се (зам.) - пресели (гл.)

Во Загреб ми нудат да останам во армијата, да се преселиме.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Бартелми е роден во Филаделфија 1931 г., пораснал во Тексас кадешто работел како новинар пред да се пресели во Њујорк.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Од катедралите и манастирите теоретичарите се преселија во работилници (универзитет, високо техничко училиште, индустриска лабораторија) и започнаа да се занимаваат со модели преку кои постојано изработуваа сѐ подобри чевли, со тоа сѐ повеќе разбирајќи го и обработувајќи го светот како целина.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- Многу ли е жешко во Техеран? - Ах, како би сакала да се преселиме на друго место.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Од Коча стариот познајник, народниот учител Франц, беше се преселил сега тука.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Вилијам Гибсон (William Gibson) е роден 1948, пораснал и се школувал во американската Вирџинија, од кадешто, по завршеното школување, се преселил во Канада, кадешто сега живее (во Ванкувер) со жена си и со двете деца.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Катето служи, бегот пие, оканицата се испразни; по неа и друга дури бегот не се пресели во рајот, та почна да си игра со Катето како што му заповеда коранот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И секогаш кога ќе грејне посилно сонцето, се токми таа да си побели во дворот на тревата, но не се решава.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Откога дојдоа партизаните. Тогаш се пресели овде со синот. Се затвори меѓу ѕидовите, во одаите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Бојан се пресели со мислите в село, во топлата светла соба на татковиот дом, па наеднаш почувствува дека очите му се навлажнуваат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И замолкнаа старецот и детето, се преселија за малку во мислите во тој иден, убав летен ден, кога планината ќе биде најубава, кога ќе биде украсена со сите бои на ѕуницата, озвучена од грлата на сите птици и позлатена со сончевина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Така и направи. Се пресели и остана да живее во гнездото.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Додека тие се инателе огнот отпатувал, се преселил кај соседите!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Последниов се пресели в град божем за да биде на посигурно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш, на Акиноските не им преостана ништо друго туку да се преселат, засекогаш, на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ваквата тројно и четворно зголемена работна рака и давачки, бараа нова организација на производството и постојан надзор, па Акиноските, за да бидат поблиску до Потковицата, од Солун се преселија во Битола и оттаму, во екот на полските работи, доведуваа сакимии.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сѐ околу него се заврти, се измеша и почна да се губи, да се преселува некаде другаде, далеку, влечејќи го и него со себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По затворањето на овие двајца и уште на неколцина граѓани „истрагата заврши“.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го нарекоа Али Ахмед, ги зеде за жени Мунивер, единствената ќерка на Мусли бег, и жената на Арслан бег, некоја потурчена Гркинка, и заедно со нив, за да биде што подалеку од Дамческите, зашто можеа да го убијат за одмазда, се пресели во битолското село Чаирлија, таму да господари со чифлигот што му беше ветен на Арслан бега.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ја укина сектата на бекташите, а нивниот центар од Анкара се пресели во Тирана и тука остана до 1967 година.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тој објаснува како се формирале династиите, како тие изградиле институции, како луѓето се преселиле од селските подрачја во градовите, како создале институции на моќ и како постепено династиите се губеле, а се создавале нови.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ја остави јамата и се пресели во нејзината куќа. Тоа беше црковно врзана двојка што уживаше во златниот заб на жената и жолтите чевли на мажот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ја гледам здробена последната слика, насмевката последна на неговата ќерка што се пресели и заспа во Господа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Го гледав: беше речиси неизменет, како да не стареел, како да немал време да го направи тоа; само брчките на челото му беа некако поистакнати, како некој запис да имаше на челото, господин судија, како да е тоа линија на животот што наместо на дланка, кај него се преселила на челото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Гери Глен, кој порано работел за една антисиндикална организација, Комитетот на Ајдахо за слобода во работењето, како и за Сточарското здружение на Ајдахо, и кој еднаш неуспешно се кандидирал за место во Конгресот на САД откако беше републикански комесар во Бојс, во 1998 година се преселил во Мичиген за да лобира за даночно кредитирање на школарината за избрани универзитети, кое потоа гласачите не го изгласаа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Бев убедена дека татко ми ѝ беше предложил да се пресели сосем кај нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Ќе дојдеш ли со мене, кај мене дома, - ме праша Марина кога бевме кај првата раскрсница, - јас не седам веќе овдека, се преселивме со баба ми, - ми рече таа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ставивме картонски кругови на една ограда на село. Најчесто ги погодувам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Деновите ги минував чистејќи ја и преуредувајќи ја куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мојот маж реши да најде работа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога се преселив да живеам сама, брат ми ми купи пиштол затоа што кога жена живее сама треба да знае да се одбрани. Нишани во колениците!
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Приредувавме вечери за еден потесен круг пријатели.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пред триесет години, поточно по смртта на нејзиниот син-единок, кој на дваесет и една година заспал и не се разбудил, таа тука се преселила и оттука не се одвоила.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се вѕирам кон Св.Спас, црквичето од каршија, но и него го нема, и тоа како да се преселило.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Немала деца, и потполно ѝ се посветила на внуката, ја научила да говори англиски и француски, ѝ дала да чита и популарни романи, но и дела од Олимп де Гуж и Мери Волстонкрафт, малку предвреме за да ги разбере во потполност, но сосема навреме за да се определи да се бори за правата на жените.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Следниот месец тој се пресели во една собичка во Виенската болница, во која веќе беше вработен, а еден месец потоа, на денот кога Марта наполни дваесет и една година, таа и Зигмунд се верија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно попладне на крајот од тоа лето, Сара ме праша: „Зошто Зигмунд повеќе не доаѓа овде?“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога Клара се преселила кај својата тетка, таа тукушто станала вдовица и се вратила од Лондон каде живеела со својот сопруг.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Лицето на неговиот очув беше едно од лицата на љубовта, она прво утро кога се преселија кај нив.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не кај очувот, кај што се преселија кога веќе имаше седумнаесет години, туку малку подалеку од центарот, во оние споредни улички, во куќата на дедо му.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се преселив во зениците на твоите очи во урнатините на омразата рти формулата на нови откритија...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
ПАНСЕКСУАЛНОСТ Terribile e suave (Љубовта слатка и страшна)
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На бакрорезот на еден од раните маниристи кои од Фиренца се преселиле во Рим, Франческо Салватио (1510-1563), Триумфалниот поход на Пријап, одушевените Менади влечат еден огромен („анатомски-изолиран“) фалус, исправен во колата, низ имагинарен антички пејсаж.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како да се пресели во Скопје или кој знае каде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Откако се преселив кај Нинослав, станот што го добив од службата го прилагодив во студио кое, разбрав многу подоцна, било постојано под аудиовизуелен надзор.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Инсталацијата ја поставил и со неа работел Богдан Русимиров, а материјалот се систематизирал и се анализирал во кабинетот на Шефот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Цела една земја се претвори во енциклопедиско белевче и како Атлантида се пресели во речникот на имагинарните места, Dictionary of Imaginary Places.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сега мислам дека зачестениот жанр на речникот - којшто ги напушти своите лингвистички рамки и се пресели во книжевност - во постмодерното време не е поттикнат од носталгија, како што се чини на прв поглед.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Штом нивната братска куќа, неговата и на Борко, била потопена, тој се преселил во куќата на родителите на жена му. Тие рано умреле.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Марша му постави на Хелвиг услов, за да се пресели кај него, и да живеат заедно, сосем да се одделени од неговите родители. Во секој поглед.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој не се решаваше да се пресели таму, во неговата земја, засекогаш да се насели во друг град.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Но кога виде дека Крчо заради неа ја остави татковата куќа и се пресели кај сестра си, уште толку го засака и се ослободи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
До Доста Рожденката стаса уште истиот ден кога попот се пресели, и тоа на „Гошово", на жетвата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кладе нов кадија на прилепскиот кадилак, но стариот не можеше да му го доведе на везирот, бидејќи и овој, како и силниот Сулејман, беше се преселил кај големиот пророк уште зимата, кога затворениците лежеа во Цариградскиот затвор.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
РЕЧНИК НА ТУРСКИ ЗБОРОВИ И ПРОВИНЦИЈАЛИЗМИ
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ми здодеа тоа и затоа барав можност да се преселам на погрчка територија.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Почина кутрата при породувањето со ќерка му Германија, после што Германија ја зеде да ја гледа сестра му Галица, Гала и со неа се пресели во Охрид зошто тука не можеше да ги издржи озборувањата на луѓето кои уште со прст не покажуваа на неа поради нејзината толку јавна врска со германскиот офицер...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Зашто започне ли неверството саможивата фатаморгана отцепувањето на душата од обликот го отне ли меморијата својот демонски вртлог во тебе можеби ќе се пресели, божем привид птицата која се успива врз крстот на бескрајот далеку од дното за коешто залудноста нѐ приковува како за живот.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во тебе сиов рид со плодови и птици се преселил и цути врз рамената твои а очите се посини и од длабоково небо.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Кога сакавме да се преселиме во земја онокрајна Утрината надојде глас: О, жено Што остана на север Неподвижна како лузна, како костур, Каде си пеејќи Допрена на ѕид Да ми ја исцелиш раната На душава што ми ја остави?
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Тие што се спасија се преселија многу на исток А откако имаа деца и нив ги поведоа на исток Зашто оттаму доаѓаше знак дека уште натаму е сонцето.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
Ми ги знаат возбудите и заблудите, Болките во желудникот, реата, Ми ги знаат потресите и вознесите, Ми го знаат огнот и пареата Дреата со која ги нагазив, Мојот здив, кога во нив се преселив, Се вгездив и задомив.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Уште мајсторите да ја бојадисаат фасадата во бело, и тој, со жената и двете деца, конечно ќе може да се пресели од оној мравилник во ова спокојно, тивко местенце.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Како виден граѓанин на град Куманово беше избран во 1916 година за претседател на кумановска општина, на која должност остана повеќе од една година, а по тоа време даде оставка и се пресели во Скопје.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Зошто не би можеле да се преселиме таму и да заминеме од градот? Знам нешто за селскиот живот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Откако ја собра сета убавина од него, се пресели кај меките кадифести темновиолетови темјанушки, која од која понежна и помиризлива....
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Мислам дека ти беше виновникот што мачорот се пресели на багремот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Таа не беше свесна дека кај многумина од бегалците, кај оние што оставија некој свој близок во рамната земја, напика мисла што рие како црв во нивните глави дека кога тогај нивните мртви мора да се преселат во нивна близина - тука, во Македонија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Некои успееја да се нагодат со новите сопственици за да се преселат во нивните поранешни живеалишта.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија, во деновите кога не се работеше, а тоа беа само неделните денови, ги отфрлаше машките пљачки, се пикнуваше во своите фустани и со момичката во раце и Мурџо крај нив, шеташе во маалото од улицата Ѓоновиќ сѐ онаму до шепотот на Вардар со надеж дека ќе пронајде некое одајче каде ќе можат да се преселат.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И отишла у девическиј монастир и живеала богоугодно и се преселила ко благодетелиици своеј.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
И кога разбра нојната страданија, пожали ја и уведе ја у пештерата, а он се пресели на друго место.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Чекајте малку. Таа прво живееше во една куќа на оној рид, а потоа се пресели во една зграда на четвртиот кат.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Сепак, јас сум таа која го одбра животот таков каков што е, јас сум таа која се пресели таму за да живее со тој човек.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ќе се преселам и јас во реката.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Како да се преселило во некоја чудесна сказна.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Буба Мара си соши нов фустан. Ежот се пресели во нов стан.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)