Земјата блада
песот нејзин плиска пена
леплива и бледа ко долго помнење
меѓу студеното камено писмо
на вечните куќи
и нашата разбудена сладостраст
додека се губиме во шумата
обострано!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Ама тој е веќе остинат. Како да бацувам некој студен камен, некоја мраморна гробница.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)