можам глава да кренам, види ти што сака таа жена, сослушај ја, запиши, направи да изгледа како да ѝ даваш некој совет, не објаснувај премногу со што се занимаваме, не ѝ давај ниту некаков конечен одговор ... но, знаеш ти како треба, веќе сто пати си го правел истото... биди нежен, ајде, умееш ти со жените, знаеш како да ја сослушаш, знаеш како да ја погледнеш и таа веднаш да се окуражи...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Двајца по двајца, машко со женско, тргнаа претпазливо по патот, кога одеднаш големиот лидер на малото племе се заплетка во една стапица од хартија и никако не можеше да излезе од неа.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

И бидејќи имам лоша навика да го прелистувам весникот од назад кон напред, свесно прескокнувајќи ги страниците за економија и политика, но не со цел да се задржам на некролозите, туку на рубриката за култура (ако воопшто има таква во овој ден од неделата), случајно дофаќам две страни повеќе и кога во рубриката црна хроника, што ќе видам: Јадранка сликана во придружба на двајца батки облечени во униформи, очигледно припадници на безбедносните служби, кои ѝ помагаат да излезе од огромен црн џип, ламја од минимум 3000 кубика.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Драго ми е што се сложуваме и по ова прашање. А сега, да излеземе. (Никако не ми доаѓаше во моментов да му кажам дека сум бремена.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Истовремено, ме подготвија да се спротиставам и да излезам накрај со сѐ што во иднина ме очекува поради моето егејско потекло.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Времето помага само да научиме да излеземе накрај со болката. Со загубата. Со празнината.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Бевме веќе готови да излеземе од куќата, го подготвувавме стадото и нешто друго што имаше останато во куќата кога дојде Цале Ангеловски кој ни паѓаше некој роднина, но не знам што, и му вели на татко ми ...а бре Митре да не си полудел, кај ќе оставиш татковство и ќе одиш во друга земја?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Точно пред година дена, се сеќава Мертен, во центарлната команда самиот Фирер ги собра првите луѓе на рајхот и иднината на грчките Евреи беше определена, особено судбината на големата еврејска заедница на Солун.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кому може да му користи тоа што двајца агенти на Гестапо во централната зградата на еврејската општина го влечат до тоалетот, заменикот на главниот рабин Хаим Хабиб, оној сериозен и скромен човек, кој да не беше Евреин, ќе беше уште и симпатичен – и како тоа да не е доволно, го исмејуваат и над Тората го тераат да одговара на нивните потсмешливи прашања за законот „заб за заб, око за око”, додека еден офицер на улица запрел некаков рабин, го однесол дома и му ја избричил половината од брадата и така го пуштил да излезе на улицата...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сакам да кажам, мене никој не ми даваше во раце штотуку родени бебиња и ми дозволуваше на нив да ги вршам моите чудовишни експерименти. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 125

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Од друга страна, во Фектори имаше и маса „нормално” настроени луѓе, што се однесува до сексот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Мислам, во секој момент можеш да излезеш на улица и да видиш некој тип како разговара самиот со себе.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Секогаш кога помислувам на стрипот (воопшто: на „концептуалната уметност”, вештината на преградувањето, компјутерските игри со многу прозорци во кои се наоѓаат нови многубројни прозорци, лифтови, тавани, визби - целиот тој делумно изветвен психоаналитичарски корпус, што наликува на франкенштајновиот пачворк, или на Голем, тоа купиште екстремитети како еден puzzle од „лаги” што ја создава треперливата, испресечена вистина, еден зоетрап-стрип) ми паѓа на ум (како што, веќе рековме, сенките паѓаат од ѕидовите, толку бавно како капките /оној мраз!/ што го длабат она дно?!) Емпедокловото сфаќање на окото и гледањето: окото го градат (според Платоновиот „Тимеј”) огнот и водата; огнот е раздвоен од водата со мембрани направени од мошне ситни пори кои спречуваат водата да продре внатре, а на огнот му допуштаат да излегува надвор, за да го сретне предметот на гледањето.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Учителот седна на работ од клупата и, откако убаво се изразвика за тоа што сѐ уште сме се зафаќале со овие меѓусебни поделби и расправии, ни рече да излеземе, а Буза и Марка ги задржа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И, секако, ме озборуваат: - Мајкин, малечок, не го пуштаат да излезе...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„А ти ако сакаш можеш да излезеш“, му реков. Влатко излезе.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Секако, без мене се собираат во паркчето на нашата клупа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Требало да свртат надесно па да излезат на големата улица.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Малку Турците нѐ глодаа и ќе нѐ глодаат, сега па и од него беља, — се жалеа селаните по селата каде зашета Толе слободно, бидејќи аскерот и заптиите од Витолиште не се решаваа да излезат веднаш по нападот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Сега крој го планот ти како да излезиш пред судот прав, а јас крив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јован се поразведри и почна да мисли како да се претстави оваа нивна ортачка работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Потерата запука на Толета, но Толе продолжи да излегува од селото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Значи, се истребија сите откај нас — задоволен констатира стариот мудур и се спремаше да му предложи на јузбашијата да излезат некој ден да ги видат пепелиштата и пустошот што го направија војските и да ги покараат и поучат селаните да си седат мадро, да не се поврати злото пак.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ајде; ајде да излезиме и да видиме дали е готово јагнето, та за парите не берете гајле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Агите долго не смееја да излезат од кулата, та ништо не презедоа да се спречи пожарот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Јас су ви паша, јас су ви валија, јас су ви султан.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Па ја смируваше пред да излезе, оставајќи ја грижата варилцето да го зготви што почеревишно - небаре како залог дека навистина ќе се врати.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Но, она што не влегло во неа, може да излезе неизмерно поупатно за вистинската состојба на апстракцијата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Не рачил е мрсниј Турчин кашти ни да газит, он не можеше да љубите 6'лгарски девојки, не е мог'л да ги турчит, в свој харем да држит, да не могат да излезат испод тежок затвор, да не видат свет ми божиј, ни па се'лнце јасно...

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Во ситуација кога ГШ на НОВ и ПО на Македонија немал целосен увид во она што се случува на оваа територија ГШ донел решение со сите единици да излезе од поширокиот обрач кој го формирал бугарскиот окупатор.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Што работел? Со кого бил пред да излезе?

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Аргир ненадејно замолча, се стресна уплашено, како некое страшило да излезе тој момент од ноќта и застана пред него.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Некои луѓе што сакаа да излезат од лифтот, ги видоа така купче и помислија дека го згрешиле катот, па во недоумица се вратија и набрзина продолжија нагоре, подалеку од тие лудаци.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога слезе од возот, Ване не појде со врволицата по перонот па низ холот да излезе од станицата за да продолжи по улиците на кои во тие утрински часови се среќаваа само луѓето што одеа на работа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Заправо, можел да излезе жив.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гого и жена му го запознаа девојчето кога дојде синот дома да си ги собере пљачките, а после останаа да се тешат: Гого наоѓаше оправдување за неговиот наврапит (по него) и непромислен (по неа) чекор, во тоа што детето, односно човекот, сака веќе да се осамостои, да застане на свои нозе и да заснова свој дом, па и да се оттргне од влијанието на таткото како сликар и просто да излезе од сенката на неговиот авторитет.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Еве, и ние, веќе неколку години не можеме да излеземе од победничката еуфорија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кога нејзиниот пријател, кој беше учител на едно големо јапонско семејство, одржуваше предавање во Санта Марија во Калифорнија, таа беше во позадината на публиката, стоејќи на столот, со високи потпетици, крзнена бунда и црвен трендафил во косата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Еден млад човек кој водеше сметка за својата позиција во општеството и кој се подготвуваше за женидба, ја натера својата идна жена да вети дека нема повеќе да се занимава со клептоманија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

(Таа, на пр., еднаш влезе во самопослуга, зема извесен број работи, се обиде да излезе со нив без да плати, беше запрена, и кога ѝ беше наброено сѐ што украла, ја врати секоја наброена работа, излезе, помина од другата страна на улицата, седна на тротоарот и изеде полна тегла путер од кикирики што помина покрај помошникот во самопослугата).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не можеше да влезе во колибата, или да излезе, а да не скокне и макар еднаш, двапати да се крене на раце и да се спушти.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На Стрела, која лежеше скраја, до неговото легло, ѝ даде мало парче сланина, колку да ја расположи, зашто со неа мислеше да излезе надвор, да појде до плевната.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Веруваше дека волците се повлекле, ја напуштиле опсадата на колибата, а сепак се плашеше сам да излезе пред колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но што и да разговараа, за што и да се сеќаваа овие дедовци, не можеа да излезат од границите на својата планина.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Градот слегувал кон водите низ времето а никако да излезе од зелениот превез.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Тој не можел да излезе. Да не искочил низ прозорците? Не, и тие беа затворени.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Во собата е топло. Мајка им добро ја запалила печката пред да излезе и таа сега гори со боботење.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

МИТРЕ: Кој, Панде? Хе, за кирајџија е роден! Митрејце, на земи го, фрли го таму пагурчево и дај да покаснеме пак да излеземе.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И со подбишеги: ’Беш ми мајку, мажи Поречани, сите со гајќи помочани!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Додека српските четници акаа низ селата, комитите им одеа постапница неодавајќи им се, а кога тие сами влегоа во клопка во куќата Акиноска, комитите фатија пусија и чекаа да излезат однатре, а кога тие излегоа, ги дочекаа со Горе рацете.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Никако и Јосиф да излезе од одајата и да им каже на луѓето што станува со човекот, има ли надеж да прездрави?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дамче веднаш сфати на што може да излезе сето тоа па и тој побрза да го подготви своите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога го најде, со делениците нивни Акиноски и со сватоштините седеше близу до Мустафа ефенди, уште повеќе се засрами: дека имаше скроено таков план, сам да се предаде, то ест да му подвали и на Исо и на сите кои дошле да ја гледаат борбата, особено на христијанштината која очекуваше тој да излезе победител.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Софорние стана; метанисувајќи и отстапувајќи назачки, погрешно се упати кон вратата што водеше на чардакот - тоа Турците ги насмеа - па мораше, пак метанисувајќи и отстапувајќи назачки, да се враќа назад - за да излезе правилно: низ вратата што направо од гостинската одаја, односно од горниот кат прудолу по скалите водеше во тремот на долниот кат и оттука, низ Голема врата, во Предното двориште.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се реши да се бори и почна да посига по Иса.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Каде, кај кого во Прилеп, не му кажуваа, но отворено му се заканија дека ако одбие да ја изврши заповедта, не само што ќе го затворат веднаш, туку овој пат нема да го пуштат жив да излезе од затвор.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За припомош, само додека ја натоварат бомбата на колата, му доделија двајца копуци, но силни мажи, како него. Алекса Ризески и Дикса и Бориза Енда.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Х.Х. не можеше да излезе лесно од ритуалот на инструкцијата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А.А. како да излегол од рамките на предвидениот говор. Х.Х. верно следи. Секој секого следи.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

По третата или по четвртата песна Даниел ѝ шепна на својата невеста, „Сакаш ли малку да излеземе надвор на свеж воздух.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Упорно ме одбиваше да излеземе; велеше дека не излегува со машки, дека не ја интересираат, дека има многу обврски во секциите на училиштето, дека сака да направи нешто од себе, дека има за учење.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тоа секоја буква од чудното сочинение што го донесе Филозофот лелекаше, врескаше и плачеше, како жив човек да е; и силен мирис на месо печено почна да кади низ воздухот на шумата, и мирис на коски изгорени, чадот и мирисот незнабожечки, хула ужасна, мирис на месо човеково печено дур до небо се креваше; и одеднаш, сите дванаесетмина видовме глетка ужасна, страшна: тврдите слова на едно место во огнот се збраа, па се распоредија во костур човечки, и станаа коски; а меките гласови во месо се престорија и во огнот од сите букви се сотвори човек што гори; косата му гореше, телото му гореше, коските и месото му гореа, и тој врескаше, лелекаше, и се обидуваше да излезе од пламената стихија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Конечно, ѝ го предадоа; таа го отвори, го прочита и се вцрви толку што мислевме дека ќе падне во несвест; се сврте околу, погледна низ целиот клас, и мене ми се стори дека особено долго гледа во мене и Земанек; потем одеднаш побледе, стана, го стутка ливчето под блузата и побара од класниот да излезе надвор.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И поитав кон одајата на Филозофот, но за да дојдам до неа, требаше да поминам крај одајата на Лествичникот, пречка несовладива да минам, оти тој старешина беше и можеше секој миг да излезе од одајата своја и да ме праша каде одам во глуво доба и какви сојузи склучувам со нечестивиот; можеше да ме накодоши за сојуз со рогатиот кај логотетот, и главата да ми ја отстрани од раменици, ако се случеше тоа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тогаш, одеднаш, таа се лизна од трапезот и падна во мрежата; се заплетка и аѓутантот дотрча и ѝ помогна да излезе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Оти: си влегол, татко, во одајата со записот проклет, но очите не си можел да ги одвоиш од буквата Ж, буквата девојка, што зографот-краснописец ја нарисал да биде со очи питоми, со раце и нозе раширени, спремна да го познае мажот свој; Оти: си видел жена, сподобие страсно во писмо, клопче отровно, со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење; Оти: вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; Оти: твојот страстен поглед ѝ дал топлина на буквата-девојка, и таа оживеала, и скокнала од писмото-клопче, па паднала пред твоите нозе и почнала да ти ги бакнува стапалата; Оти, ти рекла: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; Оти: иако си му се заветувал на Бога по раѓањето на твојот единствен (сега ја разбирам смислата на нагласката на овој збор во говорот на Лествичникот пред логотетот!), син Лествичникот, си ѝ рекол: „О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Некои од нас не можеа да му одолеат на искушението да излезат и да видат што се случува.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Во џебот цврсто ги стегаше трите клуча од дуќаните, каде што замрзнто, под своето студенило, светеше златото преморено од чекањето, сакајќи да излезе низ темниот отвор со својот блесок да се прикачи на нечија рака.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еразмо беше распнат меѓу два пата, прикован за сопствениот крст, кој му тежеше; покрај тоа што знаеше дека мора да го носи, беше немоќен да излезе на крај со неговата тежина, со тежината на своето сопствено физичко тело, со сето она што телото го бара!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Дали можеш да излезеш накрај со потребите на телото?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Успеавме да излеземе, но не успеавме да се пробиеме на Руга Анастас Дурсаку, не успеавме да ја најдеме фабриката за цигари која е нашиот единствен ориентир за да ја најдеме зградата во која живеевме пред шеесет години.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Утрото, ги отворија капаците и ни рекоа дека можеме да излеземе надвор.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И ние му се претставивме и го замоливме да нѐ упати како да излеземе на автопатот што води за Тирана.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Неспособноста на полицијата да излезе накрај со македонските револуционери била очевидна.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Она најужасното што ќе се станеше како да не чекаше мене и Ели да излеземе од зградата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Се собраа повеќе луѓе околу нас и се чудеа како сме успеале да излеземе од станот ние двете деца, сами.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога заврши часот одвај дочекав да излезе наставникот и истрчав кон дома.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тоа е исковано во онаа библиотека од која никогаш, според негови зборови, не се осмелил да излезе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Американскиот поет Џон Ешбери рече за Борхесовата уметност дека е “дело на еден метафизички Фаберже” и споредувајќи го со Кафка додаде: “Го читавме Кафка делумно поради некаква нужда; Борхес го читаме од уживање, додека нашата сопствена рамнодушност ужива во страшната но снажна претстава на еден разбаштинет космос”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бидејќи Борхес човекот беше лишен од светот, светот беше немилосрден одново покажувајќи дека е дојдено до тоа дамнешно разидување во кое тој толку веруваше - помеѓу него самиот, како уметник, и светот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Косата ѝ беше подигната како токму да излегла од када и мирисаше на „нокзема“ крема* и „фајсохекс“.**

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Изземајќи ја Марија Кодама - неговата стара студентка и пријателка, лик на ќерка и жена - Борхес умре во најпотполна самотија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ме бакна во образ, го зема шишето вино што го донесов и ме воведе во собата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Чагас заболување“, рече таа насмевнувајќи се и широко откривајќи ги своите големи и совршени заби.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се врати по една недела и пак во плевна влезе, по месец да излезе.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа не се однесува на вас, вие сте во одлична состојба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ним доктор Гете им објаснуваше дека одењето в град лошо би влијаело на нивното психичко здравје.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имаше луѓе кои го молеа доктор Гете да ги пушти, барем на неколку минути, да излезат од Гнездо, ги склопуваа рацете и паѓаа на колена пред него, но тој не попушташе, сеедно што некои од оние кои го молеа беа мирољубиви, и никакво зло не би направиле надвор од болницата, ниту пак би побегнале.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И до оној кој е во опасност има луѓе, само свртени му се со грб, и не можат да знаат што му се случува, затоа што погледот на оној кој е во опасност, и нивните погледи, гледаат во различен правец, кон други пејсажи, кон различни неба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ние зборувавме: „Да се биде луд е исто што и да се биде во опасност, да се прави обид да се викне за помош, а никаков глас не може да излезе од устата – грлото се напрега, и јазикот, и усните, а сѐ е попусто.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Да, како театар. Оние кои би сфатиле дека таа реагира погрешно, од тоа сознание би доживеале нешто како катарза, што би можело да им помогне да излезат од својата состојба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Клара и јас бевме дел од оние на кои им беше дозволено во групи, во придружба со болничари, да излегуваат од кругот на болницата и да прошетаат по градот, но сепак ни таа ни јас никогаш не посакавме да излеземе од Гнездо, останувавме со оние на кои им беше забрането да излегуваат надвор од психијатриската клиника.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нашите национални интереси ѝ диктираат на македонската интелигенција и на македонскиот народ да ѝ се помогне на Турција да излезе од отежнатата положба во којашто ја кладоа религиозните и националните пропаганди во Македонија и државите заинтересирани за нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Последнава за Србија има поголемо значење, отколку за Бугарија, оти Бугарија може да излезе на Егејското Море и преку Кавала и Деде-Агач.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Почувствува дека започнал да живее во некој вакуум, од кој нема да може да излезе сѐ додека клопчето на таа колективна судбина не се отплетка.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Крај езерото каде што просторот е тесен, куќите се стиснале, се надјавнале една над друга, се туркале меѓу себе која подобро место да заземе, која понапред да излезе за да има што подобар поглед на езерото; другите се распрснале по околните места како солзи господови.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Еден ден кога кравата се телеше со мака и кога ветеринарот Скрез и Цанулица ги немаше долго да излезат од ќералот, Цанул се довлечка до прозорчето од ќералот, и кога ги виде истркалани во сеното, му удри крвта в глава, ја грабна вилата и влета внатре кршејќи ја вратата и забодувајќи ја вилата во бутината од Скрез.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

ЛУКОВ: (Го испраќа до вратата и, откако ќе ја заклучи, веднаш се враќа.) НЕДА: (Трга да излезе.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Можеби ќе беше подобро да излезеш некаде.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Кога ќе се повтори грчот, станува и сака да излезе. Се порева.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Го испраќа, го исчекува да излезе и дури потоа се враќа.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ФЕЗЛИЕВ: (Ја исчекува да излезе, потоа пие долго и жедно.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Но зборовите му откажуваат послушност на Христов, тој пак го сведува погледот в земја и по извесно време, тргнува да излезе.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЕТОДИ: (Трга да излезе.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ВАЖНО, ваквиот прозорец на градски паркинг може да ве посрамоти зашто мора брзо да излезете, да го притиснете ливчето со „баркодот“ за да го отчита читачот и уште побрзо да се вратите во колата, да „убаците“ во прва и да ја фатите рампата додека е крената.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Му доцнам на големото, нервозно е, а јас мотам низ главата, како изгледа невработена со мобилен, па глумам глува и го муабетам пријателов, оти ми спомнува казна за на лице место, па како тој е всушност разбран, па како, не дај Боже, колегата од колата да излезе, двојно ќе ме кошта.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Џипови не сопираат Во времето кога почнаа првите доцни излегувања ми ѕвонеше на телефон десеттина минути пред да излезе од кафуле, а јас тргнував со кола да ја земам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Црна јас“, како да излезам, како од под туш, ама се напрчив, вдишив воздух, се исправив колку што можев... и излегов.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Може ли, Саво, на твојот предлог и нешто да додадам. Да излеземе порано.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Со неговата налудничава сестра никој не можеше да излезе на крај.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ова беше првото излегување на Рада од нејзиното лажно патешествие во Америка. ѝ дојде како олеснување, како издувен вентил од кој требаше да излезе сето негативно што со месеци се натрупуваше во неа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рада проба да го пронајде излезот од ќор-сокакот, да излезе од лавиринтот кој самата го создаде.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Да излезам одовде со врзани раце, зачекорен кон бесилото, или да избегам, тоа е сеедно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо сѐ повеќе се губеше во својот болезен сон. Глигор брзаше да ја раздвижи крвта во тоа смирено тело, да го поттикне срцето да излезе од своето опасно смирување.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Кога го слушам дождот, ми придојдува да излезам и да наврнам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ова, овие зборови, велат жените, може да излезат на друга војна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А навечер ќе чекам да излезе месечината и ќе се потпирам на пенџерето: ќе собирам, ќе одземам. Чкртај, приѕирај...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ништо да не пуштат од село да излезе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сигурно сакаат да излезам, ама-наа!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Доксим не смее да го истера, а Јон не излегува, И не му текнува да излезе. Ќе ме остави сама дома, ко темница.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме бара и само вика: ме моли да излезам. 248

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Зошто е клепањено, ја прашувам Уља, дали е празник или куќа некаде се запали. - За да бегаме, вели Уља, да излеземе од селово.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еден ден морало да се каже, да излезе. Било: бог да те чува од потаен жар.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе му речам: - Ајде, мажу, ко сите да излеземе, да поработиме, цел народ е в поле, ќе му речам. Сѐ е прецутено, прегорено.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И не трескај. Уште не се стоплило за да излезат змиите од под камен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никој не видел како Јаков Иконописец му дошол на старешината зад грб да му ги стиска плешките со три остри запци на куса јасенова вила.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Змија, џитка. Ногата му е поцрнета. Слушаш ли, побратиме, си стапнал зломорница. - Тој веќе не те слуша.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сакате да нѐ вратите без камења. Помочани да излеземе пред светов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Викал: - Сакате да нѐ измамите, да ни ги земете и парите и двоколките.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како да излегол од кожурец: бил подвиткан, сиот во некој трепетлив грч, навидум слаб да се движи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Вратата беше малку отворена и тој можеше да излезе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Јас сум остарела со стројниклак, дури, кога не ќе бендисува, ќе те испрскаат со лоши зборови така што... да не можеш да ја најдеш вратата од која си влегла за да излезеш. Блазе...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Дури е и поминато, требаше порано, пред сонце да излезам од кај тебе.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Си се рашетував под пенџерињава, чекав да излезеш да почистиш и...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Тој често ноќе остануваше тука за да биде во тек со работите кои, како што велеше, не смеат да излезат од контрола.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ако ставиме куничка на јаката и да пуштиме јакуцка со свилена постава, тогаш може да излезе и двесте.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

ЛУКА, Слушај ти, добро што твоите браќа и сестри ме удавија со здодевност, но сега кога те дочекав со толку желба да излеземе на прошетка, доаѓаш накисната до кожа НЕГОВИТЕ и со лице некаде меѓу боја на олово и форма на превртен чадор, кое така добро го познавам. Па не можеме така да се разјасниме, гледаш ли.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Планот на париското метро ја одредува со својот мондријановски скелет, со своите црвени, жолти, плави и црни гранки пространата но сепак омеѓена површина на исфрлените псеудоподии - а тоа стебло е живо дваесет часа на секои дваесет и четири, немирниот хлорофил протекува низ него со точна цел, ту се симнува на Шатле ту се качува на Вожирар а ту преседнува кај Одеон за да продолжи до Ла Мот-Пике, двесте, триста, кој знае колку можности за комбинирање за секоја кодирана и програмирана клетка да може да пристапи кон еден сектор на дрвото и да се промолкне во друг, за да излезе од галеријата Лафает и да остави пакет со пешкири или некаква ламба на некаков трет кат од улицата Геј- Лисак.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Бендоу е бивши советник на Роналд Реган (Ronald Reagan) за внатрешна политика и виш соработник на Институтот Като (Cato) во Вашингтон (Washington).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Каква ќе биде таа прошетка ако само треба да те погледнам па да ми биде јасно дека со тебе ќе ми накисне душата, СОЛИЛОКВИУМИ водата ќе ми се лее низ вратот, кафеаните смрдат на влага, и скоро сигурно ќе е го забележувам нивниот притисок, непрекинатото уценување на секој чекор, како да ти завидуваат, сакаа однапред да те омаловажат за да ја загубам желбата да го дочекам твоето доаѓање, да излезам со тебе.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кари е научен соработник на Институтот за проучување на општествените промени при Универзитетот на Калифорнија (California), во Беркли (Berkeley), и писател на книгата “Истражување: дроги, градови и иднината на Америка” (Reckoning: Drugs, the Cities, and the American Future), која треба да излезе од печат. 70 за против Doug Bandow Elliot Currie

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Станав, во намера да се збогувам. Плашејќи се да не соберам два и два и да излезат повеќе од четири, тоа го правев одлучно и војнички добро.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Прекинатото чувство на „изгубен Германец“ (изрека останата од времето кога еден источен македонски град, опкружен со планини, германските војници го нарекле „крајот на светот“) бараше да излезам од рамките на својата еднонеделна потрага по одговорот на големата сложувалка.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Колку да им беше непријатно и на нашите учители и на нашите воспитувачи, колку да беа смели луѓе, во духот на времето, прекалени, храбри луѓе, самопрегорни, не можеа толку лесно и на крај да излезат со вошките.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Добро, реков, да излезам од празниот амбар, доста другарував со глувците.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Но на аудиција мораш да излезеш, таков е редот.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Знам и за кучињата и за кравите, знам зошто вујна понекогаш ме мазни по глава, ми дава лепче со сиренце само за да излезам надвор од куќи; знам и колку го налутува тоа мое влечкање по скали добриот вујко, него место не го земаше чекајќи да излезам од куќи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Понекогаш кога ќе беше сам, кога ќе ги чекаше другарите да излезат од училиштето, од здодевност не знаеше што да прави, та често скокаше да си ја прескокне сенката; кога ќе влезеше сонцето во облак, чекаше да излези за пак да продолжи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Еднаш една мачка ја збрка меѓу куќата од Богдан и плевната и ѝ го загради тесниот простор меѓу двата ѕида да не може да излезе.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога по одморот, пак ја покани за игра, и кога пак нивните тела се развиорија, нејзе како да ѝ се слоши, како да ѝ се сврти во умот и побара да излезе на терасата, на воздух, да земе здив, да се одмори.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Баба Мара седеше покрај ќумбето завиткана во шал и ги гледаше: „Мајката и најмладото дете да останат тука со мене, а останатите да излезат.“

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Го виде брата си Тодор, кој се спремаше да излегува.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Како да бев наследил дел од балканската историја со која Татко не можеше да излезе на крај и ми ја оставаше на разрешување, во мојата младост, сѐ до доцните години на животот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во мојот живот ја наследив и јас близината на локалните раководители на јужната Народна Република Македонија, потоа на другите владетели како Тито, па подоцна во моите дипломатски години покрај Бургиба и Јасер Арафат, Франсоа Митеран, Марио Суареш, Хуан Карлос Втори II, во чија близина ќе се најдам од 1984 до 2000-та.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Оваа појава подоцна ја доведував во врска со нашата постојана балканизација, односно ропскиот менталитет кој не дозволуваше да излеземе од орбитата на деспотската власт.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но бев сигурен дека на дипломатот му се пружа историската шанса да излезе од својата вообичената орбита, да ја потврди смислата на амбасадорскиот чин, на пресуден фактор во меѓучовечката универзална комуникација, во смислата на која упатуваше Егзипери, со максимата дека вистинската професија е таа која му служи на зближувањето на луѓето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Само така ќе можеме да излеземе на крај со натрапничките зборови во нашите јазици, кога ги наложи историјата на туѓинците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој смисли и можна типологија на подрачјата со најмногу заемки, без да го извести за тоа Камилски, кој исто така трагаше по излез.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко долго време размислуваше како да излезат на крај со сложената мисија која сѐ повеќе и повеќе ги одвлекуваше во лексичкиот бескрај.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Работејќи триесетина години врз сиџилите, во битолскиот кадилак (од XV до XIX век), кој ги откри, ги систематизираше и ги преведуваше во триесетте најубави години од својот живот, па можеше да состави еден вид енциклопедија од поимите на исчезнатото време, но ова што сега го работеше со Камилски, можеше да претставува игра од неговите големи соништа на Балканот, како единствен калауз да излезе од самиот себе.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Горан знаеше по седум пати да им се јавува на девојки кои не сакаат ни под разно да излезат со него, да ги застанува колегите во факултетските ходници и да ги гњави со тоа како за малку ќе го положел испититот ама ете немал среќа, и згора на сето тоа, професорот го мразел и да се фали со тоа дека оди на журки кои се посетувани од битни велеградски фаци.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

- Тоа не е сѐ, - подвикна Тодор и заканувачки се загледа во Бојана, која во рацете врткаше зелено -маскирна кутија од дамското издание на цигарите Генерал и со едната нога беше тргната да излезе од канцеларијата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

- Ако некој те праша зошто ја носиш свечената црна кошула, кажи дека ѝ е роденден на мајка ти или дека по завршувањето на смената треба за прв пат да излезеш со потенцијалната девојка.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Емплфорт направи неколку несигурни движења од една страна на друга, како да мисли дека постои некоја друга врата низ која може да излезе, а потоа почна да се шутка низ ќелијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се поздрави со г. Черингтон и се спушти сам по скалите, за да не дозволи стариот човек да го види како ја испитува улицата пред да излезе низ вратата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сакав да се изморам и да капнам и, кога дојде оној благ завој каде што се вртеше кон Лерна, се појави пред мене тој, Симон. Како од земја да излезе.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Му реков да ме остави, дека го молам да излезе од собата и да ме остави.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тогаш кога Симон ми зборуваше за стрелањето што го извршил Борко и дека тој го потопил Долнец, не заради некаква полза за земјоделието и за напредок на земјата, туку за да се спаси ако може себе си од тешкиот товар на злосторот, да го скрие и да оневозможи тој злостор да излезе на видело, во тие моменти на повреденост и изгубеност кога се вртев наоколу и по својата глава барав со кого би можела да зборувам, до телефонот го забележав името и бројот на Владе историчарот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Најпосле, до каде може да оди самообвинувањето? Може ли човек, како што се вели, да излезе од својата кожа и да биде во нечија друга?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И да излегле коски од тие гробишта, си велам, тие ќе биле таму, не можеле да идат дури ваму и уште да се закачат в земја.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Баба Добрица со Добрета ме крепеа да се довлечкам до гробиштана... леунка до четириесет дена не бидувало од куќи да излезе - ама душава не ми додржала.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Занемено, жмиркам, дремам Под мене тепих од ранки рози Мечтаам да видам уште едно сонце Два паралелни универзума во осмози Свет како нашиот, само посовршен И овој пејзаж, питорескен недовршен И овој в тревата на штурците шум И оваа роза со трн да ме боцне Ќе треба За да излезам од сопствената пародија За да излезам од сопствениот ум! 2008

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Погледнете ѝ во очи на осамата Погледнете ги слабоста и мааната Посакајте ги совеста и доблеста Не е животот чаура тесна Ниту енигма за вас прелесна Улогата ваша никогаш до крај не е доиграна Не поклонувајте се пред време Завесата сѐ уште не е спуштена Сѐ уште не сте спремен Да чекорите без трема Да излезете од закоравената лушпа Во која со векови се дреме...

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Ми дојде да излезам од автомобилот, но издржав некако.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ти налутен, го фрли термометарот во дувалото, при што тој експлодира како бомба, направи цеп во дувалото и започна да излегува лава, да разлетуваат светли парчиња на сите страни како огномет; парчињата паѓаа и на тебе, но ти обземен од радоста, ништо не чувствуваше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

I Дождовите деноноќно врнеа; туриваа силно, поројно; не се знаеше што е небо, што е земја: споени беа, измешани, каша; урликаа реките, потоците, трапиштата, суводолиците; влечкаа од планините чакал, гнилеж, дрвја; се разлеваше водата низ селото ги поплавуваше дворовите, куќите, плевните, ќералите, кошарите, гаждарињата, бавчите, гумната, нивјето, трлата, елиците, стоговите, листовниците - поплавуваше сѐ; туфкаа луѓето не можејќи да излезат надвор, рикаше добитокот гладен, гракчеа кокошките бегајќи сѐ повисоко на кокошарниците и плевните за да не ги зафати водата што растеше; прегладнети удираа со клуновите по гредите и ќерамидите; кучињата пливаа низ водата влечкајќи удавени животинчиња за да се нахранат; гледаа тажно луѓето од куќите, од прозорците, гледаа во водата што растеше, во дождот што непрестајно паѓаше како да се истуриваше од некои небесни мориња; овошките во градините и дворовите стрчеа со ветките над водата како давеници што бараат помош; полесните предмети: сандаци, кошови, канти, каци и разно овошје, пливаа по водата, одеа каде што ги носеа брзаците.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Трчаа Илко и Богуле по коритото надолу да му помогнат; истрчаа и други луѓе кога го чуја викањето и му фрлаа сè што ќе дофатеа: кошови, сандаци, дрвја, каци за да се фати Методија, да излезе.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Магарето успеа некако да се зачепи со предните нозе на брегот од коритото, напна да излезе, но меката земја му се срона под нозете и тоа пак продолжи да плива по водата надолу кон Методија.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Гледајќи дека не може да ја уништи, викаше за помош и се обидуваше да излезе од одајата, но не можеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Иако исплашени дека газдите ќе им се одмаздуваат, тие сепак се одважија да излезат на штрајк.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Чорбаџивката Милошка, нунка ѝ на Нешка, дури се најде навредена оти крштеничка ѝ Доста не ѝ кажа што мисли да прави, та заедно да излезеа со модата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Оттука треба да излезе шеќерецот, кафенцето, тутунецот и други мастрафи за куќата, а пак лебецот и зопта за Алчето му беа осигурени.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Вака може да ми го кршат киселиот, па да не ми текне веќе од дома да излеза, а да трчам како пашит коњ за други да се радуајат со невести и со пари“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Mope, ами и време му е да е убаво, Боле, — одговори Доста, тресејќи некои од пелените на Нешка, кои требаше до утре да бидат готови ако сака да излезе со бел образ на сретсело.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Та, ете, затоа гледам и сега некако да излезиме од селото со мрак, ама да не е ногу рано да не можеме да го поминеме орманот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Така сега Крле прескочи уште првата година во II одделение и со својата бистрина и надареност просто го зачудуваше како даскалот така и сите ученици, а најмногу од сите се чудеше и со особено задоволство се насладуваше Нешка, која сега немаше потреба на часот скришум да го погледнува, ами на секој одмор сѐ го дочекуваше заедно да излезе со него и брата ѝ Стојана и тројцата да си ги повторат задачите или да си играат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По таа причина сѐ што требаше да излезе пред султанот, го решаваше Великиот везир.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Навистина беше малку црнгалест, но црнгалест – калеш со најубави црти на лицето, како што можат калешите луѓе да излезат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

По одморот и појадокот кадијата издаде наредба еден од сејмените, што го познава добро патот и месноста, да излезе напред, а на друг му го даде коњот да го води, бидејќи на надолништето не се јаваше.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ме оплакува Мајка Додека сите вие пред прагот Со свиено колено Чекате да излезам и да ви речам: Овој облак од истрошен камен сум Јас Со зачувано Јас-тво Во самица.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Дали во него се пренесуваше неговиот неостварен сон да излезе од маѓепсаниот круг на балканскиот егзил или имаше нешто друго, величествено во неговиот страдален живот, преполно со заминувања, со неизвесности.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На некоја од прелистуваните страници, Мајка, низ читањето, очекуваше да се појави некое зракче светлина, некоја надеж за да излезе од лавиринтот на осаменоста, да открие каде запрел Татко кога бил жив, а каде би можел сега тој да продолжи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Минаа уште два-три дена. Никој да излезе од куќи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Еден ден неможејќи да го слуша плачењето на татка си, зеде ракија кришум од мајка си, ја потпре дрвената скала на ѕидот од куќата однадвор и се искачи до прозорецот и му го протна шишето низ решетките што ги ставија на прозорецот за да не може да излезе од собата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога ќе мораше со родителите да појде на задушница или на некој закоп - гледаше што побргу да излезе од гробиштата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кравата рикаше внатре плашејќи се да излезе.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Под нас долу е езерото, но не смееме да излеземе од рововите, зашто постојано се пука...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога видоа жена му и син му дека не помага, го затворија во една од собите и не го пуштаа да излезе од неа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се затвори и манастирот. Игуменот никого не пушташе ниту да влезе, ниту да излезе од манастирот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кметот го зеде јагнето од прислужникот и го постави среде масата, му мрдна со главата на прислужникот да излезе бидејќи беше сиот замастен во устата од штипкањето на јагнето носејќи го од фурната, и почна сам да го черечи јагнето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Туркаше на вратата за да го скрши резето и да излезе.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Беа во дневната соба на нејзиниот стан и ментално се приготвуваа да излезат да заакаат некаде по Манастираки.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Го викна да излезе во тесното претсобје од куќата што му беше над гаражата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Што е најважно, се разбуди со чувство не само дека се наспал туку и дека се преспал и со копнеж што поскоро да излезе од постелата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Таа треба да му однесе облека да се преоблече зашто тој не може да излезе горе на рудината над езерото во работничката облека во која е облечен, целата замастена.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Пред да излезе од гаражата, Едо го отвори куферчето и од него го извади пасошот.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Колку митарства за да излезам од пламената кошула во која за првпат ме озрачиле?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Брзина на светлината - Cour carré - Како што затвореник излегува на прошетка под надзор, сам и молкум да се насладува горко на дневната светлост инаку обична, тогаш света; како што несвесното си го подава грбот на есенското сонце да се згрее а лицето да остане темно, како Месечина од онаа страна на видливото; како што затрупаниот бунар посесивно и со мака ги чува подземните води усовршувајќи ја мајсторијата да ги заташкува трагите и да создава привид на секнат извор; како што квадратот е круг, и крст и триаголник, удвоен симетрично и синхронично; како што жената си краде од сонот за да добие време за да биде „нешто повеќе"; како што нема добивка ако нема загуба како што нема сенка ако нема предмет ; како што медитацијата бара отсутност при подотворена свест за светот и душа а енергијата е материја помножена со брзината на светлината на квадрат - така дворот врамен со ѕидини желно кон небото над Лувр зинува се простира префинето како акт на Роден или можеби на сестра му, Камила со намера да го покаже замислениот ерос на торзото видено одзади метатеза на тихоста манастирска и метрополска; - така стихијно надоаѓа тихиот дожд желбата да бидам во средиштето на симетријата бесконечен и рамнодушен број ослободена од суета, од неразумно самољубие зашеметена од ненадејната рамнотежа на крстот, на квадратот, на кругот и да се успокојам, ако веќе морам оти со толку тревоги од различно потекло добивам порив да излезам од себеси а потоа како ќе се сложам и составам во едно, знам ли?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ни Коте ни Методија ништо не сфаќаа. Повеќе од вчудоневиденост одошто од почит ги пуштија братучедите меѓу нив прави да излезат, се погледнаа и кога Коте се пресегна по клучот од надворешната врата, Методија излезе пред него.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сега внимателно Србин ја здобави и тамам почна полека да ја врати матарката за да може камчето со лизгање некако да излезе одвнатре, кога, оној од зад ѕидот рече на цел глас: - Што се шуњате овде мајку вам вашу!

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

А сега ѝ е непријатно да излезе. Очекува згоден момент.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Додека бевме амеби и риби се напрегавме да излеземе од морето без да бидеме смачкани од тежата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Нешто не е в ред?” запраша госпоѓа Морис. „Сврдле заринкал. На половина пат. Кога би можеле барем да го провлечеме, би било лесно. По него би можеле да излезат и останатите.“ 56

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Не може човек да се покрие со превезот на самозаборавот зашто никогаш нема да излезе од затворениот круг на немоќта и сомнежите во сопствените сили, зашто под него се венее, сѐ се отуѓува и ретко надоаѓа утехата и надежта.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Што правевме? Спиевме, мочавме, серевме... Тоа правевме кога не можевме да излеземе.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сигурен дека кучето не може да излезе надвор, Бошко го фати клепалото на вратничето и затропа.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Веднати, тие се губеа во високо нараснатото жито и само одвреме-навреме по некој ќе се исправеше колку да излезе од заветот, каде што беше пеколно горешто, и да го фати малаксаното ветре.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дедо Бошко се ведна да го крене некако Мирчета пред да излезе, кога – здогледа како борината ја потпали сламата што беше наоколу и пламенот се шири.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ја викна да излезе надвор.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Барем да излезам да видам. И стана.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тој прво сакаше да излезе поитар и да мине некако инаку, но кога виде дека не може, им подвикна на децата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Но повеќе го немаше Фигаро да излезе.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Но, попладнето мама се подготвува да излезе на прошетка.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Колку што ми е познато, единственото испитување во психијатријата што направило споредување меѓу таканаречените нелекувани луѓе во некоја простојна околина и луѓето лекувани во клинички контекст, покажа дека опоравувањето на психијатриски нелекуваните личности е подобро од оние кои се правилно лекувани во психијатриски контекст.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Дипигус се навредува и, пред да излезе, дрско му вели на господинот Сенка: - ќе ви дадам еден совет, почитуван господару, како да ги истрезните тие ваши пијани послушници: мозок од овен што не се парел, треба да се стави во вода во која биле избањати мртовци; и тогаш само треба да се послужи, господине Сенка, слично како овие риби и змии кои помалку еднолично ги имаме на менито секој ден.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Догледање. Господинот Сенка е просто вџашен, и долго не може да се соземе од она што му го кажа Дипигус.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Пред средствата за смирување, електрошоковите и лоботомиите, третината од сите оние што доживеале нервен слом и со дијагностицирана психоза биле примени во болница, покажуваше тенденција потполно да се среди и да излезат за три месеци, и тоа без било каков третман, којшто денес по правило се дава веднаш по приемот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Винко само ги гризеше усните и почесто погледот го фрлаше надолу кон нозете, кон кутијата во која беше пикнато кучето и кое мрдаше барајќи да излезе.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Му се обрати со бате, а зборот сестро никако да излезе од неговата уста.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Не можеме да излеземе прочистени од загушливите и замаглени секојдневија и повторно во период од неколку неброени часови како неминовна нужност ќе ги заменам улогите, затоа што играта со сопствените чувства и мисли, а не ретко со другите ми причинуваше задоволство.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Овдека, ова време, не си смеел со отскриено лице да излезеш, да одиш.