Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Не смееја да се качат на коњите, за да не бидат на нишан...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ја качиле на дрвената кола, па кога стигнала до ридот кое ги дели двете села, ја подигнала главата, фрлила поглед врз Рајчани, го видела и тогаш починала во спокој... ***

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Кога инженерот се качи на убавиот бел коњ, командирот го пофали коџобашијата: - Аферим!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Главниот инженер, со целата придружба, тргна...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Трговецот се поздрави со мудурот, длабоко се поклони и се качи на пајтонот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Го одведов и на нашите езера, го качив на бротче и на мало кајче, ручавме и вечеравме во најубавите ресторани, а потоа одевме заедно по маказарските места.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Така, се случуваше да остават еден голем камен до кацата и јас ќе се качев на него бидејќи не можев да достигнам и ќе ги наполнев џебовите со сирење и ќе им дадев на моите браќа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Роберт Кувер ЛИФТ 1 Секое утро без исклучок, и нималку не размислувајќи за тоа, Мартин користи лифт без лифтбој за да се качи на четиринаесеттиот кат каде што работи. Така ќе направи и денес.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Праќаат некаква луда жена за да ја растури мојата среќа, мојот живот… (Оди кон вратата што води кон балконот, ја отвора, ја разгледува и размислува) Ете, откаде ја качиле на балконот…

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Нејзиниот поглед само за миг ја фиксира оваа слика: на крајната масичка до излезот седи старица, од глава до петици закукулена во црно - да, тоа е бабата што одвај ја качија на авион во Истанбул.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Мило ми е што повторно ќе можам да се качам на вовчето да трчам по прозорците додека тоа со клокот и тресок се провира низ планинските процепи или низ селата со куќи построени како стражари крај пругата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

1. Сонцето веќе беше искочено високо над Перун и почна да припечува над главите на аргатките во оградите и нивите на Демовци, Селимовци, Мерсиновци, Адемовци, Гола Сабја, Маџаровци и другите турски чифлизи во Крушевица кога, во еден од убавите пролетни дни на илјада осумстотини осумдесет и... година, се вратија од полето Јован Пантовски и Адем Маџаровски и се качија на маџаровската кула.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дали би ѝ се качил на комшиката додека твојата жена е на пазар???

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Не размислувајќи многу, се качи на таванот, превртуваше штици, стари косила, вили, распаднати самари, лопати, искршени грнци. Ја бараше скриената пушка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сѐ уште ја држеше разгорената гламња во рацете, сѐ уште очекуваше изненадување, па ја фрли гламњата дури откога се качи на чардачето и од високо убаво ја разгледа околината.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Уште неколку минути му беа потребни да се качи на сеното и да ѕирне низ вратничката од каде што ноќеска пукаше во волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се качи на малото чардаче, оставајќи го кучето во тремот од кошарата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Шумарот се качи на џипот и го запали моторот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кога се качија на чардакот - сите се пособраа и им направија најнасреде место во големата приемна одаја...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се јазев по скрките на ридот по снагата на животното со кое дружев во сонот а кога открив на преслапот лозје како да се качив на моето рамо.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Се разбира, додадов дека тоа е и нејзина желба, се разбира во колку јас, или ние (додадов) не одлучиме поинаку.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го употреби вчера, како коментар на оној мој предлог, мајка ми да ја погребеме ние двајцата со две-три момчиња што ќе ни помогнат да ја качиме на ридон.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Беше веќе време - здивна таа кога се качивме на височинката. А потоа прошета по тумбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Наеднаш застана и се насмевна: -Во полето, секогаш оставав траги зад себе.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Глигор беше останат последен и беше ја ставил ногата на узенгијата, да се качи на коњот што требаше Анѓеле да јава.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И кога се качивме на камениот мост, кај Газаната, гледам веќе некој се качуваат на другиот каменен мост и му велам на Анѓелета: Стигнавме, тие кај Плачиврби додека се наплачат и разделат ние сме кај нив.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ако ништо друго можев да му речам барем “овардз“, што кога ќе се прочита наопаку, може да се изговори и како здраво.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Нешто морав да сторам. Нацртав голем ној и се качив на неговиот грб.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

И додека ветрот сѐ посилно фучеше околу нас разбранувајќи го песокот, пустинското дете ме довлечка до клекнатата камила и ме натера да ѝ се качам на грбот.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Играа околу мене и пееја и биеја по распнатите кожи на наивните тапани.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ја наместив скалата нагоре и се качив на првата гредичка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имаше една сцена на еден разбој, во гимнастичката сала; можеби бевме во втора, можеби во трета година; тој, со измама дојде на местото на Земанек, кој требаше да ни помага нам, на девојчињата, да се качиме на разбојот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција беше возбудена: трепереше, не им веруваше на сопствените очи, велеше дека е тоа чудо; потем тргна од салата кон училиштето да раскаже што видела а јас ја стигнав на излезот, и одеднаш, без да знам зошто и без да знам од каде ми е таа сила, ја плеснав по задникот, сосема безобразно, оти ме беше опфатило некое победничко, раскошно расположение и ѝ реков: „Нека се качи на скалите така, ако може, твојот здрав народен дух“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој три дена се молеше Богу во една пештера под самиот папок на светот, и кога четвртиот ден се качи на скалите, тие стоеја како да се закопани во каменот, во карпата Бехистунска!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем ме прегрна, и како стари и добри пријатели, тргнавме по пругата. „Во Велес ќе се качиме на возот“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И во следниот миг, рече: „Збогум Луцијо!“; го фрли куферот крај пругата и се фати за металната конструкција на мостот од десната страна; се искачи, вешто, како гимнастичар на разбој; се качи на врвот и стоеше на последната греда од мостот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потоа ни дадоа војнички униформи, по една батериска светилка, пешкир, конци и игла, шамимче за бришење нос, ноженце заедно со лажица и виљушка и потоа нѐ качија на воз и така станавме војници и веќе не бевме деца...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тој имал пасош и бил „странски“ државјанин и според тоа единствено тој можел легално да се качи на парабородот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Меѓутоа, кога сето тоа било готово, потребата од луѓе била сведена на минимум: еден ќе требало да го запали фитилот во визбата на бакалницата и да исчезне без трага и еден кој требало да се качи на бродот, а чиј живот можел да биде најмногу загрозен.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Качен на највисокото дрво, седнат скрснозе во највисокото гнездо, на челото со едра светулка, во миг ќе свикаше со занес и со горделивост: „Ова на челото е дијамантот од турбанот на дедо, а ова сум јас, златно клуче, златно клуче за сребрен катинар, јас сум пергамент, јас сум тркалезна буква, уште неодгатната“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

ИВАН: Крстју просто ми рече дека Младичот не може да се качи на попладневниот воз и дека ќе тргнел со вечерниот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Јас се качив на мотор и веднаш си летнав низ Прилепска чаршија, со моторот шетнав.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Им даде знак на војниците и тие се качија на покривот, ги расфрлаа ќерамидите, ја откорнаа чатијата и почнаа да го рушат ѕидот кон патот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На, гледај...“ ги вади од долапот и ги фрла пред неа; прва фотографија: Профим со жена си Профимица; таа е со испупчен мев, трудна; крај нив се сите четири ќерки: Царјанка, Девица, Венера, Андромеда; облечени која како се нашла во моментот кога сликарот дошол; зад нив: плот со оретчени плотици на кои стојат наврени празни грнчиња, стомни, чупки; дрво што се превиткало и со едниот дел влегло во фотографијата; Профим со поднакривена шубара и исшилени мустаќи подвиткани нагоре; едната рака ја држи префрлена на рамото од Профимица, а со палецот од другата рака притиска на малото џепче од копоранот; Профимица е забрадена со шамија тргната над очите, како да се затскрива од сонцето или како да се срами; втора фотографија: Профим и Профимица, сами; Профимица е со доста потпорастен мев; фотографијата е направена одблизу како за на ѕид или надгробна плоча; жена му ги држи рацете скрстени на мевот, а тој ја држи под рака; зад нив се наѕира вратата на чија клучалка висат потки од дрен и кукурек и дел од детската глава нацртана со креда на вратата и чијашто уста е развлечена во смеење; трета фотографија: пак сите заедно, но сега Профимица ја држи во рацете долгоочекуваната принова на куќата - бепчето Скрче; се гледа: фотографот имал голема мака додека успеал да го фати овој момент кога бепчето ги отворило очите, при што насмевката на Профим, од долго местење и стоење, останала како сиросана, како скаменета; девојчињата од пресилно блескање на сонцето, замижале и изгледаат како да спијат! четврта фотографија: Скрче качен на коњ.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го качија на коњ и го однесоа в град кај казанџиите; тие со триста маки, со разни ножици и глета, му го извадија котлето и му ја ослободија главата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се стрчувам по удолницата, исто како автомобилот, кој се симнал од тротоарот и си се возел сам удолу, поминал на другата страна од коловозот, се качил на тротоарот отспротива, ја срушил оградата и се паркирал во дворот на една куќа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Од Батум го качија на измршавена камила.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Беше сигурен дека ќе ги качат на бесилка. А ете ги пак во судот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Така, се спакува набрзина и се качи на авион за Љубљана.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И пак ќе почне едно давење, грвалење за водата, за потокот и мечката одново ќе отрча да се качи на буката, велеше, ама буката ќе падне, заедно сосе мечката, велеше, и крмакот, засилен, ќе ја дупне во мевот со секачите, со ’рпалите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нѐ качија на воловски коли и нѐ носат кон Битола.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мечката ќе се подисправа, ќе крева камења и ќе се подисправа, велеше, ќе сака да го удри, да го погоди со каменот, ама крмакот е само пред неа, зад неа, покрај неа, в жили, ќе фрли подалеку од него, и така, ќе се умори, или ќе се уплаши и пак ќе се качи на буката, велеше, и ловецот скришум тоа ќе го гледа и пак не ќе се јавува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ангеле се качи на магаре, ја забра кравата, а Чако пред нив зад нив, само поттрчнува, врти со опашката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Чинела дојди мечката на потокот, велеше татко, да се напие вода или да се искапи, велеше, а крмакот ќе се затрча и ќе ја шибне одзади со секачите, со 'рпалата и мечката ќе рипне, велеше, ќе почне да бега, ама дека нема многу време за бегање, велеше, ќе се качи на една бука.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе заспие страчка в гнездо, а тој, ѓавол, ќе се качи на топола и ќе ѝ ги извади јајцата од под опаш.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Излегоа од селото, го минаа неголемиот полусув честак и се качија на вториот рид.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Долго се мачеше да го крене и да го качи на себе. Ранетиот како да беше сошиен за смрзнатата земја.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Оној со моторот! - И, ти ќе се качиш на мотор за да те однесе до „Куба“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Други, мајстори и абаџии, кроеле. така направиле мајчините голема гајда и ја качиле на врв планина.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Долго се мачеше да го крене и да го качи на себе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Му иде да викне, да свирне колку што може, како што тоа го правеше кога беше дете и кога ќе се качеше на нешто високо: дрво, карпа, покрив, брег; да викне и да го разлее гласот на сите страни и сиот простор наоколу да го исполни со својот глас.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога запре дождот, Богдан се качи на покривот и ги замени скршените ќерамиди.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сепак ако ве занима, психијатар сум.“ „Докторе“, се искриви од веселост Отец Симеон. „Зошто ноќе, кога ќе се качам на куќните стреи, сретнувам на секој чекор по едно гола жена? и зошто само ноќе, в постела, ми стасуваат од сегде љубовни писма со нацртани четирилисни детелини?“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ние се качивме на карпата и од неа можевме да ја видиме големата површина на езерото како блеска под западното сонце.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тогаш, за да може да се качи на чунот, оти тој се нишаше, јас првпат ја фатив за рака. Да не ја фатев подобро.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Да изодиме пред сонцето да припече, Ѕвездо моја, Да се качиш на магарето? - се сврте домаќинот Петре и прашално ја погледна истоштената домаќинка.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Да однесиш цареи кладенци. Да се качиш на Пирин планина. Да побараш девет кучки лами. Да поштераш цареи кладенци.“

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Пак не успеавме да се качиме на авионот за Сиетл.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

XXVII Еднаш Богуле, кога мајка му беше излезена во полето на работа, ја донесе Злата дома и ја качи на таванот на ѝ покаже што сѐ има на него и каде почесто го проведува времето.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Богуле, уште пред да дојдат тие, ќе се качеше на петаврите од плевната и ѕиркаше озгора гледајќи ги легнати на сеното.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Шерифот изнајми хеликоптер и се качи на врвот од водената кула и оттаму нѐ набљудуваше со двоглед.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кога во пустината Мохаве ќе се качиш на највисокиот врв, под тебе се протегаат суви долини прошарани со кактуси и Џошуа Трис, песочни ридови и карпести планини, некакви езера и слични фатаморгани...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Потоа тие пак се качија на моторот и заминаа во градот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Главно е да има што да фрли невестата кога ќе се качи на коњот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Слегоа од коњите, влегоа дома, го заиграа венецот, на кој момите ја пееја „Венче здравче“ и деверите ги зедоа венците на глава за да им ги носат на невестите, без кои не можат да се качат на коњот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се качи на самарот, се исправи и, држејќи се во левата рака за ногата на Ристета, со десната го зеде секирчето и замавна по ортомчето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Потоа ги врза со уздите еден за друг, му се качи на средниот и ги спотера сите три по патот низ селото; коњите испијанети и потсилени од камшикот што им плускаше крај ушите, јуреа низ селото како бесни, креваа прав зад себе, газеа кокошки, патки, мачиња, кучиња и секаква живинка што ќе им се испречеше на патот и опкршуваа со сета сила по сокаците; прислужникот Геро потскокнуваше на средниот коњ, ги стегаше цврсто в рака сите три узди, плускаше со камшикот и викаше силно.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се качи на каросерија. Фати да скока.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Потоа се качив на Дорчо и летнав да бегам по друмот.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Пред се тоа Силјан си патувал со голема надеж да најде некоја трага и до кај пладне го изодил угорното, та се качил на планината и кога се опулил натамо, видел едно поленце опколено со планинки и ридови, прилично како Прилепското.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Влегле сватовите дома да ручаат, а Силјаница си го зела детето за рака и се качила на амбар да плаче и да жали дека не ѝ бил тука Силјан.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

На часот на Силјана му текнало та слегол во двор и го зел ѓерданчето и го качил на куќа та го скрил во сламата.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Станала Неда да си земе нешто дома и Силјан слегол од куќа, та ѝ го зел клопчето што везела сосемати игла и го качил на куќа, та го скрил во сламата за ич да не се сеќава.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Близу пол саат што одел, и кога дошол до една тумбичка, се качил на неа и чул од луѓе зборови; арно ама ништо не разбирал од тие зборови, така му се чуло, како кога да кљакаат штркови.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Добро, и овојпат скрив од него дека во неделата се качив на крошните на највисокото дрво од неговата макета.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И јас кога еднаш одамна , во мојот поранешен живот, се качив на Водно и погледнав долу кон градот, не можев да здогледам ниту една од моите грижи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Вашите татковци сега, ако се селани, кога сакаат да одат в град, на пазар, ќе се качат на воз или на автобус, или пешки ќе тргнат, па ќе стигнат таму, за да свршат работа и да ви го купат она што сте им порачале па вам целиот тој ден не ви останува ништо друго освен нестрпливо да го чекате некаде под село и уште таму да видите дали сте го добиле она што ви било толку драго.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А за Трајчеица што да се рече! Откако ѝ тргнаа работите на арно како да слезе од магаре а се качи на пајтон!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кај тој Борис Степанович се наоѓаше списокот на сите Белогардејци кои се качиле на англиските бродови во Одеса.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А татко ти тогаш ти рече: „Сине, тоа е голем грев, тоа што наумил волкот да го стори“, но и ова го рече на оној негов чуден руски за кој сите го исмејуваа па и тогаш кога тој се напнуваше да ги увери присутните дека сите ние сме славјани и едно племе и дека треба да господари разбирјатељство помеѓу нас и да чувствуваме грижа едни за други, а јас, за да го смирам, морав да го повторам она што и пред тоа многупати му го имав речено: „Руски човече, побрзо јас ќе се разберам со своите мртви одошто ти со својата болка и со нас живите“, па тој веднаш замолкнуваше, се престоруваше најситно зрно просо и заминуваше во Горнидвор за да се качи на дудинката; беше и возрасен, и умен, а со срамно детско однесување.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се качил на едно дрво и се завиткал во капицата сено меѓу гранките.