се (зам.) - зборува (гл.)

Некое време се зборуваше дека некој го предал, но јас во тоа не верувам, турците од Турско Рудари го предадоа! – го повиши гласот баба ми – А Господ го откри гробот, кога сакаа да си ги земат моштите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој атеист, а вака се изразува, којзнае на што цели, или така е адет, кога се зборува со постари луѓе, или без присуство на претставникот на партијата се чувствуваше послободен.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Еден селанец стана и рече: - Во Штип се зборува дека треба да добиеме помош од преку граница - од Бугарија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тоа масло е на бугарскиот двор!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ми раскажа Пере Катин, зетот на Сотира, помлад човек во чија меморија можеш да се потпреш, па и во неговата способност да разбере што се зборувало, и да пренесе точно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тие, се разбира, не можеле да знаат дали меѓу Симон и луѓето во главниот град се зборувало за тоа овој да биде пратеник, но обземени од предизборното расположеие и од меѓусебните спротивставености, лесно, сосема спонтано, дошле на тоа гласините да ги поврзат со зборот пратеник.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Каква вода“, подзеде сега и Сотир, “првин да видиме за тоа што се зборува, дека и двава дуќани во Маказар си сакал да се продадат на тој Шане?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така вели: „... Се зборуваше дека тој (Никола Поцо) ја извалкал честа на сите наши домаќини.“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се спремаат, се зборува, две-три ПП (приватни претпријатија).
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се зборуваше дека еден од поугледните професори на Отсекот за филозофија ги крие книгите од своите студенти.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
ВЕТА: Ти, навистина, се подбиваш со мене. Се зборува ли за такви работи!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Не гледаш оти овде се зборува за аеропланите?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Што не се зборува на порта, какви не празни прикаски се кажуваат?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Уште повеќе го болат оние општи расправања во шаховскиот печат, во кои не се споменува ниедно име, но се зборува на пример за тоа дека титулата на шаховски мајстор не треба да се дава доживотно, ами мора во одреден размак да се потврдува, зависно од реалните успеси во турнирски среќавања, зашто - се забележува - има и такви мајстори за кои добивањето на таа титула го означува и крајот на нивниот развиток.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да се зборува кај овие два филма за happy end затоа значи потполна заслепеност: како е возможно да не се види безобѕирната крутост, со којашто Девлин и Алиција на крајот на Озлогласената го препуштаат скршениот Себастијан на неговите нацистички компањони (коишто секако ќе го ликвидираат) и летнуваат кон заедничката „среќа”? okno.mk | Margina #22 [1995]
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Ученик петтоодделенец! Вака ли се зборува?“ директорот само што не експлодира.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Што зборува внукот? Може ли така да се зборува? - Уште си дете! - со прекор рече старецот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Главно, кога ќе седнеш по премиерата во театарското бифе, за сѐ се зборува освен за делото.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
За нивната љубов долго се зборуваше со занес на корзото и секое момчинско срце од сиромашките сокаци сонуваше за својот офицер од планините како за принц од бајките.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Артикулацијата на сопствениот интерес (освен ако врескањето и лелекањето не ги сметате за тоа) ни оддалеку не е проста работа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Така што, мили сестри и браќа Македонци, нам допрва ни претстои да учиме како се зборува, респектирајќи ги потребите и јазикот на оној другиот. 102 Margina #11-12 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во случајов, а тој е само еден од примерите, кон онаа смрт на цивилизацијата на книгата, за која толку се зборува и која најнапред се пројавува преку грчевитото намножување на библиотеки.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
А што станува со соработникот кој поседува огромен апетит за детали, со некој што не може да донесе решение без максимален број на присобрани факти?
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се зборувало дека е чудотворен лек и како таков се употребувал во лекови, алкохолни и безалкохолни пијалоци, а можел да се купи во секоја аптека.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А Славчо си мислеше дека Сурко разбира што му се зборува, па затоа приказните што ќе ги чуеше од баба си му ги раскажуваше нему.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Тој поп, се зборуваше во полјанските села, бил многу поган со тие што не сакале да се посрбат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Измислил специјален начин на измачување и сам го крстил Српско покрстување на Бугараши.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Набргу потоа, по гласот дека џандарите му го истерале окото, и тој пристигна во Потковицата (Тогаш, во 1939-та, во приквечерието на втората Голема војна, заедно со тодета во Потковицата се вратија и многумина други нашинци кои беа отидени таму некаде, низ светот) па луѓето можеа да се уверат дека вистина било тоа што се зборуваше за него.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таков коњ, се зборуваше, немало друг во царството, немале дури ни султаните во Стамбол.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вулгарно е за љубовта вулгарно да се зборува. Со зборови тонски обоена, да се потценува.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Јас имам сопруг (нека кажам и дури имав сопруг); јас сега ја имам Здењичка; тоа сепак обврзува за она што се зборува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Улав си ти, ме пресече Ана. - Со тебе не може да се зборува.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Радо би се зборувало за победата на силите на животот врз инстинктот, смртта, за реваншот на свеста врз идеологијата, на духот врз бруталната сила.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
За душата уште се зборуваше во нашето бегалско семејство, а тоа често се случуваше, кога денот ќе осамнеше со абер од другата страна на границата, кој најчесто, ако не и секогаш, во тоа клето време на сталинизмот значеше исчезнување на близок.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Поп Стерјо стави прст на усните. Разбравме дека за тоа не се зборува, туку само се молчи и со молкот треба да се памети.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А пред тоа што ли не се зборуваше! Сѐ најлошо!
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се зборува дека старите Нивичани во минатото живееле од циронките што ги продавале и во најоддалечените села во леринско и костурско.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Последните два дена само за тоа се зборуваше: мене мајка ми ми купи ново фустанче, мене мајка ми ми шие, мене мајка ми ми плете, мајка ми, мајка ми...
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сакав да речам како досега да не се омажи, но сфатив дека така не треба да се зборува и замолчев.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во расказот се зборува за средбата со нечистите сили симболизирани со заумни свадби, уплашени коњи и ѓаволски јариња.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се зборуваше дека противниците на идеалите на кои требаше да биде изградена новата Германија, ги носат во логори, и ги принудуваат на тешка физичка работа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се зборува дека и овде ќе бидат отворани логори на смртта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дознававме и дека тоа исто време носи во себе и еден поинаков свет од оној за кој отворено се зборуваше и кој можеше да се види преку ден – зад премолчувањето на сексуалноста се криеше неискреност и хипокризија. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден ден брат ми реши да ми покаже дел од она за што Сара, Клара и јас имавме само слушнато.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И во таков случај не може да се зборува за етнографска целост меѓу Бугарија и Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Затоа и не може да се зборува за естетичност во јазикот, дијалектите и говорите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тука се: едни патријаршисти, други егзархисти по веро-исповедување, ако не се зборува за католиците и муслиманите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Затоа не може и да се зборува за некакви арнотии од Бугарија за Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Затоа во историјата ништо не се зборува за покрстувањето на нашиот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ми се чини оти они не се прави и ете зошто: Во новата книга се зборува, вистина, и за отцепување и за соединување, но за отцепување од тие што сме веќе отцепени и со кои никојпат не ќе ни дозволат да се соединиме, а за соединување со тие со кои сме морално задолжени да се соединиме и со кои соединувањето е возможно.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Нема што да се зборува и за учените Македонци во Бугарија: тие едногласно ќе речат оти новото течење е просто апсурд, оти никојпат немало македонска народност и сега ја нема; оти Македонците се Бугари и сл.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Мнозина ќе се запрашаат: За каков национален сепаратизам овде се зборува?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Луј Фердинанд Селин РАБЛЕ НЕ УСПЕА(ФРАГМЕНТ) (...) Гледајте, кога станува збор за Рабле, секогаш се зборува она што не треба.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се говори, се повторува на сите страни: “Тој е татко на француската литература”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ова ме наведува да се прашам што би напишале луѓето кои ги користат и чувствата и мислата истовремено, ако за тоа имаат можности на билетите или на некоја дозволена површина за пишување после гледањето на претставата продуцирана од наша театарска куќа, а во која токму во Годината на македонскиот јазик, се зборува на англиски?
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ја знаете онаа „За оние што ги нема, најдобро се зборува“, а и пишува.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Поради тоа, треба да се внимава како се зборува, треба да се вардиме од папагалски повторувања, а посебно треба да се внимава на потпалувањето на хистеријата“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ама ете, фамилија е тоа и тие работи секогаш биле нешто за кое не се зборува надвор од ѕидовите на домот, кој одамна веќе не е дом, а уште помалку топол.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
За печалбата во туѓина. Додуша, тогаш, во ’80 и некоја, Хрватска и не беше странство, ама на море, тогаш наше, преку лето, се зборуваше македонски.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Полесно ми е со брод на којшто се зборува француски“.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Луѓето се бели во лицето, од страв, од барут. Ништо не им се зборува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нешто да се зборува, да се прави.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Утре ќе ти речат: „Довде се зборува српски и довде е наше.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секогаш кога се зборува за војна, велат, секогаш има војна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се зборуваше дека намерно истрчувал кај што паѓаа гранатите од војските што влегоа да нѐ ослободуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Еве ги! Тие скоро и неизговорени зборови, тој шепот не посилен од шушкање на суви лисја, ги намалиле луѓето по засолништата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
На патот, ако можело да се зборува за некаков пат, се појавиле неколцина, повеќето со шамии околу главата, облечени кој како и повеќето во бели бечви и со дебели објала на нозете.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Задоен со старински сфаќања за бракот и семејството никако не го прифаќаше тоа што му се зборуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Околу смртта на Стерјо наслушнував различни приказни во кои се спомнуваше некаква мафија, се зборуваше за дрога.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се зборуваше дека во тоа време „Под врбата“ сѐ почесто доаѓа Гоше вработен на осматрачницата поставена во женскиот оддел на Прифатниот центар за странци.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ме потресе кажувањето дека Стерјо е убиен со огнено оружје од некои мажи од Крушица кои го казниле затоа што ја одобрил љубовта на Сања со мене.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се зборуваше дека Ниротакис и Андон Клековски постојано биле повикувани на сослушување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Некои што доаѓаа од Цариград велеа дека се зборува оти везирот бил сменет.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Само за кратко време!“, ќе додадеше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но тогаш фатија првите мразови и работата запре.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Исто така, добро ја анализираше Деветтата Бетовенова симфонија, составуваше правни документи, наизуст го знаеше бројот на законот за кој се зборуваше...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури и во оние часови кога наполно згаснува петербуршкото сиво небо и целото чиновничко племе се најало и завршило со ручекот, кој како можел, во сообразност со платата што ја добива и со сопствената желба,  кога сите веќе се одмориле од канцелариското чкрипење, трчање, од својата и туѓата работа и од сѐ она што доброволно, дури и повеќе отколку што е потребно, си го поставува никогаш несмирливиот човек – кога чиновниците брзаат да се препуштат на уживање во преостанатото време: кој, од поиницијативните, брза в театар, кој в град, да го потроши времето за да се изнагледа секакви шапчиња; кој на вечеринка – да го потроши на комплименти на некоја згодна девојка, ѕвезда на неголемиот чиновнички круг; кој, и тоа се случува најчесто, оди едноставно кај сличен на себе на четвртиот или на третиот кат, во две помали соби со претсобје или кујна и со некакви модерни претензии, ламба или некој друг предмет, што чинел големи жртви, лишување од ручеци, од излегувања, – со еден збор, дури и во тоа време, кога сите чиновници се губат по малите станови на своите пријатели за да поиграат бурен вист, сркајќи чај со евтини кекси, повлекувајќи чад од долгите чибуци, раскажувајќи за време на поделбата на картите, некаква интрига што стигнала од високото општество, од коешто никогаш и во никаква состојба рускиот човек не може да се откаже, или, дури кога нема за што да се зборува, прераскажувајќи ја вечната анегдота за командантот, кому дошле да му кажат дека му е потсечена опашката на коњот од споменикот на Фалконе, – со еден збор, дури и тогаш кога сите се трудат да се забавуваат, – Акакиј Акакиевич не ѝ се предаваше на никаква забава.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Иако, се разбира, тој знаеше дека за Петрович се зборуваше дека знае наеднаш да ти пресече некоја ѓаволска цена, така што дури и жена му да не може да се воздржи и да не викне: „Да не си се споулавел, глупак ни заеден!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во постмодерната ситуација во која што доаѓа до губење на авторитети, може да се забележи „своевидна ‘несериозност’ на поединецот“, уште повеќе, може да се зборува за еден механички непетрифициран поединец или за идиосинкратичноста на поединецот („за карактеристиката на поединецот да ѝ се измолкнува на шемата на идеологијата, да ја негира нејзината претстава за неговата пластичност“).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во некој момент сигурно забележала, застанала молкум да ме набљудува како и самата нешто да очекува; веќе беше невозможно да не ме издаде напорот да го продолжам тоа затишје, да не го прифатам тоа пак да се вратат наспроти Мари-Клод, против Мари-Клод која не можеше да разбере, која молчешкум ме гледаше исчекувајќи; да се пие и пуши и да се зборува со неа, за до последниот момент да се одбрани слаткиот интеррегнум без пајаците; да се запознае нејзиниот едноставен живот работа-дома и сестра студентка и алергиите; да се сака, така да се посакува тој црн прамен што ѝ го чешла челото, да се сака таа како цел, како стварно последна станица на последниот метро во животот, а тогаш - бунар, тоа растојание од мојот стол до онаа клупа каде што можевме да се љубиме, кадешто мојата уста можеше да го испие првиот мирис на Мари-Клод пред во прегратка да ја однесам до нејзината куќа, пред да се качиме низ оние нејзини скали и најпосле соблекувајќи ја од себе толкавата облека и толкавото чекање.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Најпровокативен во оваа глава е поднасловот “постмодерната ситуација на идеологијата”, особено уште претходно најавената теза, дека “ во еден постмодерен, ‘раскинат’ свет со сѐ поголемо забрзување, има помалку шанси за остварувањето на идеологијата”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На отворена трибина се зборуваше за одливот на мозоци од Државата и опасност од преовладување на просечноста.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Додека светлеа златно-префарбаните столици во реновираната слаткарница, претпоставував се зборуваше за дострели и натпреварувања.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Се зборува за национален отпад и се бараат расни прочистувања и стрелање на противникот како идеолошка хигиена.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
За идеографското писмо обично се зборува како за подоцнежен стадиум на развој на пиктографското писмо.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
„Кога се зборува за ‘одбрани малцинства’, вообичаената злоба ја претумбува смислата на тој израз и се прави дека не знае дека човекот на елитата не е само вообразено суштество што верува дека е над другите, туку битие коешто од себе бара повеќе од другите, дури и кога не му тргнува од рака да ги оствари себеси поставените повисоки цели...
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во таа смисла, денес може да се зборува и за раснењето на дизајнот. ѓ) Ватимо (Vattimo) Џани Ватимо, конечно, формата на егзистенцијата што му одговара на новото сфаќање на смислата ја опиша како постмодернистичка форма на живеење.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
За системите на писмо може да се зборува врз основа на графетички фактори, како што се големината, стилот и конфигурацијата на симболите, или смерот на пишувањето; но ова не ни помага да ја разбереме суштината на графемите и како тие се употребуваат.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Атмосферата беше опуштена, нормална. Се зборуваше за бракот, што е брак, што тоа значи, зошто е потребен, како се склопува, што е подобро: брак од интерес, со стројници или како што сега сѐ повеќе прават младите: од љубов.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Во целата таа работа дури по неколку дена се запозна со Атина Димоска (официјално Димовиќ), познатата битолска шивачка, за која се зборуваше дека е вдовица и жена која многу добро си го познава занаетот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Таму некаде во светот, тој беше сè уште жив и ги котеше своите заговори; можеби некаде зад морето, под заштита на неговите странски господари, можеби дури - така се зборуваше повремено - на некое скришно место во самата Океанија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Многу се зборуваше за логорите за принудна работа во кои повеќето од затворениците очекуваа да бидат испратени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
4. Се чувствуваше многу подобро. Се пополнуваше и стануваше сѐ посилен секој ден, ако воопшто можеше да се зборува за денови.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се зборуваше дека и самиот Голдштајн понекогаш бил видуван таму, со години и децении порано.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Министерството на Вистината се состоеше, така барем се зборуваше, од три илјади соби над земјата и од исто толку под земјата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Угро-финската фамилија е претставена со унгарскиот јазик, кој се зборува во Трансилванија и во Војводина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Добро е барем што се зборува за пристапот на поединецот, но не сум сигурен дека тоа ќе се случи во таков облик.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Растот ѝ даваше можност да гледа на сцената, а ушите ѝ слушаа сѐ што се зборуваше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се зборува за некого што не го направил тој — измислица беглик — данок на овците и козите безбеле — сигурно безердиса — јадоса (Душата ми безердиса — душата ми е потаоната од јад) безир су — тешко ми е, не можам да направам нешто што сакам бендене — најарно, најубаво, екстра биала — врста шајачни чорапи било — греда во куќа (горно и долно било) бамбаша — полковник.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тука се зборуваше повеќе српски отколку турски.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
13. Кога сонувам јас не сум во кома И сепак дослушнувам нешто од она што се зборува околу мене А зборуваат луѓето сѐ и сешто И понекогаш дури ми е непријатно
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Да не беше патувањето во Солун, во далечната 1917 година, Мајка никогаш не ќе дознаеше колку е голем светот, колку народи живеат во него и колку јазици се зборуваат.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Занимливи се, секако, и оние неколку епизоди во коишто се зборува за куферот со двојно дно во кој се сочувани неколку национални знамиња.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тито ги батали задругите, почна да се зборува за економски реформи, за слободен пазар, се пушти приватниот сектор да подприкрене глава, дојдоа нови луѓе, помлади, кои беа исто толку ако не и полоши комунисти, ама беа донесени на власт да не можат некако тие да го прочистат заднатиот социјалистичкиот оџак за подобро да трга.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Барем јас ништо повеќе не можам да ти кажам... Иако сешто се зборува.“ ***
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо го минуваше времето дење во раскошната кабина на тешкиот, американски камион, со носивост од 12 тона влечени од мотор со 290 коња, со кабина како гарсоњера, со моќна радио-станица, целиот сребрен и испониклуван, камиот налик на џиновска детска играчка,што потсетува на изделкана санта мраз во движење, што Марко го возеше по градот и околните места сѐ до Калгари и најјужните брегови на САД, а навечер седнуваа во половниот „крајслер“ на Марка и одеа во барот „Driver`s Outlet“ каде што се собираа неговите колеги, сите шофери и шоферишта, од помлади до средновечни луѓе, неверојатно шаренило од снажни, згодни и грдомасни луѓе, едни обраснати во бради, други со коси што главите им ги правеа да личат на грмушки, ќелави, со прцлиња потфатени над тилот, тетовирани, каде што се зборуваше семсекаков англиски јазик.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Езерото, еден од најстарите резервоари на светот со слатка вода, покрај Бајкалското Езеро и езерото Титикака, може да се смета и за меморија на планетата, за него денес може да се зборува како за „музеј на живи фосили”: не помалку од двесте ендемски фосили живеат во него, меѓу кои и пастрмките летница и белвица, еден вид уникатен полжав, кој се верува дека е стар триесет милиони години, но исто така и сунѓери што не се среќаваат на друго место во светот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Можеби настаната од потребата да се поттикне јунаштвото кај борците; (нели, се зборуваше, откако успеал да ја протне бомбата низ отворот на бункерот, тој со своите гради го затнал тој отвор низ кој митралезот го бранел влезот во рудникот) а притоа творците на ова тврдење изумиле дека приказнава може да втаса и до ушите на тетка Боса Сотирова и дека тогаш јунаштвото на Благоја нема да е поттик туку ќе претставува бодеж што ќе длаби во срцето на несреќната мајка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Приказни! Приказни... Земена е изјава од настраданиот. Инаку, од каде ќе го имавме тој податок за гласот на неговата жена.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Или можеби паднал врз некој стражар што случајно бил долу? Така барем се зборува?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Братучедите се погледнаа, се пристеија дека по село се зборуваше оти попот в црква никој не го разбира зашто немечки пеел, велеа селаните. Попот Брезничанец, ама грчки учен.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Не разбираа ништо од тоа што се зборуваше, но како што луѓето околу нив се собираат така тие се плашеа од сопствената сентименталност поради двајцата заробеници.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Наводно, се зборува дека, ако ги вратат децата, нема да одат да копаат ровови и да градат бункери... Така се зборува...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дете си, Кире, а тие што те облекле во овие алишта се луди! - викна тој. - Луди се!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вистина е она што се зборува?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Смислуваат приказни. Сакаат да нѐ соблазнат со своите убаво стокмени измислици.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се зборуваше дека и со погледот убива.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Се согласувам со тебе. Има такви, како што ти ги нарече -подбуцнувачи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Потоа, во тивката соба, гласот на момчето се одзва со едно слабо, придушено „ах“ и очите му заблеснаа додека си припомнуваше: „Еднаш прочитав книга во која се зборува за скаменетите дрвја.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Те молам опушти се“, рече таа. „Слушнав што се зборуваше утринава, но треба да си ги видиш очите — повторно ти треперат од нервоза.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сѐ станува презаштитен природен резерват, толку што од големата заштитеност денес почнува да се зборува за денатурализација на Јосемитската градина за да ѝ се врати на природата, токму како што се случи и со филипинските Тасадеи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Друг пат се зборува за Илинден, дека сме го заборавиле.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Областите од општествениот живот за кои претходно не се зборувало, па дури не се ни проблематизирале, сега се ставаат на јавна дебата.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
94 Историски гледано, буржоаската јавна сфера претставува барање од страна на приватните лица за јавен простор како инструмент за практицирање контрола врз апсолутната моќ на монархот.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Ако може да се зборува за триумф в нужник?! 39.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По завршувањето на конгресот, Михајло Горачинов ќе ми шепне: — Ништо не знам што се зборуваше, вели, цело време гледав во тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Една солза истркалај се, а друга тргни. „За тебе излегуваат и сонцето и ѕвездите, за твојата вита става на секој чекор се зборува.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Така ли се зборува со стар човек? Е, чувај Боже, нема веќе почит! Пропаѓа векот!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Па ја сум само против тоа за ова нешто да не се зборува со нас - децата!“ пламна Иван.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Но не минува ден без да слушам како се зборува за лошото функционирање на нашите претпријатија, нашите судови, затворите, болниците, училиштата, железничкиот и воздушниот сообраќај, земјоделството итн.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Пред некој ден бев во Монпелје.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Постојано се работи за настани на насилство, несигурност, дрога, финансиски и политички скандали. Каква полза од натамошното набројување.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Елен Лејбовиц Ce 8 mai 2001 Monsieur, Hier, les mdiаѕ parlaient dunbаllеt diрlоmаtiquе Skopje, tandis que se htаiеnt M. Robertson et Solana la rencontre du President Trajkovski. Certes, cebalet diplomatiquе est lexpression соnѕасrе, mais je nаvаiѕ jamais rаliѕ јuѕquе-l combien cocasse est le tableau quеllе vоquе. On est loin du Lас des суgnеѕ. Enfin, dfаut de gracieux entrechats ces dаnѕеurѕ pourront реut-trе continuer рrѕеrvеr lеѕѕеntiеl. Ici, en France, аuјоurdhui on ftаit la victoire du 8 mai 1945!!! Ainsi va le mоndе Et јеѕрrе quun jour il y aura en Mасdоinе la ftе dunе Concorde сlbrеr. Hlnе Lejbowicz 14 мај 2001 г.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вчера, во медиумите се зборуваше за вистински дипломатски балет во Скопје, додека г.Ричардсон и г.Солана брзаа на средба со претседателот Трајковски.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ти велам, команданте, лошо се зборува во рововите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- А тие, булкиотите, погани луѓе! Се зборува дека тие таму, во Булкес, учеле како да се биде командант, а најмногу како да се биде комесар и.. И кодош...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Од соседното село, каде влегле два или три дена порано, дојдоа и рекоа дека Италијанците нѐ бранат да се зборува македонски и дека секој може да си зборува како што сака.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се зборувало дека врвот се скусил, а бетонските бункери издржале.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еден ден чичко ми му го кажа тоа на татко ми, но во вид на клевета, а татко ми рече: И ти и Љубица играјте и танцувајте, но да бидете пристојни, со секого кој ќе ве покани, макар и Циган да е, но за време на играњето никако не треба да се зборува, да бидете сериозни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)