влече (гл.) - за (предл.)

Тој секогаш ме влечеше за плетенки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
-Се изморив од зборови - изговори Михаил. -Зарем тоа е веселба? Ни треба нешто наше, лешинско.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На старецот пак непријатен му стануваше Петја: тој се тркалаше по тревата, како ѓаволче, притрчуваше ту до еден ту до друг мртовец и ги влечеше за уши.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
„Луѓето ги влечат за нос старите навики.“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А таа, чиниш некој да ја влече за нос, ја изкриви главата и зина: - Кој ја знае. Побегна со еден наредник, овца една.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Професорот по цртање одеше помеѓу клупите од еден на друг, нѐ влечеше за коси, сееше со прстите нешто невидливо и се лутеше. - Што, ова да е кралот? Дибеци едни.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Додека тие стоеа крај малиот мост, Рози почувствува како нешто ја влече за здолницата. Тоа беше Тито.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Борисе, те бараат. Дојди. Борис сосем и не го разбра и ждрака во другарот. Очекува уште некој збор. Момчето го влече за ракав.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)