ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Можеби токму тука, во неговиот придонес, заедно со други мислители во дваесеттиот век, кон подривањето на картезијанската перспектива - наредните генерации ќе го препознаат најголемиот придонес на Витгенштајн. превод и подготовка: Жарко Трајааноски 68 Margina #15-16 [1995] | okno.mk Nick White ЛОКАЛНА СЦЕНА [ Интервјуто со Д.

Дуковски, успешниот млад драмски писател, се одвиваше писмено и се развлече низ речиси три месеци.

Налик на кинематографски Џенифер Бартлет (Jenifer Bartlett), Гринавеј поставува секоја можна варијација на темата вода, од најлитерарна до најапстрактна, за да создаде кумулативен ефект. (...) Иако ниту една не е експлицитно прикажана, Гринавејовата реинтер­претација на “Бура” содржи три суштински нови идеи. (Сите се објаснети во придружната книга, исто така насловена “Книгите на Просперо”, којашто се смета за иконографски толкувач на филмот.) Првата е да се прикаже Просперо како еден вид драмски писател со натприродни способности, којшто симултано ги пишува дијалозите, ги одигрува сопствените делови и деловите на другите и ја произведува акцијата во филмот.

Англискиот драмски писател Нил Бартлет, во интервју од почетокот на 1990-тите, приближно во времето кога Кушнер го привршуваше Ангели во Америка, опишува сличен миг во една друга драма што исто така се занимава со неизлечлива болест.

Крајната цел на имитацијата на Копола на една женска имитација на Џоан Крафорд е да им се овозможи на Соник јут пристап до еден поткултурен стил на настран културен отпор, кој ѝ е директно противен на таквата комодификација, а на кој ќе можат да се повикаат, кој ќе можат да си го присвојат и да ѝ го претставуваат на сопствената публика како негова хип алтернатива.

Нема потреба да се составува машки геј-канон на настрани мигови во холивудската кинематографија: Пуиг веќе ни ја завршил работата.146 Уште еден проѕирец во ова множество дава Нил Барет, англискиот геј-романописец, историчар, драмски писател и театарски режисер, кој кажува дека сопствените извори на уметничка инспирација ги наоѓал во она што се вика главнотековна култура.

Филмот го доживеав како длабоко потресен и го сфатив сериозно, па се изненадив – и спласнав – кога другар ми, и самиот остварен драмски писател, баш кога се палеа светилките, благо, но прекорно, ми рече: „Дејвиде, малкуцка беше изнасилено“.

Ладлам не поживеа доволно долго за да ги запознае и да ги презре хипстерите, но веќе се имал сретнато со нешто што го нарекол „хетеросексуален камп“, кој не го почитувал многу: „Нешто стварно ужасно е хетеросексуалниот камп, она некакво намигнување што ти вели ‘не мислам баш сериозно“.415 Наспроти тоа, пак, оној вид иронија што го дефинира машкиот геј-камп не искажува дистанцираност и одрекување.

Филмот е решителен обид да се возобнови трагичниот начин на чувствување, да се оживее вистинскиот дух на трагедијата во еден современ контекст така што ќе се црпи од антички извор, та да се открие дали е возможно да постои нешто како феминистичка трагедија.

„Под превезот на ‘иронијата’“, приговара, „хипстеризмот го фетишизира автентичното и го изблувува со намиглива неавтентичност“.414 На Лоренцен му претходеше настраниот драмски писател Чарлс Ладлам, основач и директор на Урнебесната театарска дружина во Њујорк.

Резултатот е современа феминистичка (или можеби контрафеминистичка) верзија на Еврипидовата прочуена трагедија.

Стрејтерската хипстерска култура, всушност, вирее благодарение на „вештачкото присвојување на разни стилови од разни ери“, според еден презирен напис за хипстерите од насловната страница на хипстерското списание Едбастерс; обожава да си игра со „симболи и икони“ на маргинализираните или угнетените групи, откако тие симболи и икони „ќе ги присвои хипстерајот и откако ќе им го исцеди сето значење“.413 Во еден друг, сега веќе прочуен напад на хипстерите, Кристијан Лоренцен оди уште подалеку.

И покрај тоа што некои наши драмски писатели, идеалот на драмскиот текст го наоѓаат во отуството на текстот, сепак, сметам дека постдрамската фаза во театарот кај нас ќе задоцни.

Денес, сето тоа чувство би го доживувал по илјадапати на ден, само да го имам тато, само да може да ги оценува моите усилби, да може да оцени колку ме бива за пејач, поет, драмски писател и раскажувач.

Не може режисер или драмски писател да каже дека мрази да гледа театарски претстави или да чита туѓи драмски дела.

Биографија Коле Чашуле (2 март 1921 во Прилеп - 22 септември 2009 во Скопје) бил македонски романсиер, драмски писател, публицист, револуционер-првоборец, политичар и дипломат.

Коле Чашуле: Избрани драми белешка за авторот романсиер, драмски писател и публицист.

Џемс ЏОЈС (Даблин, 1882 – Цирих, 1941), Ирска Ирски раскажувач, романсиер, драмски писател, поет.

Италијански драмски писател, романсиер, автор на бројни кратки раскази, поет и добитник на Нобеловата награда за литература во 1934 година.

Напишал четириесет и четири драми, од коишто најпознати му се: Во право си – ако мислиш дека си (1917), и Шест ликови во потрага по еден автор (1921).

Италијански новинар, драмски писател (Клинички случај, 1953, и Човекот кој ќе оди во Америка, 1962), раскажувач и романсиер, автор на либрета за опери и сликар.

Својата кариера на драмски писател посериозно ја започнува со драмата Иванов (1887), a ја профилира со драмите: Галеб (1896), Вујко Вања (1897), Три сестри (1901) и Вишновата градина (1903).

Уште во раната творечка фаза Буцати се свртува спрема надреализмот, научната и хорор фантастиката.

По Првата светска војна, кога неговите дела се преведуваат на англиски и на други јазици, Чехов доживува светска слава.

Во расказите, како и во романите, Џојс го опишува неговиот роден град Даблин од мошне необична перспектива: како непристрасен, невидлив и безличен наратор, а во исто време страсно, живописно и изнијансирано, со искосен, замрачен и меланхоличен поглед, свидетелски и дистанциран истовремено...

Руски драмски писател (трагедии, фарси и водвили) и раскажувач, новинар и автор на хуморески.

Се смета за еден од најпознатите модерни руски писатели од крајот на XIX век.

Јас сум драмски писател кој ја прерипува драмата.

„Обериу” во манифестот се дефинира како „нов одред на левата револуционерна уметност”, а самиот Хармс портретиран е вака: „Даниил Хармс - поет и драмски писател, чие што внимание не е насочено на статичната фигура туку на сударот на цела низа од предмети и на нивните взаемни влијанија.