Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Забележувам дека ако маж и жена се заедно, Херман зборува со жената.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

До полноќ, гужвата драматично се зголемува и, судејќи според зениците проширени како чинии, некои од овие луѓе ја земаат својата втора или трета доза.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој атеист, а вака се изразува, којзнае на што цели, или така е адет, кога се зборува со постари луѓе, или без присуство на претставникот на партијата се чувствуваше послободен.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но овде гледам скалите му се потребни за да си ја искаже својата постојана амбиција за искачување, за некој вид победа, за која инаку во секојдневието се чуваше да зборува со сиот порив што го чувствуваше, додека во ракописов, бидејќи фикција, што би рекле критичарите, нема психолошка кочница.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Повеќето од тамошните типови беа кул - и освен вообичаените шеги и хистеричната насмевка ништо не се случуваше - но Ингрид Суперстар постојано одеше пред огледалото, го прекриваше лицето со рацете и почнуваше да халуцинира, и тогаш потполно откачуваше и почнуваше да плаче и да зборува „толку сум грозна”, и тогаш сите ги вадеа своите курови и зборуваа од стомак, за да изгледа дека не зборуваат тие туку знааете веќе кој, и тогаш ја тераа да зборува со „нив” - тоа секогаш ѝ го поправаше расположението - но тоа ѝ го привлекуваше вниманието само неколку моменти и тогаш мораа да смислуваат нешто ново - изгледаа како куп очајни бебиситери кои безуспешно се обидуваа да го утешат расплаканото дете.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Мо, тапанарката, беше толку слатка и срамежлива што не ми беше јасно што воопшто бара таму.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Женски, брачни, мајчински: децата можеби со подозрение ќе покажуваат кон таа несреќница и ќе зборуваат со глас што таа ќе го слушне; мачката пак има буви, тие ќе ни влезат во софата; сопственото лице делува замачкано, тоа е поради жештината; дали е вклучена ринглата под гравот? мрачната болест на машината за перење алишта може да се повтори - баботи при испирањето, а ѕвечка при перење; господи боже, веќе е единаесет часот; кој од вас загубил една каљача?

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

- Па, ти, Лангач, знаеш, ти си... Не можеш ти... Туку ќе видиме. Ќе зборувам со учителот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кога би зборувал со обезимени зборови, со обеззначени, како на пример: се разминуваш со светци во предел каде во исто време и на исто место светат многу сонца и многу месечини.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Смешно му беше кога понекогаш ќе го изненадеше деда си како зборува со кравите, со кучињата, со коњот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Едоставно ја зеде својата девојка, бруцошката што зборуваше со очите, и ја одведе во Градското собрание да ги подадат личните карти на шалтерот за бракови и разводи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И навистина, почна да ми шепоти за некои скриени нешта по чекмеџињата. Или по фиоките.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Ако сакаш мојата желба да ја поврзиш со нешто многу конкретно или повидливо - појасни таа - тогаш еве, јас ти понудам и други нешта за кои би можела да ти зборувам со денови.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Девојката никогаш не зборува со машкото за такви работи освен ако планира да се омажи за него.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој никогаш не ѝ се приближува на Кети, но кога јас ќе седнам овде, ми приоѓа, како сега, да ми мјаукне едно мало здраво, доаѓа и ме посетува, а јас зборувам со него, исто како што прави Милан.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Татко ми нема ништо со тоа... со тебе.“ „Тој ме замоли да зборувам со тебе.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На пример, вие сте застанале крај гробот на некоја исчезната позната личност, за која некогаш нешто сте читале, но токму што - тишина; вие стоите, слушате како над главата ви воздивнуваат темните крошни, како вознемирено гака јато врани и едновремено се потсеќате - тоа и е моментот за изненадување.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Овие техники ги поттикнуваат индивидуите да веруваат дека оние што се бават со овие дисциплини имаат пристап до објективниот и непристрасен опис на реалноста и човечката природа.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ова значи дека одредени говорници, оние извежбани во специјални техники - кои најверојатно се однесуваат на способностите на умот да комуницира со реалноста - се привилегирани да зборуваат со авторитет кој ги надминува границите на нивните лични искуства. (Parker ѝ Shotter, 1990, стр.7) okno.mk | Margina #4-5 [1994] 61

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сухов однекаде ви доаѓа од зад грб и ви зборува со таков тон како да ви прави услуга: -Овде почива правот на Михаил Матвеевич Херасков, угледен поет од епохата на дворските преврати...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Што се чудиш? Зборува со мајчичката божја човекот!

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Жената зборуваше со притаен глас, а во лицето се читаше немир.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Јас, меѓутоа, не би зборувал со точки.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Зборува со луѓето, а ние од разговорот доловуваме само два поразбирливи зборови кои се однесуваат на црквата – едни велат католик, други ортодокс.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Паметам кога долго во ноќта в куќи доаѓаа жени од АФЖ-ето и долго зборува со мајките.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Си зборуваше со неа, си шепотеше како со сестра, како со кротка посестрима.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По нивното запознавање јас никогаш не зборував со Сара за брат ми, ниту со брат ми за Сара; само чувствував колку исчекуваа да дојде среда, денот кога нашите врсници се собираа во салонот на Берта, а Зигмунд и Сара остануваа уште долго во нејзината соба, и јас останував покрај нив, како сведок на она што го премолчуваа, и кога знаевме дека собирот во салонот на Берта привршува, тој, таа и јас се качувавме на горниот спрат, се поздравувавме со гостите, го слушавме благиот прекор на Берта што не сме ги удостоиле со своето присуство. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Штом ги завршував разговорите, ми велеше: „Изнеси ме надвор.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека разговарав со Зигмунд, таа по моите зборови разбираше дека зборувам со него, и ме гледаше со оној поглед со кој гледаат оние стари луѓе кои без страв, само со колебање, се подготвуваат да умрат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Мисирков помина овде. Зборувавме со него на долго и на широко.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како ревносен магационер правеше попис на неговите расположенија, нијансите во неговиот глас кои без грешка откриваа дали зборува со маж или со жена, кога некого одбегнува, дали и колку лаже или само крие.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Зборуваше со таинствено сладострасен шепот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Си зборуваме со Григора, а очите ми бегаат кон ќерка му, Левтерија, застаната пред маските.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама кога ќе ми речеш, Стојна, мислам дека на друг му зборуваш, вели, мислам дека не зборуваш со мене, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Влегувам дома и си зборувам со Ѕвездана, а пак сама со себе: - Е, ја испратив Капинка, синко, велам, си отиде Капинка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А кога е осамен, а не сака сам да биде, ќе почне да си зборува со себеси: се борев, прашува, се бореше, сам си одвраќа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Круме зборуваше со мек, кадифен глас, но неговото кажување беше кратко и строго прецизно.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Една од болничарките ја натера да се врати во редот, полека удирајќи ја по грбот, додека ѝ зборуваше со многу сладок глас: - „Наваму, убавице. Телефонот е ваму.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зборуваше со вистински занес, но тој занес беше сожалувањето што го почувствува за стариот мајстор, толку уважен, толку оцрнет, толку прочуен и затоа толку празен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- „Но, јас дојдов само за да телефонирам“ ѝ рече Марија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Обајцата знаеја дека нема да се видат повеќе. Парацелзус остана сам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- А најстрашно е - зборувам со измачен глас - јас мислам дека јас сум виновна, дека го донесов вирусот...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Отсега противниците зборуваат со ист јазик: и кај едните и кај другите етничкото поимање на нацијата ја победува теоријата за слободен избор.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во некој момент сигурно забележала, застанала молкум да ме набљудува како и самата нешто да очекува; веќе беше невозможно да не ме издаде напорот да го продолжам тоа затишје, да не го прифатам тоа пак да се вратат наспроти Мари-Клод, против Мари-Клод која не можеше да разбере, која молчешкум ме гледаше исчекувајќи; да се пие и пуши и да се зборува со неа, за до последниот момент да се одбрани слаткиот интеррегнум без пајаците; да се запознае нејзиниот едноставен живот работа-дома и сестра студентка и алергиите; да се сака, така да се посакува тој црн прамен што ѝ го чешла челото, да се сака таа како цел, како стварно последна станица на последниот метро во животот, а тогаш - бунар, тоа растојание од мојот стол до онаа клупа каде што можевме да се љубиме, кадешто мојата уста можеше да го испие првиот мирис на Мари-Клод пред во прегратка да ја однесам до нејзината куќа, пред да се качиме низ оние нејзини скали и најпосле соблекувајќи ја од себе толкавата облека и толкавото чекање.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не помала од винска каца, главата меко пулсираше и, што беше уште почудно,зборуваше со изморен глас на астматичен старец.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Пипалото се олабави и се повлече.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Две жени, една постара и една помлада, убаво облечени, беа целите престрашени, вознемирени, со од земја раскашавени ракавици, фустани и паднати смачкани шапки, од кои помладата викаше од силни болки, а постарата забрзано зборуваше со повишен тон бришејќи ја земјата од ракавите, жалејќи се за невниманието на шоферот на тие нови превозни средства, кои се можеби брзи, ама и многу опасни и затоа сосема непотребни.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Додека ги слушав врвните офицери на Југословенската Народна Армија (ЈНА) како зборуваат со вознес и незамислива увереност за главните стратегии за одбивање на напад на Југославија од Западниот или Источниот блок, со мене на часовите ја носев книгата на Вињи, верувајќи дека на овој начин со читање на книгата ќе го компензирам времето на воените предавања.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нив, изгледа, значеше Партијата и пред сѐ Внатрешната партија, за која таа зборуваше со отворена, потсмешлива омраза што го обеспокојуваше Винстон, иако знаеше дека тука се безбедни, ако воопшто некаде можеа да бидат безбедни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој зборуваше со голем занес, како пред катедрата пред некогашните студенти, како при одбраната на својата докторска дисертација во Сорбона.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски наоѓаше врски помеѓу јазикот и кујната, зборот и вкусот...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не зборуваше со мене многу, ама кога ми кажа два збора дека ѝ се јавил синот, знаев од каде е куражот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Зборував со библитеката, велам јас, прашував за некоја книга.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

А кога зборувал, не зборувал со некоја симпатија или со она длабоко сочувство на брат.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Постојано бладаше, зборуваше со мртвите: - Да дојдам? Добро, ќе дојдам... А, не, не идам...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Таа имаше интересна, чудна глава, која, колку што ја гледаше Илко, толку почудна му стануваше, особено во профил: лицето и челото ѝ беа сплескани, издадени, налик на сечило од секира; носот шилест и издолжен како клун; очите ситни како мониста; веѓите тенки и споени; ушите мали, прилепени; усните заоблени, собрани како свирка. Зборуваше со шуштење.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога немите луѓе зборуваат со својот телесен говор, тоа е реален говор а не хендикеп, тоа е прв говор и прво писмо.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

— Рожденката ѝ нареди на идната средба да го викне кај нив дома и таа да зборува со него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Везирот го испрати Цреповиќа и го пријави следниот дипломат, со краток доклад што бара: – Шериф Абдула, пратеник од персискиот шах моли милост за сина му на шахот што се наоѓа како сужен кај нас. – Десет илјади златници – отсечно проговори султанот и ја заврте главата настрана, не сакајќи понатака да зборува со претставникот на победениот шах.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Пелагија беше спокојна, дури рамнодушна, и зборуваше Со здравје! Со здравје! Со здравје!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Само кога ја виде Влаинката Роса како заминува со своите пет чупиња, по чупињата петте гуски кои деновите ги поминуваа во дупките кај туланата, а зад гуските високото ковчесто старче што размавтуваше со рацете како со мотовила, и самата се расколеба и следното утро се најде крај самиот вагон, всушност, луѓето се растргнаа и ја пуштија до вагонот да може да си зборува со старецот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

- Љубовницата ми вели дека од пивото попуштале вените - се засмеа Мајката и со показалецот покажа кон Овчарот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Престани бе! Зошто зборуваш со мртовци? - го прекори Мајката својот комесар Чауле и седна на гајбата со пиво.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Зборуваше со тон што не се запаметува но видливо побрзо одошто усните можат да му изговарат па изгледаше како малку да пелтечи.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Тој утредента му порача на деда Ангелета како знае да зборува со Бошка Манев и да го кандиса тој да го предаде Лумана.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

На Драган очите му светнаа, но и тој зборуваше со шепот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тој се замисли: - Ами ако те насмеам, бабичке, и тогаш ли нема да зборуваш со мене?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Требаше да бидам вратен за вечера!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Не се грижи за мене!... Мене ми е сосема добро! Му зборуваше со ангелското гласче...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Нема врска!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Наслушна. Минк сериозно зборуваше со некого крај грмушката со рози и покрај тоа што таму немаше никого.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Зборуваше со тивкиот глас на еден човек.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Еден збор да ти рече, за срце ти се лепи. После, и јас ќе зборувам со него.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

КЕВА: Арно, Ефке.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ушите ми свират и слушам: некој од некаде ме вика, некој од некаде ми се оѕвива. Постојано зборувам со некого, а немам јасна вистина за ништо.