личи (гл.) - на (предл.)

Личиш на оние подрумски стаорци кои се закануваат да загосподарат со градот! (Со забите го отвора шишето)
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
А ти, Дики, имаш 30 години, висок си 124 сантиметри и многумина мислат дека те згмечил лифт!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тој личеше на Гоце Делчев по лик, по стас, по сѐ. Така сите велеа... ***
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Нашите познавања се збогатуваат со откривањето на Луан Старова, оригинален и привлечен романсиер, автор на една книга која не личи на ниту една друга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но кога се населивме во куќата крај брзата река и кога започна, во овие повоени времиња, да нè измачува гладот, татко ми, без своја рода и блиски луѓе, со кои лесно се дели и последното парче леб, западнат во вечното читање на своите книги, сѐ повеќе личеше на некаков балкански Дон Кихот, кој не умее да најде никаков излез за семејството, на чии врати сѐ посилно тропаше гладот...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ѓаволот решава да си направи и тој овци, но наместо овци прави коза која личи на него!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да му беше носот тупав, со старите карирани пантолони, кои веќе изгубиле боја, ќе личеше на кловн.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Личеше на студент седнат на испит, но зборувањето му беше сосема различно: течно и сигурно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но, тоа не личеше на вистински погреб, барем не како што замислував (оти ова беше прв погреб на кој присуствував) или каков што имав видено по филмовите.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Но тоа личеше на сѐ друго, освен на адвокатска канцеларија.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Проектот на кој Константин З. се ангажира, сега личи на локомотива во полно движење којашто и тој ја ложи, и кое движење, како впрочем кога е човек на какво било авантуристичко патување, му го одржува психолошкиот тонус цврст, а возбудите на кои патем наидува, воедначениот, монотон живот му го прават значително повозбудлив. 
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
После сето она што го минавме на претходното место воопшто немавме примедби на куќава, но набрзо по вселувањето секое утро почнав да забележувам траги од тела на некои крупни бубачки по тепихот на долниот кат; случајни, како мртви глисти на улица после дожд; а кога прв пат ги здогледав, личеа на топченца волна или парченца кал од детски чевли, или, понекогаш, ако завесите се навлечени, толку потсетуваа на дамки од мастило или темни изгореници што се ужаснував, бидејќи, уште на самиот почеток, тој дебел тепих ме беше престрашил, па првата недела чекорев по него посакувајќи чевлите да ги прождерат моите боси стапала.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ја здогледав светкавата палата, која на бледата месечева светлина личеше на мижуркава ламба, а потоа ги здогледав прозорците и балконите на кулата. 94.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ја здогледа светкавата палата која во бледата месечева светлина личеше на мижуркава ламба; ги здогледа и прозорците и балконите на кулата.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Скржавото пролетно сонце уште не го распеало софиското зеленило, уште дрвјата не личат на мајски, цветовите пупат, преплашени од налудничавите априлски каприци на времето, цветните алеи по булеварите и парковите сега почнуваат да се шаренеат...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Трново личи на Титов Велес. Обата града како да полазеле во височините, по острите и стрмни брегови на реките, кои ги создавале и длабеле кањоните, по кои се начичкани куќарки како од приказна.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Додека го посматраш бавното движење на перките на ветерниците кои личат на авионски пропелери, веднаш помислуваш на Сервантесовиот Дон Кихот, на Санчо Панса и на Дулчинеа...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
ВО ОВИЕ априлски студеникави дни Варна малку личи на оној распеан, расцутен град, завиен во зеленилото и полеан од жешкото сонце во летните дни, во сезоната на туризмот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И навистина, ние што одевме по него повеќе личевме на распердушена гускина тајфа, која тукушто се кубала со некое друго јато, отколку на спретната, секогаш спремна, скаутска младеж.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Над очите му се набрале бели веѓи како две грмчиња, вака - тој личи на пророк што е готов да го изрече пресудниот збор.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој бурична во внатрешниот џеб од палтото и меѓу некои стуткани книжиња извади едно сликче и му го покажа на Коча, а в рака не му го даваше. - А? - Личи на тебе рече Кочо.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Оддалеку личи на некаква кула со дупки и вдлабнатини.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Молчевме загледани низ празните рамки на прозорците што личеа на истечени очи.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се вртиме околу него и гледаме: едното крило е здробено и расфрлено наоколу: опашот е преполовен и искривен како рог; предницата личи на железно буре без капак и изрешетено како решето; од внатрешната страна, над седиштето, кое сѐ уште мирисаше на запалени кожи и гума, светкаа неколку искршени тркалца од стакло и се гледаа стрелки на некакви часовници ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Други оддалеку ни личеа на фазани или пупунци: носеа шеширчиња со долги подвиткани пердуви.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Црквичето оддалеку ни личи на камен варосан и закачен на врвот од брегот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Видовте ли како? стана и се сврте кон отисокот што го остави на снегот. Сликата личеше на плашило.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Само гората пееше некаква монотона песна која на Толета му личеше на тажна тажба од илјадници ожалостени мајки и сестри што ги оплакуваат своите несреќни рожби и браќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако си малку од малку среќлија, ќе се сликаш со некоја Викуња и на сликата нема да личиш на суров ловџија што си го истура бесот врз недолжни животинчиња.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
- Слушаш ли како мириса? - рече со восхит Бојан, откако се оптегна врз меката бујна трева, што вистински личеше на зелена јамболија.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Овој цврст човек, овој секогаш за шега расположен маж, сега не личеше на себеси.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А тој уште од оној миг кога за првпат го слушна името на девојчето, почна во своите мисли да го изградува и нејзиниот лик: „Би морала да личи на татка си, височка е значи, има дупчиња на образите, крупни црни очи, црна коса што слободно ѝ паѓа врз белото чело...“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ова личи на јогурт, - рече. - Јогурт? А што е тоа? - праша дедо Иван. - Градска матеница, - рече Бојан. - Само погуста, и не ти даваат да пиеш колку сакаш.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Личеше на бела пеперутка што се метка низ зелена трева.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа бескрајно снежно сипање почна да личи на небопаѓање.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Колибата и плевната личеа на две изгубени кутичиња во огромна бела пустина.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
ПОЈ(АВА) - „Пој е појава!“, рекол мудро Конески додека појадувал со П. Вулкански. „Личи на Витгенштајн...“, рекол П. В. „А ова, ви се допаѓа: една фантомска појава јава на ној низ умерено студениот појас!“ „Појасни малку... “, рекол Б. Конески и си го извадил појасот, толку непријатно му било. „Пој е појас за спасување!“, рекол за крај П. В. „Личи на Сивија Плат“, рекол Б.К.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
ПОДЕЛБА (скаска со поднаслов: Подигра) - Се сретнале Е. А. По и Р. Полански. „Си ја подзалижал косата ко да одиш на подиум“, му рекол По на Полански. „А ти подзалажуваш во приказните ко подлец!“, рекол Полански. „Кога го подзасили тонот подзаличи на тип од подземје“, рекол По. „Па, колку што знам, тоа е и твое подрачје“, рекол Полански и дискретно подждригнал. „Што фураш, Полански, во филмовите?“, прашал По. „Подлогата ми е една мачка“, рекол Полански. „Еден тип“, подмачкува друг тип, го убива, го шиба во подлогата со мачката, става цемент и сѐ подзамачкува!“ „Личи на мене!“, рекол По. „А ти, што фураш?“, прашал Полански. „Нешто ко подмет ми е една подморница“ што полека, од разни подсвесни и подтекстуални причини, се подигнува кон Месечината.“ „Знаеш што, По?“, рекол Полански. „Согледувам: наше поднебје е ПОД!“ „Фино речено, Полански. Драго ми е што подискутиравме“, рекол По. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 45
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Личеа на расчеречени скелети од некои огромни, препотопни животни.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Одајчето личи на голема удобна кабина на брод што нечујно плови.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Личеше на тутенка - доцна расцветана, сред просторната јурија, спржена од жега и суша...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Повеќе личеше на работник одошто на уметник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Инаку, личеше на дежурна чекална на автобуска станица, во која на едниот крај се издаваат патни билети додека на другиот е излезот кон перонот, а се затвораше само кога се метеше.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа што нам ни личеше на кавга меѓу татко и син всушност, беше преиспитување на нивните сили во раскажувањето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тоа само би ја заменило старата хиерархиска дихотомија со една нова, а нееднаквоста би опстанала.14 Неговата визија е таква што не прифаќа нееднаквости.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Имаше нешто што личи на Гарбо во оваа ненадејна одлука да ја напушти својата публика која сѐ уште дигаше врева за неговите слики со Кемпбел-супите и скулптурите на „Брило“-кутиите; и имаше нека­ква логика во начинот на кој Ендиевите филмови полека се доближуваа до пародиите за холивудската неумереност - импровизираната екстраваганција со која ги претставуваше андерграунд „суперѕвездите“ како Бригит Полк, Еди Седвик и Вива. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 147
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И тогаш, 1965-та година, тој објави дека се повлекува од ликовната сцена и дека сосема ќе се посвети на филмот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
На самиот среќен крај на приказната, во која и ние сме поканети да одиграме извесна улога, дискриминацијата ќе престане а правдата ќе претежне.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој и не ги креираше сликите што ги користише, едноставно ги наоѓаше, ready-made, целите обвиткани во својата светли­кава аура што ги правеше незапирливо привлечни.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Графоцентризмот во овој контекст речиси личи на Драјфусовото протерување на Ѓаволовиот остров, а Дерида како Емил Зола кој него го враќа назад.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се разбира, јас ни не помислив дека мајка ми ја имаше сочувано за мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Белата плетенка над горниот џеб ја исече за да не личи на војничка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Важно е да не личат на комшијата“, се засмеа Огнена и во неконтролираната веселост што божем ја беше зафатила ја шлапна мајка ми по коленото во знак на некое пријателство или нешто слично.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мајка ми никогаш не спомнуваше имиња од нејзиниот живот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
На што ли ќе личат кога ќе се појават на чистинката низ која води изгазена јасна патека?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ова, за наликувањето, не го реков со лоша намера туку бидејќи ти заблазнувам“, објасни како да се каеше Огнена и со насмевка на виновност побрза да си ја прибере раката од коленото на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми личат на чуденки кои заскитале по патеки што водат низ ормани, честари, гори!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Вака ќе направите“, им рече тој и откако се принамести во столот продолжи: „Дали сите добро го гледате оној хил, врвот на онаа тумба што личи на газер од јајце, под планината, како го викавте!...“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„О, бое! Не може така. Ова треба да личи на маркет.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Едни таму виделе жена, која била млада, угул гола и која се покривала само со косата, црна како капинка, други, пак, велат дека таму имало еден ливод, кој личел на светец, со брадулче, но телото му било долго, голо, обрастено само со мов, со опашка, дебело и без нозе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само господарската живеалишна зграда, која не личеше на турска кула, извишена, туку повеќе прилегаше на разгранат манастирски конак, на приземје и кат, со визби, чардаци и многу соби, се урна набрзо по распуштањето на колективите, во средината на педесеттите години на веков.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нема да личи на бол непреболен.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
- Многу е мило! - жално рече Љупка гледајќи го своето маче кое и не личеше на маче.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Црнците прашаа: - Окак? Тоа на нивен јазик значеше „како“ и јас веднаш нацртав крокодил и она што е најважно, а да не е ни пушка, ни топ, ни голем ѕид.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Крокодилот што го цртаа тие личеше на чизма, на весло, на пенушка. Личеше на сѐ, само не на крокодил.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Кога бев близу до забестото страшило, ја подадов гранката и реков: - Ајде, зини...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Вкочанет и со замижани очи, личеше на голема детска играчка од гума.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Нацртав на белиот ѕид човек и после го размачкав та тој личеше на весел црнец со големи уши и малку танки нозе.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Всушност, тоа што се случи личеше на прогон, иако не беше прогон; суштината на прогоните е во тоа да те натераат сам да се повлечеш, да им отстапиш место.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не ме видоа; од еден пријател, во берберницата во која се бричев, дознав дека имаат и дете, и дека Земанек станал генерален секретар на Партијата, но дека таа партија ги изгубила изборите, и дека политичката моќ им опаднала; сепак, велеше пријателот, Земанек живее одлично како секретар на Партијата, а има и љубовница: некоја млада девојка која многу личела на Луција, кога била млада.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Отсекогаш, уште од првата ука по краснописание што ја стекнував во семинаријата, под будното око на Лествичникот и Пелазгиј Асикрит, сум се ужаснувал од таа буква. Оти личи на пајак.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Ни ми личи на зборот за ние, Филозофу златоуст“, рече логотетот и веќе го обземаше радоста на оние кои сознаваат, која не може ниту да се мери со радоста на владетелите кои поробуваат и грабаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ја вртеше песнарката, ја отвори и почна да чита на глас; ме понижуваше така што читаше бавно стих по стих, и потем се смешкаше; ме прашуваше со потсмев во очите што сум сакал да кажам со ова, што сум сакал да кажам со она; па како може ѕвездите да шепотат, па како може вратот на некоја девојка да личи на кула Давидова; па како е можно устата да биде како калинка а градите две срни меѓу кринови; па зарем не е глупаво човек да каже дека нечија коса е како стадо кози, и слично и слично.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ден-денес мислам дека и партијата на Луција многу личеше на еден таков обред, и јас дури подоцна, размислувајќи за тоа, сфатив зошто толку многу Луција инсистираше крајот на приредбата да биде токму тој обред, а не некоја џез или балетска точка, на пример.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој веќе неколку години живее со една млада жена, нов кадровик на Партијата, и јас го разбирам тоа: откако се роди Здењичка, јас воопшто не личам на онаа Луција што тој ја одведе пред олтар.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еднаш месечно Милан го бањаше со сапун во кадата, и тогаш Тито доаѓаше на време за да ужива во ритуалот, иако со наводенетото крзно, кое му беше залижано на розовата кожа, личеше на голем црв и беше соблечен од гордоста, исто како воените генерали кога беа облечени во гаќи за капење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од бочната страна таа личеше на мавзолеј, а отворот во основата сугерираше на влез во подземна гробница.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Вдлабнатите очи му гореа под веѓите, кои личеа на стреи, коцкестата брада со расцеп му беше издадена нанапред, а кожата на безмесните вилици му беше цврсто оптегната.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Уште еднаш бараше сила да гледа директно во лицето на човекот што страдаше, кој беше причина за неговото измачување, и повторно ја најде потребната сила во лицето што личеше на маска, кое на некој необјаснив начин го потсетуваше на челичен катинар, кој цврсто држеше некоја недостижна тајна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Главите на пилињата беа една по една вешто, како со ножици поткастрени, а кожата им беше вовлечена, така што шиите личеа на корења од четири отсечени прсти, што беа заглавени во мрежата на кокошарникот. „Ракун“, извика Милан. „Или лисица!“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Го слушна и блиското и живо брборење на црвеношијката, кое повеќе личеше на смеење отколку на брборење.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Можеби дури ќе успеете и да го заборавите додека се шеткате меѓу несмасните надгробни споменици од осумнаесеттиот век, понекогаш налик на вазни, што можат да се добијат на некоја уметничка лотарија, но почесто личејќи на облаци вкаменета пена од прашок за перење; потоа меѓу надгробните споменици од деветнаесеттиот век, интересни поради мешањето на рускиот класицизам и уште по нешто руско, се чини, духот на апсолутизмот и, најпосле, помеѓу надгробните плочи од последниве децении, неромантични, каков што е обичниот алат.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Но, потоа на неговото лице се појавува некаков стратешки израз, потоа засилено-рамнодушен, и вам како да ви е полесно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Правилно тркалестото лице на месечината полека раснеше зад покривите; со своите дамки таа ми личеше на безгрижен човек со избричена глава, каков што гледаше од фирмата на продавницата со лотарија.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Идиот, ќе нѐ чујат, низ заби писна налутениот Пенчо, ноздрите му беа змејски раширени, но всушност личеше на згрчена птица.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Личеше на трупец во искрпена црвена кошула.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Бабицата ги отвори полните усни и покажа голем златен заб под темниот полумесец на мустаќите. Личеше на Козак од филм.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Предметите личат на луѓето, луѓето на предметите, звукот е со материјален облик и конкретна боја, бојата со внатрешна смисла и специфична тенденција.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се насмевнуваше како човек што пред секој изгрев пие рицинус; ме удираше со белите прсти по темето и шушкаше низ змејските ноздри: - Со лева не се црта. Тоа е богохулство. Затоа луѓето ти личат на дибеци. Со десна, дибеку, со десна.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Личеше на препиен апостол. Му помагнаа да се исправи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ѕвездата му се гаснеше. Ми личеше на скршена порцеланска фигура на оној Пенчо, што го познавав, му завидував и се одушевував од него, пукна пред мене и ја откри својата празнотија.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Личеше на јунак од романите на Дима.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Се пулеше со стаклени очи студено и одмазнички. Личеше на професорот.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Печурките ми личеа на мали луѓе со шапки, дебелата жена на даночниот инспектор, до нас поклопена со широка шапка од жолта слама, - на голема печурка.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И сега, кога ги следам пред овие идеолошки водичи на Атеистичкиот музеј во Скадар, тие сѐ повеќе ми личат на видените дервиши во детството, сега како вистински црвени идеолошки дервиши на новата вера кои по наредба или според болно соживување се предаваат на реторички оргии сакајќи во нивниот транс да го искоренат стариот бог од луѓето и да ги натераат да го прифатат новиот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Тешко ја разбирам оваа извештачена срдечност, изнасилена љубезност која повеќе ми личи на облик на агресивност.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ако одвреме-навреме фрлав понекој прек поглед кон постоунволскиот геј- идентитет и кон политиката, книжевноста, музиката и сексуалноста што црпат од него, тоа го правев не толку поради личното убедување колку што го правев поради експерименталното устројство, устројство што подразбира испитување на она што отпрвин ми личеше на контраинтуитивна хипотеза: дека Златните девојки можеби, сепак, ни е побитна од Едмунд Вајт, дека Очајните домаќинки можеби ќе излезе понастрана од Настран ли народ (Queer as Folk).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се друго купуваа на пазарите во Костур и Рупишта и во средбите со месното, македонско население, попрво го научија македонскиот, отколку грчкиот јазик. Сега Инои, некогашното Ошени личи на град.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Па, знаете соудруг Павел, вашите соседи се жалат дека кај вас е многу бучно и замолија да ви кажеме да бидете потивки... – не рекоа да престанам да примам гости со кои во соседството мислеа дека ширам некој вид неморал и дека тоа потпаѓа под закон, туку од околу, тивко и учтиво, како што личи на добро воспитани луѓе, нели.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Повеќе личат на магазини или коњушници.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Местото ми личи на откриен пазар... - Таму беа бараките.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сега од десно па на лево продолжив со стружењето и под кафеавиот слој се појави дел од бледо - црвена линија и под неа точка. Личи на извичник.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пештерата тогаш не личеше на пештера. Личеше на кабинет.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
3. Жолтата лежалка меѓу две стебла се дуе од ветрот – личи на стомак на бремена.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Се плашам од неможноста да ги разлачам, ако и самиот личам на нив.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Живеалиштето ѝ личеше на змејско дувло, не копано, туку соѕидано од тули од кои раснеа кисели дрвја, боз и трње.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа, навистина, личела на остарен ангел, но таквиот ангел не можела да го види или не сакала да го види.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Таа навистина личеше на фреска која чекори, лика слезена од ѕидот, од малтерот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Креваа раце кон Господа кој во нивната умисла личеше на нив, само во небена големина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Салата во која престојуваме кога врне дожд личи на третокласна чекалница во некое зачмаено село, особено поради тоа што има умоболни кои секогаш носат шапка, очила, стап и облека за патување, речиси како во приморските летувалишта, и кои тука се претставуваат како минувачи…
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Вчера нацртав една многу голема, доста ретка ноќна пеперутка што ја викаат мртовечка глава, со колорит со зачудувачка префинетост, црна, сива, нијансирана бела и со кармински одблесоци, или сето тоа магливо се врти околу маслинозелената боја; многу е голема.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден народ што си го загубил својот јазик личи на еден човек што си го загубил патот и не знае од каде иде и на каде оди и којшто не знае зошто оди ваму, а не онаму или таму.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Направив пауза длабоко да вдишам, такашто можеше да личи на воздишка.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како човек, терајќи си го животецот во собата во ефтин и нечист хотел во Париз, не личи на никого.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Длабеа тие по тој одвај проретчен врнеж натаму меѓу стеблата, две црни прилики, две црни топки, една по друга, сѐ повеќе личеа на сенки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Воопшто не личи на мугра. Небото црнее, се валка, а не дени.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
(Мала пауза.) Не веруваш? Тоа сосем личи на тебе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ме интересира само тоа дека сева работа со мене наполно личи на случката со Кирил.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЛАДИЧОТ: Дури сега почна да белее и да личи на мугра.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Луков стои до прозорецот и гледа во капките дожд што личат на долго и заборавено плачење.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Инаку, оддалеку карпата личи на некој светец, на кого при зајдисонце и при испарување на водата, на врвот му се исукува голем колтук, ореол, што блеска пурпурно.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Висар, кога му беше здодевно често се загледуваше во цвеќињата и во главата му навираа чудни мисли: цветчињата навистина му личеа на детски главчиња како што велеше учителот: имаа очи, уста, нос; тоа можеше најдобро да го забележи при гледање од одредена далечина, од одредено растојание: поблизу или подалеку, тоа не можеше да се уочи.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Чистејќи го снегот, луѓето личеа на кртови кои ријат а не се гледаат.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Долгнавест муаџир со бербатна чалма несмасно навиткана, длабоко изгравиран со дебели нечисти брчки и со очи толку вдлабени во главата, та личеа на дупки во коишто одвреме-навреме проблеснуваа само белките, со лице исушено, глуждесто и аглесто, пушташе необични лаги, та оние што се тискаа околу него самодоверливо потврдуваа со главите или со поглед, верувајќи или сакајќи да веруваат во тоа што беше само убава измислица и мечта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Луѓето се тискаа околу раскажувачот и тој сега личеше на глиста - жилаво издолжена над главите на другите.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Каушот личеше на пештера во која се довикуваа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Се сеќаваше и на мигот кога успеа да го исвири првиот акорд што личеше на некоја од песните што ги слушаше во тоа време, но не можеше да се сети дали беше „Два динара, друже“ или „Лутка са насловне стране“ (како само вкусот се менува со годините, оти сега никој не можеше да го натера да слуша Рибља чорба).
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Пожарен личи на пожарникар. А кривинаш асоцира на возач.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Не знам зошто, ама тогаш сите пилишта што го прелетуваа пустото поле и пустата мене, сите ми личеа на гаврани и на чавки, на извалкани раце.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сите пилишта личат на пилишта, вели Јон, сите пилишта се пилишта, вели иако различно се викаат, вели и ја крева мотиката, тргнува нов ред да забере. Јас одам по него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знаев: кога ќе се стемни, ѕвездите ќе личат на бели пајаци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Јастрепски остроока, подгрбавена аглесто и со машки објала под црната калуѓерска облека, така што дури и рамениците ѝ личеле на скршени или преморени крилја, изгледала дека никогаш веќе не ќе зачекори по таа земја на тага, дека ќе остане на тоа и свето и проклето место, помеѓу две нездрави црни борови стебла, и самата да пушта од себе испреплетени корења и да го наслушува со накривена глава минатото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад некаков срт се поткренала месечината со едно око слично на Арсовото. Личела на презрел резен дуња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не личеше на селанец: очи - млади ореви со кора, брадиче црвено и кадраво од уво до уво. Ѓакон, речиси.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И потаму земјата под нозете се стоплуваше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Најди го. Сакам попов сѐ да ни каже.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се слушаше ни сувото липање на Круме Арсов. Погледнав кон небото и видов само пет или шест орлишта.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очите му беа набабрени, под нив висеа ќесички што видливо раснеа под тежина на јад и неисплакани солзи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тој е глув а син му е далеку. Пак тишина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Старчето се грчеше меѓу нивните нозе и ми личеше на осакатен јазовец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Можев да видам низ сивожолта зачаденост како бодат и како сечат крвави и песоглави и знаев дека тројцата Турци дојдени во селото под знак на своја ламтежлива правда не личат на себе - разлеано месо и бедни крпи се под сенките на ѕверосаните луѓе што се здружуваат во глутница кога се борат и самите за своја правда, и можеше да се поверува дека од криците и замавнувањата пукаат плитарските ѕидови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој човек со гуња од секакви закрпи и опашан преку неа со две шамии, во објала во кои можат да се нурнат шумски пенушки, понекогаш работел в град: таму носел на широкиот грб по две вреќи брашно или сол, редел по турските и ерменските магази буриња со маслинки, по ановите со боси нозе гмечел грозје во каци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господ да го покрил со повеќе влакна, и самиот ќе личеше на намразениот Онисифор Мечкојад, ќе беше негов близнак, негова лика во неподвижна лочка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имаше набожен глас. Говори, ти ја потресува душата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така беше: турски јатаган му го ископа едното око на Арсо Арнаутче и ги раскрвави кого в рака кого в глава - Орлен Шумков, обајцата Онисифоровци, Куно Бунгур песнопоецот и Богдан Преслапец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Десно од нив, не многу далеку од сонцето, се протегаше бела дамка на облак. Личеше на неподвижен гривест белец.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Умееше да пее старински црковни песни и личеше на преоблечен патрик дојденец, по лик не господов слуга туку манастирски господ.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Косите, повеќе лилави отколку црни од јад или побелени од спомени, ѝ ѕиркале од под забратката и биле некако призалепени за скаменетото лице што не познавало насмевка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Судеше, кога беше вон од сѐ и над сѐ, некому што личеше на него и што доживуваше или доживеал малку порано нешто што требаше тој да го доживее. Внимаваше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во оваа ноќ луѓето личат на деца, а децата секогаш се без лоша мисла. Тие само бараат и откриваат.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Подофицерот е неборец, се колне и навистина личи на полжавче.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Неговиот поп личи на патка. А оџата твој? Оџата што е - дроздалец?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Арсо многу личеше на нацртаните луѓе од својата фирма - „војно-цивилен кројач“; беше здрвен, безизразен, шашлив.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Има брада. Не личи на птица.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Неговото сиво и суво лице е чудно, непознато, не личи на она од преку ден.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Погледни ме внимателно. Ако не ти личам на измамник слушај ме и понатака и немој да се смееш кога ќе ти речам дека тие луѓе имаа чудни лица; млечнобели, сиви, жолти, сини, зелени, секакви, само не какви што се нашите лица.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Доброутро, спанко! Повторно ме плашиш. Томо само ја развлече устата во нешто што требаше да личи на насмевка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Томо беше како скован од едно парче. Личеше на кошаркар, набилдан со мускули.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада од прагот ја слушаше оваа конверзација која повеќе ѝ личеше на монолог.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада од прагот ја слушаше оваа конверзација која повеќе ѝ личеше на монолог.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако личеа на музејски експонати тие и понатаму успешно можеа да ја вршат својата функција.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Судеше, кога беше вон од сѐ над сѐ, некому што личеше на него и што докажуваше или доживеал малку порано нешто што доживуваше или доживеал малку порано нешто што требаше тој да го доживее.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ти личиш на старецот, кој некогаш бил најубав ерген во селото и ги привлекувал погледите на убавите моми.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Низ прозорецот можевме да го забележиме едниот од петте стражари чија силуета на сртот од благата височинка личеше на стрелка која се движи според строго одреден интервал, навестувајќи го скорешното паѓање на мракот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Откако ќе нацрташе еден таков предмет – како што реков, тоа се случи само еднаш додека бев кај него – со кола заминуваше на творечки одмор што траеше повеќе од осум дни, додека црташе само четврт час.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Си легнав со вкус на ментол бонбона, на Boogie del Banco Rojo, на распроѕеваната и пепелава мама (каква што е таа кога се враќа од забавите, пепелава и поспана, огромна уловена риба и толку што не личи на себеси).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нашиот шеф, тоа неуморно добиче, кој никогаш нема време и ништо не работи, кој најскапоцените часови од денот ги минува во празно дрдорење – една до немајкаде бесмислена егзистенција – кој не се осмелува самиот себеси да си ја признае висината на долговите, кој само подметнува и блефира и ми личи на акробат кој дуе еден балон додека другиот, во истиот миг, му се распрснува: од сето тоа останува само еден одвратен гумен партал кој само миг пред тоа имал свој сјај, свој живот и своја моќ.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Доаѓам петок стоп чекај ме мост. Кој мост?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со два и една согласка (ама, ода), со три согласки и еден вокал (бран, крем) и повторно стихови, месечината слезе под топилница во својот полисон/корсет од нарди, детето ја гледа, ја гледа, детето упорно ја гледа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Свињата личи на слон, наоружена со закржлавени заби и рилка која е закржлавена сурла, со ситни очи помеѓу листовидните уши.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
А мачката личи на влекачите, со триаголната глава и тенките зеници, со способност долго да мирува и одненадеж, експлозивно да нападне.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Некои од нив ми личат на ананас, други на зелено јаболко. Зелено, значи примамливо е.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Оттаму, дијалогот почнуваше да ни личи на панаѓурските теглења јажиња во коишто победуваше секогаш оној од едната страна на линијата, а самата кулминација неодоливо потсетуваше на еднострана сексуална катарза.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
И потаму спрегнати со колата, Пишпирик и Барбут –бег продолжуваа да се веселат: Што ќе биде секој ден нека слушне: Мортенија среќна ќе не гушне: Ќе ни рече: во преграб ве земам, Ваков рудар јас до денес немав.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Што им е на нашите муцки? – како и да се зачуди Барбут- бег. – Погледнете нѐ, личиме на светци.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Со брада до ножните прсти, личеше на влакнеста пенушка, нагрната со мека ткаенина.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Едно од попалата се издолжи и ми се обви околу нозете.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ја поткренав малку главата и видов од колата едноличност – невисоки ридишта во далечина што личеа на џиновски желки, жолти и голи, без сенки под себе.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Видов: Светлоста доаѓаше од многуте очи на Мортенија. Малите рефлектори личеа на волшебни кугли. Не трепкаа, си ја менеа само бојата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Ќе може ли? – праша другиот.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Секој од нив не беше јаден по неколку дена, лошо спани, криејќи се по плевни и бавчи, поцрнети од умора и глад, личеа на претепани ајванчиња.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Личеше на човек - патник што наминал само така, случајно, кратко, што брзаше, што многу брзаше на својот пат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сликата личи на некоја сцена: куќата со скелето осветлена, а просторот зад нив темен, не се гледа заднина ниту има длабина; како да се спушта темна завеса зад куќата. На опачината од сликата стои: 26. IX 1936, Будимпешта.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
На очите сѐ уште ѝ светкаа капки солзи што ѝ останале. Но сега личеа на две бисерчиња.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Нашминканото лице ѝ личи на кукла: час со изглед на девојче, час на старичка, никако меѓу нив.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се плашиш за да не личиш на матичар? Се плашам од името вчера.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Со истражувања откриен е голем број примитивни слики и знаци што личат на писмо, но им недостасува систематизацијата што секое писмо мора да ја има.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Ретката бела коса и големите зулуфи го правеа да личи на романтичен поет, а зборуваше многу тивко.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Си го пробија патот низ преполната просторија и ги растоварија подавалниците на масата со метална површина, на која на едниот агол некој истурил баричка од манџа, нечиста течна маса која личеше на повраќаница.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во тие мигови метрото им личеше на голема читалница на подвижна библиотека.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И според малкуте семејни фотографии што јас можев да ги видам, Борко повеќе личел на татковата лоза, на дедото по татко, а Симон повеќе на мајка му.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кожата на лицето и снагата му беше ишарана со пишанки, бенки, та Богуле често се слекуваше пред огледало да ги гледа, зашто (онака како што му беа групирани по градите) му личеа на соѕвездијата: бик, овен, голема и мала мечка, ралник, пирустија, стрелец и други соѕвездија што ги учеше во училиште.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Не е дека нема, ама си аздисал по виршли што личат на Перутнина, сирење што смрди на Трничко, патлиџан што мириса на јабучар...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
- Што сте запнале, личи на овој, личи на оној.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Анасана-аврадана" беше го оставил во конакот, гласот му беше мек, мазен, умилен, дури личеше на родителски, кога човек се разделува со своите најмили: — Ете — рече.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Иако село — оддалеку личи на град. Куќите му се покриени со ќерамиди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И кога се „дигна завесата", таа виде селани крај масата, со мустаќи, дури еден двајца беа со бели коси, а попчето, отунато во ретка црна брада и мали остри мустачиња, ни најмалку не личеше на Крстета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Долета како што му личи на орел, Со грмежи што јачеа во шумата Со кисела пот во вратот, Со пена во клунот, Со крв на ноктите.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Пишувам, пишувам, но „тигарот“ е вистински тигар од хартија, бескрвен и невозбудувачки, воопшто не личи на опасниот, неодолив деспот на џунглата крај моите нозе... ...всушност, вечерва не требаше воопшто да излегувам.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Најпосле нашол некој младич кој по сѐ му личел на ангел: бил личен, убав и со чиста душа. И го зел за модел.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Луѓето од Езерец уште од зори се приготвуваа да одат во манастирот, да му запалат свеќа на светецот, да му се помолат и да купат нешто на панаѓурот; во селото врвулица: излегуваа луѓето од куќите, се меткаа по дворовите, се собираа и тргнуваа; секој носеше по некој дар за манастирот: овца, коза, теле; тие што немаа добиток, плачки: кошула, риза, чорапи, бовча, шамија; рикаше добитокот по патот, луѓето се довикуваа, се причекуваа да одат заедно; помладите одеа пеш, а постарите и децата качени на коњи или магариња; некои одеа со чунови по езерото во кои имаа изнаредено плачки за спиење и храна - сето личеше на некоја преселба, збег.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Французинот и Англичанецот молчеа, и со чашите в рака гледаа во мрежите низ кои одвреме-навреме сонцето се заплеткуваше: личеше на светлива риба што прпелка фатена.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Насмевката ѝ личеше на прикачен брош купен од некој залутан селски прематар.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Продавницата личеше на запустена дупка, со гнасно душеме, валкани полици, хаотично расфрлана стока, руинирани ѕидови зад полиците...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Античкиот град молкум го напуштаме ги памтиме звуците на животот пред катастрофата и се разбираме со чкрботот на забите и случајните крици кои личат на оние од мигот на уривањето.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Марија, ќе убијам, говорев ноќе по твоето бегство, се колнев пред онаа киклопска глава повикувајќи ја како сведок дека ќе си достојам на зборот, дека еднаш ќе замавнам со нож на некого и дека со бел отров во очите, како оној во детството, само со очните белки, ќе испитувам дали крвта личи на сок од малини или е грев на мракот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Жандармот за него не беше груб и поради дебелите стакла на очилата личеше на жандарм.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не личеше на весел, пламенест сок од малини.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Носиш маска, затоа личиш на сок од малини.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Не ме сфаќаше. Ти личев на дете што собира шарени слики од чоколада.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога ќе погледнеш од другата страна, откај Илинска Планина, селцето се белее и личи на бела грутка снег.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Чучулигата, во синото небо одвај се гледаше и личеше на мала црна точка.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Женава си е чист сурогат! рече, мислејќи веројатно на Јана, додека со нескриено самозадоволство си го потчукнуваше заобленото бедро со розовата дланка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Чекав да се јавиш до 23 часот. За жал не дојде.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа негова вујна Манасија воопшто не личеше на сладострасната мивка што се обиде горе во Кулата да ни ја прикаже Бундев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Колковите навистина ѝ се движеа како клатно на ѕиден часовник, дури ми се пристори дека нешто ми кажуваат тие движења и тој звучен ефект од нишањево не беше ништо друго туку објаснување за нејзината голема дарба: (тоа Катерина ми го рече откако стори неколку чекори), а малку подоцна додаде дека умеела да го изведе она кое Јана; за да посака да го изведе ќе морала најпрвин да го смисли а потоа долго да вежба и тоа само за да постигне нешто што сепак ќе личи на обична имитација.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Требаше да се видиме вчеравечер, во 19 часот – рече Грофот, но тоа не личеше на обраќање кон мене туку гласно искажување на она што го пишува на листот на неговото биро.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Притоа загадочно погледна кон чичко ми. Нивните погледи како да водеа разговор. Личеа на погледи со многу сонце над сенката на тагата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Како што тврдеше и самиот Раде, Крстиќ умеел да сослуша, имал разбирање за туѓите неволи, личел на човек кој знае што сака а и татко му на тој Крстиќ кој изградил многу палати во Белград бил човек од нашите краишта.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А оттаму, од излогот, ми мавташе со раката една воздушеста убавица, чиј што нежен превез многу придонесуваше да се причинува дека не личи на живо суштество.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Само слушнав нешто што личеше на офкање на човек.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Знаеш што, ова твоето многу ми личи на расказ.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ова некому може да му личи на анегдота. Но мене – воопшто не!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но, како што веќе кажав, во периодот кога мислите ме напаѓаат, речиси оглупавувам.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ѝ личеше на прасе, подготвено за печење, на кое решиле да му закачат кожен ремен околу вратот, за да го довлечкаат (најмрзливо, се подразбира) до најблиското дрво.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не тргајќи го погледот од братучедите, овој му рече пак на Миладина: - Ајде, Миладине, извади му ја од појасот онаа матарка на оној што личи на вол.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Одат по куќи, малтретираат и пијат крв. Личат на надуена мешина. Немаат коски.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
3. немир Но веднаш доаѓа нешто што личи на превез од плач оти е многу густа поплавата од изневерени спомени па долго треба да рониш додека се уловиш себеси – шкољко од премногу лажни и премногу ретки бисери Оти е голем тој град со огромни риби од улици што безредно пловат по немирното езеро од сонце во кое лесно би можел и безразложно да се изгубиш
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Се кикотеа држејќи се за стомаци, а дедо Ангеле, како ништо да не било, се сврте кон комитите: - Како сте, што правите? – ги поздрави тој нив сосем сериозно и како што личи на луѓе и пријатели.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Насмевката на лицето што личеше на оближување ја прошири.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- А кое е ова животно? - Слон. Личи на нашиот бокал.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Навистина не ѝ беше лошо: се здоби со покомотна живеачка а згора на сето тоа стана и генералица, и тоа не некаква си генералица, туку вистинска, бидејќи, како што веќе реков, Ролан Јаковлевич, иако веќе средовечен, по својата претставителност повеќе личеше на генерал од многумина други познати војсководачи, па дури и од оној српски генерал Ковачевиќ, кого во дваесетата или таму некаде, го убија некои поединци, уверени дека со неговата смрт ќе му ја приближат на народот барем малку слободата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Камерата беше запакувана во нешто што личеше на телефонски уред од тоа време.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Не си ми рекол баш ништо“, царот ја испружи својата тенка рака за да ја допре блескавата хартија и костурот на направата што личеше на птица.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Тие стари патишта беа валкани. Кога пристигавме дома личевме на Африканци.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Се строиме пред вратата, а редицата не личи на ништо: Васе свирка и потскокнува на една нога, Танас со парче огледало им ги засенува очите на девојчињата, Стојче со стапче им ги вади капите на оние што се пред него, Калчо седи на прагот пред влезот, рошка низ торбето, па се чуди како божем нешто да заборавил.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Борбите на фигурите личат на опсади,опсади на цврста тврдина, во кои одново се докажуваат неочекуваноста на акцијата против прецизноста на одбраната.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Само главата ми тежеше од виното. И за чудо, од нешто што личеше на срам.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Цртав црвени кули кои се одмотуваа сѐ додека не создадат прозорец кој личеше на трендафил или мандала со рабови од радиум.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Тогаш луѓето се фолираа: обично го преуредуваа просторот што помалку да личи на себе.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Да, навистина, ако не личи на некоја од мајките кои денеска беа во дворот на училиштето, тогаш сигурно има еден добар дел од душевноста на учителката од Долнени, си помислува Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тогаш се случи чудо. Напишав нешто што личеше на стих.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Прво требаше да биде проза, па поезија, па можеби поезија во проза или така нешто. Но, ова личеше на стих.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Потоа настапи мала непријатна тишина во која решив да се проѕевнам за да покажам дека ми дошло време за попладневната дремка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сината маичка си ја имаше изгубено првичната боја и повеќе личеше на апстрактно платно со огромни модри дамки.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Знам да чукам букви по тастатурата, иако ги колвам и Александар ми вели дека личам на кокошка што се храни со букви.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Затоа пијам многу сокови во мали голтки, јадам само малку од грозната храна на сестра Ката, се среќавам со Дејан на ѕитчето, а по полноќ кај мене во соба.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Да, да, - ја прекинуваше мајка ми со ист интензитет на гласот, - многу е умен, и убав е да го видиш, висок, згоден, личи на нашиот сој!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Горачинов ги крева веѓите и ги отскрива големите очи: во обете му игра по едно мало човече што личи на мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас сега застанав и не им верувам на очиве: човеков ми личи на Михајло Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Осеќам дека крадам нечие лице и сѐ повеќе личам на него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може да си таа, ми вели, ама не ми личиш на неа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Добро, и ним ќе им подариме по една играчка, ама јас ги барам оние што личат на мене.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Бидејќи, еве гледам, твоите играчки се тврди за забите на моите мечиња, значи не се јадат, продолжи си го патот и другпат не поминувај одовде, оти јас немам многу доверба во оние што личат на тебе!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Носеше некое ново фустанче и ми личеше на малите принцези од убавите бајки. Колку ја сакав!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Сегашна состојба на безизлез, намерно испровоцирани тензии, дебати на телевизија, од таканаречени и самонаречени експерти, вести со константи за меѓуетнички тензии, кои бескрајно личат на орвеловски препис и многубројни copyright верзии.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Листовите на фикусот поставен на балконот трепереа и од најслабо ветре, а сенките што играа на прозорецот секогаш личеа на човек, лош човек кој демне и чека погоден момент да ме грабне.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Знаеше толку убаво да раскажува, што нам сѐ ни личеше на приказна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Камо ли да дојди што поскоро тоа време, тој час кога од себе ќе ги истресите овие вошливи блузи и панталони и ќе е облечете како што им личи на девојки...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Бевме едни мршави како рошки какви што бевме ние тројцата браќа и џбитаци каков што беше Љакето кој личеше на боримечка.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Можеби ако одело по обратен ред и не ќе требало да ги жртвуваш добивките, кои се живи суштества, инаку сето тоа личи на огромна себичност и неодговорност .
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Воопшто не се познава дека е од пластика ова камче на мојов прстен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сеќавам, еднаш, тоа одвратно огледало се запна да ми докаже дека ушите ми се клапушести, еднаш пак дека морам веднаш да искубам половина од влакненцата од веѓите, зошто такви какви што ми се ме прават да личам на був, а пак едно утро, ох, ужас!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Зарем прстенов не е сребрен? – се зачудив – ти рече како филигран, а не рече филигран – ја „уловив”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, камчево личи на килибар, една смола, многу скапа и ценета, од која се изработуваат украси за прстени, ѓердани и друг накит.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што е тоа филигран? - Фина, нежна изработка од сребро или од злато што личи на тантела – ми објасни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Истото полничко момче почна да збеснува и од тоа колку личам на неговата бивша девојка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Она личи на измама тешка.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Бело, бело, бело... Снегулките во лет. Сета земја личи на бел, голем цвет.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Попусто. Песната личеше на офкање и уште повеќе го потсети на неговата старост.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Планината личи на разбранувано море, а облачињата над неа се едрилици, бели како птици.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Густо наредени една до друга, личеа на ограда што ја посадил некој џин.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ѕвончињата го полнат воздухот со звуци што личат на разлетани желби...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Завиткан во бело, тој личеше на некој ангел задреман на полпат.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но ако Јосиф си беше папуџија на глас поради себе, сега и ибн Бајко се откачи од неговиот ченгел и наместо сиромашец, за ќајата Неби-ага почна да личи на прејаден гостин: ем ти е смачено од него, ем не го бркаш за да не се помести и да ти ја изблуе софрата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој безистен личеше на малечка тврдина.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Убав свети Ѓорѓија, што чудо беше ова? Внатре, со многу дуќани во кои се продаваа памучни ткаенини, коприни и везови, производи на папуџиите и копчарите, чадори, со сокаци убаво калдрмисани, чисти, безистенот личеше на малечок град изделен од секаква нечистотија и човечка несреќа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)