камен (имн.) - е (гл.)

Мрачната зграда од камен е наполу разурната од земјотрес...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сѐ друго е камен, камен на дното од притоката, камен е што ѝ го скршнува текот на водата, камен е брегот измиен како платно, под секој бран е камен.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Започна да трага – отпрвин незабележително, потоа сѐ понервозно; на третото зајдисонце, пред гробот на мачениците во апсидата на мартириумот, еден од доушниците му дошепна дека каменот е сокриен во домот на трговецот Моше, синот Азаев, во еврејскиот кварт.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
За материјалистот, предметноста е есенцијална: каменот е камен, планината е планина, водата е вода, а земјата е земја.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Гледаш, - ѝ вели на Лидија, - ова е човек. Немој да се буниш, каменов е главата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)