ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Една вечер тој му се довери на Чанга дека пишувајќи за козите, трагајќи по бројни податоци за нивното заедништво со луѓето, се надоврзувал на еден свој животен труд за Историјата на балканските империи, во која биле замешани и козите!

Народот од нас чека помош и заштита. Тој што станал комита, не е орач. На комитата пушката му е плугот.

Пишувајќи за животот на Делчев, писателот користи и повеќе познати анегдоти и духовити досетки низ кои се открива итроштината и неустрашливоста: излегувањето од опколениот град како мртовец, влегувањето во Солун кога е преправен во селанец чија кошница е полна со велигденски јајца, па како главен инженер за изградба на патишта, чуден трговец, или пак сцената кога седи и пие кафе со главниот скопски дервиш.

Симон тогаш со симпатија ми пишуваше за тој човек.

Во ова време расте немирот и растат очекувањата и нестрпливоста тие да се остварат заедно со бабрењето на земјата и со отворањето на пупките. Ѝ пишував за ова на Агна.

Пишани документи немав, но ми беше надеж фактот што еден странски патописец се обрнал кон Маказар и пишувал за него.

Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.

Но, тоа не значи да бидеш пропагатор на таа стварност или „известувач од фронтот“. 74 Margina #15-16 [1995] | okno.mk

Автентичното не е неминовно и исправно. Тоа значи дека кога Брехт пишувал за Ескими, мислел на Германците околу него.

Во виенското списание Transit некогашниот славен полски дисидент Адам Михник во текстот со наслов Во сенката на Сократ пишува за националниот идентитет во модерното општество и ова го заклучува за денешната улога на интелектуалецот: „Држењето до вистината и воедно следењето на барањето сѐ околу себе да се анализира и секоја идеја на моќниците на овој свет да се изложи на испит - таквиот став за интелектуалецот значи: го прифаќаш тоа дека ќе станеш објект на навреди; мораш да сметаш со тоа дека луѓето за тебе ќе шират злобни гласини - дека ја презираш сопствената земја и ги предаваш националните вредности.

Жена му пишува за сосем обични работи, дека се здрави, дека е времето врнежливо. Ништо не зборува за пари.

Куферите им се везден надуени, а душите пак им се делат на четвртинки: три четвртинки за во родниот крај, една четвртинка за тука.

Доселениците од Македонија во Венеција не ги читаат босанските поети кои пишуваат за потонувањето на градот – чуму да се чита потонувањето, велат, кога ние секиден го живееме тоа, чудо големо, градот потонува, ама ние секогаш сме над вода, мешаме малтер за обнова на старите палати, во малтерот, напати, за курбан, мешаме и по некој спомен од детството, а каде што треба, во обновените ѕидови на операта Феличе, на пример, заѕидуваме и по некоја нашинска песна, да се најде ако затреба, а каква што е непредвидлива иднината, секако и ќе затреба.

Бакрорезецот Мелан (1589-1668) го слика Христовото лице со една единствена линија и пишува за тоа: „Оној единствениот од едно е создаден“ (“Formatur unicus una”).

„Мојата намера е“, вели Burroughs, „да пишувам за времињата на летови во космосот“.

Како екстремно спротивно мислење ќе ја дадеме изјавата на Edward Fitzgerald кој пишувајќи за Персијската поезија 1851. година, вели: „Вистинско задоволство ми е да си земам толкава слобода кај Персијците, кои (барем јас така мислам) не се доволно Поети за да заплашат некого со толкав екскурс, и чии дела навистина бараат малку Уметност да се обликуваат“.

Се пишуваше за работникот кој станува во рани зори, и кој, според духот на народната уметност – пресреќен заминува во фабриката за да го даде својот труд, себеси да се даде за – општо добро, се пишуваа оди и фалбоспеви, итн., итн.

Лукијан во своите записи го овековечил Драч пишувајќи за битките што овде ги водел Јулиј Цезар.

Тоа и ќе го правам тука. ‌Низа жени сјајно пишувале за машката геј- култура. (Еднакво добро пишувале и неколкумина стрејт- мажи).

Таа надолго ми пишуваше за нив, за нивните љубови и симпатии, за сите случувања во градот...

Пишувајќи за навистина тешката економска и психичка ситуација во која се нашло речиси целото христијанско население во Битола, М. Ристиќ ги изнесува и следниве интересни сознанија до кои дошол: „Христијанското население живее постојано во некакво очекување дека нешто ќе се случи што еднаш ќе тури крај на оваа неподнослива ситуација.

Пишувајќи за тоа како ја доживеале Виничката провала, еден од идните гемиџии раскажува: „Таа го изнесе на видело постоењето на Револуционерната организација и ѕверствата на деспотската турска власт.

Човекот што ја возеше колата, ме погледна и рече: „Слушни ја, оваа како да е пишувана за Тоше“.

Глобалното Село каде што сите сме заедно, се употребува како метафора за тркалезната маса на која се собираме за да разговараме за сѐ што нѐ засега. Rheingold ја анализира состојбата на CMC (компјутерски посредувана комуникација) и пишува за зависниците од различни системи: минител во Франција, кампус мрежите, xxx, bbs (само за возрасни), во центарот на Небиднината.

Неодамна весниците пишуваа за некој скулптор кој долги години работел во својата вила, во близината на Кичево, кај кој ноќе, наводно, доаѓала монахиња, исто така со џип, но подоцна се утврдило дека под дулбенот со ширитче по рабовите и долгата црна носија на божемната искушеничка се криел поп, хомосексуалец.

Чинго пишува за селото, за неговиот живот, неговите ломови и катаклизми.

Погледнувајќи уште еднаш во мојата нетипична дипломатска биографија, не можеше а да не ме запраша: - Вие сте писател, меѓу другото. Веројатно еден ден ќе пишувате за мојата земја?

Во мојот случај таа е апостериорна! Можеби еден ден - Ве разбирам, ве разбирам, амбасадоре, ви посакувам убава мисија, но еден ден и да пишувате за Тунис. ***

Имам прочитано некои од твоите написи што ги пишуваш за „Тајмс“ повремено. Сосем се добри, но тие се само преводи.

Јас со часови гледав на Интернет сѐ што пишуваше за рак на желудникот.

Ти пишував за сѐ што се случува наоколу, за децата, за роднините и пријателите, за сите мои размислувања, за сите збиднувања… Така ја празнев душата.

По градот - можеби на два чекора од нас - шета слободно подлецот, кој се заколнал дека ќе ја убие вашата ќерка, а кај нас во семејството владее такво спокојство, кај нас се пишува за лебеди, кај нас машината за пишување чука ли чука...

Но, од ден на ден, трагајќи по тајните на Татковата библиотека којашто го претставуваше јасно тестаментот за семејството за идните времиња на Балканот, разбрав дека беше неостварлива замислата да се пишува за Татко без Мајкиното полвековно присуство во неговиот живот…

Верува дека нема да го пропушти, во тоа неговиот творечки дух насетува прикаска, но тој е автор кој, прво, пишува за свое задоволство и, второ, сака да си постави мамка на која ќе се фати за да може добро да влезе во играта и успешно да исплива од неа.

Чичко ми не бил суртук и празен шиник. Имал девојка во Ташкент. Затоа сѐ уште не е женет. Таа му пишувала за пиперките и за сѐ друго.

А да. Ова што го пишуваше за „Таа“, за тој твој Алис, не е баш толку лошо.

Сама! Сама, меѓу толку луѓе кои споделуваат иста судбина.

Таа насобра неколку грста и напреку тргна по угорнината.

Затоа и молкот нејзин е суров, студен и мрачен.

Само толку пишуваше за големата рана на Крстовица.

Пишуваа за смрзнатата девојка на „Булеварот на вљубените“. – Како е можно ќерката на ценетиот архитект М.К., еден од идејните творци на Новиот Град, да се убие на таков страшен начин?

На деветти јуни, предпоследниот училишен ден, наставничката Трпана, на часот по македонски, ни рече да напишеме состав на слободна тема. Јас пишував за мојата мајка.

Дали ќе заборавиме на цртежите што ги цртавме и на составите што ги пишувавме за убава, чиста, мирисна , цветна, здрава животна средина?

Тито, од своја страна, како што известувал Меклин, настојувал да остави впечаток на политичар што нема намера да ги промовира територијалните претензии на Југославија во тој регион пред одржувањето на мировната конференција.

Пишувајќи за разговорите со Тито во врска со Македонија, Меклин истакнува дека и самиот Тито бил свесен за „деликатната природа на внатрешните и надворешните проблеми“ и дека во поглед на развојот на политичките работи се однесувал многу внимателно.