кој (зам.) - за (предл.)

Во мигот кога посегнав по спружените алишта и не сакајќи се слизнав на тазе подмрзнатиот балкон, кој за несреќа беше на 13-тиот кат од зградата, каде живеев заедно со моето момче, ми прелетаа низ глава сите овие реминисценции, на кои во друг случај не би се сетила сигурно.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Во овие патеписни репортажи, од моите патувања во странство, поместени се и тие „Од Париз до Истамбул“, искористена е истата методологија на презентирањето на ракописите, по држави и хронолошки, меѓутоа тие се надополнети и со репортажи, објавени во „Моите бележења“ („Полог“ - 1978 година) и уште со десетина други репортерски белешки, кои за првпат се јавуваат во предложената книга.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Да, ти си истиот оној кој за своите дела ја заслужи пофалбата и довербата на овој несреќен народ, но денеска ти си дезертер, ти си предавник што заслужува само прекор и казна!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
А потоа, откако убаво ги истопли опинците од Сандрета, кој за цело време ги врткаше над огништето, се сврте кон старицата и рече: - Донеси чорапи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Овдека, од овие блиските села сум од Ореовец, ако си го чул — одговори Горѓи Ацев, кој за првпат беше попаднал во затворот, бидејќи ги бунел селаните да не ги оставаат прилепските чорбаџии и бегови да си ги оберат лозјата, додека не платат на селото по десет гроша на дулум.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кон половината на XIX век, Константин Држилович од с. Држилово - Воденско, во Солун отворил нова печатница, во која за разлика од претходните, се печателе книги на македонски народен јазик, но со грчки букви.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Освен печатарството, македонската буржоазија го форсирала и градежништвото, сликарството и резбарството.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Меѓутоа, расказите кои за свој предмет го имаат тој друг Град неповратно загубен, ја надополнуваат онаа „карика што недостасува”, па некои од читателите на овие страници веројатно ќе отидат да ги бараат местата каде некогаш се наоѓале Дрвениот мост на Вардар, Офицерскиот дом или скопската плажа...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Стрела, која за сето време на неговата болест беше заробена во оваа просторија, радосно заквичи и му се сплетка во нозете.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Зошто да не можам и јас да размислувам за смртта на сличен начин?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Секаде каде што ќе намине смртта се случуваат сосема обични а сепак чудни настани кои за жал остануваат недоразјаснети“, беше заклучокот на татко ми изведен од чудната смрт на неговиот помал брат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Множество од еротски детали меѓу него и Рози му се појавуваа во имагинацијата - интимности кои за него имаа значење и квалитет на побожни тајни.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Башка повеќе жежи затоа што „културата“ (во чие опкружување се обидува да дише на шкрги и да биде одвај видливо, ко Челичната Шепа, ова ситно, наказно телце по име Маргина/ Темплум, некакво си хибридче од пар култури, и затоа опасно) речиси дека е на ниво на племенска култура, без критериуми, релации, фидбек, самопрогласена, самобендисана, без најобична рецепција (а камоли „критична“!), култура во која бавењето со книги или е работа на примитивни социјалистички профитери- гребатори или најцрн идеализам кој за кратко време ишмукува толку што човек се претвора во школка, во ехо на згазен молител.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ете тоа го видов, најискрената вистина за светот со очите на ѓаволот ја видов и узнав: ни Соломон не бил сочинител на словото што му се препишува, туку незнаен некој поет, кој за грст златници мудроста своја му ја продал, чашата своја, за да преживее!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа ме испрашуваа наизменично, и јас не знам кој за што ме прашуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се зборува дека меѓу тие редови имало букви, ама не грчки, туку кирилски кои за време на диктатурата на Метскас во 1936 година дошле луѓе од југот и ги изделкале со казма.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Малечките балкански државици, што се заинтересирани и ги поддржуваат пропагандите, во прво време ќе ѝ се расрдат на Императорската султанска влада затоа што ќе им ги пресече „вековните“ привилегии, но ќе помине време и тие ќе се примират со отстранувањето на пропагандите, зашто тоа отстранување ќе биде во нивна полза: ќе престанат да ги праќаат во Македонија своите милиони франкови, од кои за нив никогаш немало и не ќе има никаква полза.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Типичен апологет е Ристо Шишков, актерот со кој за време животот малку сакале да се ракуваат, после смртта се претвора во апогеј на македонското глумиште за сите времиња.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Затоа дефиницијата која за сликата ќе каже дека е „претставување кое е сочинето од делови кои се присутни во духот на набљудувачот, преведувачот“ е сосем јасна и точна.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во моментот кога човек ќе сфатеше дека е веќе неспособен да ги разликува зборовите по вид, род и број, кога ќе станеше свесен дека тие се претвораат во лигав куп бесмислени звуци кои за него немаат никакво значење, тогаш знаеше дека нема враќање.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
„Имал среќа“ се велеше и за некој кој за влакно ја одбегнал смртта, не затоа што бил добар човек кој вредело да поживее, не затоа што на време закочил, или затоа што не се колебал да повика пожарна, туку затоа што бил следен од тој невидлив дух кој му го покажувал патот, оној истиот кој ни става чадор во торбата кога почнува да врне, кој го отвора зеленото светло кога брзаме, кој прави на улица да се судриме со луѓето кои сакаме да ги видиме а да одбегнеме други, кој со нашата рака ги влече правилните животни потези, со еден збор, кој ни помага сѐ да биде како што треба.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
И кој за што чека. Шега ли е, толку народ...
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Пардон... велам. Навистина, погрешив. Не сфатив кому што му треба.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Зборовите се искинати, нејасни, не се разбира кој за кого плаче.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Ете. Готово.“ рече газда Таки, го тргна писмото на страна и ги подигна убавите сини очи кои за прв пат се сретнаа со силните, маркантни очи на Петар, потпирајќи се со двете подлактици на убавата маса.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Марамите се за мама и Атинчето, тие нека си решат која за кого да е.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Заедничката верба во еден братски Балкан, која за сите беше утопија, ги храбреше да истраат во насочување на нивниот идеализам за разбирање на homo balcanicus во сите времиња.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Одредено ограничување за работниците кои се вработени на неопределено време преку овој закон да не го прекинат работниот однос по свое барање, да ги исполнуваат обврските и да не ја кршат работна дисциплина претставува одредбата според која за повторното вработување на оние работници на кои им престанал работниот однос по наведените основи работодавците нема да можат да ги користат поволностите од овој закон (чл. 8).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Согласно измената, сега пресметката се врши врз база на просечната месечна бруто плата, која за месец јануари 2009 била 27.507 денари на ниво на РМ.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Мало подобрување на правата на невработените лица, но повеќе теоретско отколку реално кога ќе се стави во контекст, претставува одредбата усвоена во декември 2008 година според која за лицата кои имаат право на паричен надоместок подолго од 12 месеца, паричниот надоместок за првите 12 месеца изнесува 50% од нивната просечна месечна нето плата за последните 24 месеца, а за преостанатото време 40% од таа просечна нето плата (чл. 5, ЗИДЗВОСН/дек.08).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Колкав им е крвниот притисок и шеќерот На белосветските хуманитарци Кои на зајакот му велат да бега на ловџијата да пука И кои за своите самозададени мисии Папагалски повторуваат дека се мостови меѓу Исток и Запад?
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Жесток хуманизам на еден очајник кој за мојата иднина.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А да не ти раскажувам какви сѐ предавства се сторија во оние денови на револуцијата кога за да се купи малку сочувство од некој милозлив товаришч или од некого од спротивната страна се продаваше дури и честа.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дури и такви, кои за една копејка ќе ѝ го предадат на сатаната и најблискиот свој!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Почнуваме со фантастичниот експеримент на Изуми Кијо, архитект и универзитетски професор, кој за време на пишувањето на есејот „ЛСД и архитектонскиот проект“ предавал општествени науки и го водел еколошкиот програм на универзитетот во Саскачеван.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Не, ко некој што те запира на вечера, кој за ништо живо не сака да те пушти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овде треба да се изјасниме кој за која земја ќе оди, за која држава сака.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го обли топлина во која за малку не се стопија неговата брада, мустаќите, неговата дебела шапка, па и снежната куќа во која живее со своите прекрасни елени.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)