Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ако поинаку не е договорено или во местото на предавањето на предметот вообичаено, закупнината се плаќа полугодишно кога предметот е даден под закуп за една или повеќе години, а ако е даден за покусо време, тогаш по истекот на тоа време (чл. 586, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Закупецот е должен да ја плаќа закупнината во роковите определени со договорот или со закон, а во недостиг на договор и закон, како што е вообичаено во местото каде што предметот му е предаден на закупецот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Зарем беше можно толку историја да се насобере, да се згусти и да се истури само за еден ден?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Од 1935 година бргу опаѓаат плантажите на ружи зошто бугарскиот монарх ги откупувал по 300 лева за еден декар.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Така мора да биде за да не оди по кафераните во Луксембург, каде што за едно лизнување на некаков алкохол се плаќа колку за едно кило ракија кај нас.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во „Олимп“ кампувањето, за еден човек на ден, чини 60 драхми, толку и за приколка, односно 50 за шатор, а во бунгаловите, со четири кревети, на ден 500 драхми.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Стомакот – Нијагара казанче клозетско. Мека столица на тврда шолјица – трошам ролна на час. (Колку ли трошам за една година?) Гласот извикан, нетелефонски, само за позади микрофон – непредушен.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

За да се арчи стоката што побргу и капиталот да се коти како питоми зајаци по десет, дваесет, педесет и сто за едно, тој „правеше и друг себап“ даваше сѐ на вересија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

оние пак, кои го завршиле талкањето, влегуваат во метрото влегуваат како во олтар од длаборез и уште неседнати почнуваат да 'рчат, 'рчат во сите тонови, мнозина басираат ама има и такви кои фаќаат високи октави, заспаните 'рчат ли 'рчат ама нема кој да ги чуе отшто јапонија да ми ти била земја на затворени прозорци а јапонците да ми ти биле луѓе со затнати уши кои кога се будни во метрото спокојно си читаат додека сонародниците им се дават од 'рчење - ем си 'рчат, ем набрзина каснуваат нешто во сонот оти во кусиот сон има време и место сал за една плескавица (и тоа на месечина) што во мекдоналдсите се нарекува хамбургер.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Сега ќе мора да живее од компири, качамаци, јаболка, но тоа не го загрижуваше многу, важно е храна има не за една недела, не за две, туку за повеќе месеци.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

За еден ден поминат в планина, размислуваше Бојан, за една недела, за едно лето можеше толку многу да се доживее, толку многу да се почувствува, а камо ли, пак, за седумдесет и повеќе години.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Би ја дал целата торба сосе сите пљачки за една стомна изворска вода.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Оти вселената беше поместена за една педа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Есејот беше напишан за една ноќ, со многу вино, што може да се забележи, според наместа неповрзаните асоцијации; јас и денес ги гледам тие места, но не ги коригирав, за да можете да сфатите во каква емотивна состојба сум бил тогаш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Ако не дојде за еден час, ќе си одам со експресот во еден часот“, си мислев.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сепак, во последниот момент, пред самото излегување, по силно двоумење во себе, му се доближив повторно, но сепак на крајот се предомислив, одложив за еден ден да се раздвижи една друга линија на проклетото полициско прогонување...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ни најдоа начин – пасош и платен билет за една насока.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Додека во автобусот си прикован за едно седиште кога патуваш со воз имаш повеќе простор за маневрирање.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

17. Ако е така, тогаш сегашното востание ни за една јота не ја измени положбата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со други зборови: комитетот ми дава возможност за една година да се извинувам за неисполнувањето на реформите а после не ќе ги воведам, зашто тие ќе остарат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Затоа организаторската работа, од една страна, е работа за еден човек што го претпочита привременото напрегнување на силите пред постојаниот упорен и мачен труд; од друга страна, таа е и неморална, зашто во неа човек не жртвува во полза на општеството, на народот свој или на човештината, а со народот прави опити за своите фантастични планови.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Дај боже, сега пролеаната крв да послужи како завет меѓу живите, коишто се должни пред таа крв да се заколнат за една заедничка културна работа, за полза и среќа на нашата заедничка многу напатена татковина – Македонија. *.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Прашај ги колку заработуваат за една ноќ.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Зависи од тоа колку брзо вози брат ти, одговараат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Побрзај, душо, времето е пари, обично му велат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Беа секогаш оние северни ведрини, од кои мразот преку ноќта се стегнува како кремен, за некаде веднаш попладне само штом ќе почнат да капат капавиците, а веќе светлооката острина на цибрината ги маѓепсува со погледот на своите бели ѕвезди, и само мранзулите по стреата и по ветките ќе стасаат да пораснат надолу уште за една педа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А се сеќаваше и за оние некоку случаи, кога само за еден дел од секундата успевал да се потргне в страна пред нивните извиени остри заби, грди со својата поникнатост од чуричката настрана и страшни.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се облекува како матурант, во тесни фармерки, маички што ги покажуваат неговите „плочки“, лепи тетоважа за една употреба, вози велосипед и пие пиво со лимон.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во Битола само на војници и на курви се сопкаш, велат. За едно кравајче леб ќе ти го кренат фустанот, велат, за една чаша ракија ќе ти се расчекорат, ќе те опчекорат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тогаш не знаев дека поезијата е за една глава над астрономијата - не ги испитува ѕвездите туку лесно, на волшебен начин, ги симнува на земја.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Госпоѓо, ќе мора да дојдете во Бечеј за процедуралните работи околу наследството. Ве очекуваме за една недела.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Заразена од нивниот мир, Марија се стутка на седиштето и му се препушти на дождот кој тропкаше по стаклата од прозорците.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сосетката на седиштето ѝ даде запалка и ја замоли за една од малкуте цигари кои ѝ беа останале суви.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

За една недела работа, тоа се 700 динари. Ќе можиме да си купиме нешто мноогу убо, Тинче! Ние шо си сакаме!

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Изгледаше речиси исто како порано - ништо на списокот не беше пречкртано, но беше покус за едно име.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„И поевтино! Кога бев млад, лесното пиво - пивце, како што го викавме - чинеше четири пени за една пинта.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Патот се прошири и за една минута Винстон стигна до изгазената патека за која му зборуваше девојката, една обична добиточна патека што се губеше меѓу шибјето.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

— Бре, како така, слепелнику! — вели Шпиро. — Два товара руба ќе ти донесе, угу за една лира ли да и а земиме?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бино собира војници и ги испраќа во Прилеп, но тие за една две вечери ја напуштаа касарната и се присоединуваа со Јовановата и Ѓуруковата чета.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Летнало детето по неа и тоа ти е. Триста маѓии за една аспра.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Рече само: „Да гледаш, да не арчиш ногу пари да не се пусти сермиа за едно маче“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На прво место тука е седиштето на царската управна власт — мудурлакот, на чие чело веќе дваесет и повеќе години седи стариот мудур Арсланбеј со десетина заптага и младото ќатипче и го претставува султанот пред рајата, ги гледа сите давии во името негово од сите деветнаесет мариовски села, тука е седиштето на мифеташот со пет шест души колџии што ги чуваат сите мариовски шуми; тука е седиштето на авџитабурот од двесте души аскер кој ги брка комитите и им помага на мудурот и мифетишот во тешките и одговорни државни работи; тука е седиштето на третокласното егзархиско училиште со архиерејскиот намесник на чело и четворица учители, во кое училиште учат децата на сите оние мариовци што сакаат да им прогледаат сшкдаи им и да станат попови или даскали; тука е изворот на попови од четирите поповски фамилии, и, најпосле, тука се: Влашкиот ан, анчето на Младена Чкулот, Петка Спасоев, Трајка Балето и Цулевото анче, во кои се враќаат и преноќуваат сите оние мариовци од другите села коишто за еден ден не можат да свршат работа во уќуматот доколку немаат блиски роднини и пријатели во селото.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Само две раце имам и едно исушено тело чекање: Илјаден да сум - мал да не сум за една капка тебе Македонија.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Жената што со него влезе во лифтот не си ти, туку комшивката Гога.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Конечно, г-нот И. и г-нот А. можат да отпатуваат, со автобус, во македонско гратче каде што не биле веќе десетина години. цртежи на местото на трите точки: часовници, бремени жени, лист, бакнеж, календар, недопуштена цигара, клуч во брава, салфетки, полуиспразнета чаша, чадор, мачка, сексуален акт во „јавачка“ положба, циркузантче со неопределен пол што балансира по жица, дланка што на Венериниот брег има хоризонтална лузна, расипана жолта неонка што со крцкање се пали и се гаси, куче скитник што лежи на персиски тепих со главата на предните шепи и мрда со опашката, медицинска сестра со старовремска капа и јаки листови на нозете, девојка со испулени сини очи во жолта фротирска машка пижама, сцена од автобусот, во кој, заедно со г-нот И. и г-нот А., се возат и еден молчалив татко со своето зборлесто девојче, кое му се обраќа со „татко Ратко“, еден испотен бизнисмен, кој постојано вика во мобилниот, нагласувајќи дека ќе биде таму најдоцна за еден саат, плус-минус пет минути, млада ромска девојка во која таа ем се кара, ем се смее: Ава карик... тева кераптуке нешто ... макелту манца... а тој ѝ се смее, и ја гушка. г-нот А. кон г-нот И., додека автобусот минува низ една клисура со бујна вегетација и брза река (дождот, сепак, не падна): Те сфаќам, љубовта не е баш секогаш фер спрема оние што љубат.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сите тие влакна од под нос и слични места.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Попови вера оставале за една моја тасма.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Слушам како умира времето... Покрај лисјето што паѓа и мразот што се фаќа за рацете до каде сум стигнал Тоа умира сѐ што се раѓа па вечно сум со него помал макар за еден чекор

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Не го стори ли тоа за една недела – тебе те чека куршум!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А Русија не е земја за една недела или за еден месец да ја поминеш!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А да не ти раскажувам какви сѐ предавства се сторија во оние денови на револуцијата кога за да се купи малку сочувство од некој милозлив товаришч или од некого од спротивната страна се продаваше дури и честа.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Нели, секој Русин, насекаде и секогаш повторува: „О колку е голема нашата мајчичка Русија! Никој ја нема пројавано открај накрај!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дури и такви, кои за една копејка ќе ѝ го предадат на сатаната и најблискиот свој!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Почнала да зборува. За еден час веќе биле стари пријатели, а за два, веќе заборавила дека неговите крилја, воопшто, постојат.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но смртта како да немаше време уште за еден чекор да ми се доближи.