бев (гл.) - важен (прид.)

А колку само му беше важна и нужна оваа победа!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Во тој период многу работи ми се случуваа прв пат - првиот мирис на сликарско ателје, запознавањето со Ацо, Пепси, сликарство на голем формат, автостоп до Лондон, првиот џоинт... многу ми беа важни муабетите околу уметноста и филозофијата што често се развлечкуваа до разденување на пусти автобуски станици сред Бит-пазар или Козле.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Тоа мора да беше во 1973, во секој случај беше приближно во времето кога тој и Кетрин се разделија но датумот што беше навистина, беше важен седум или осум години постар.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Патролата меѓутоа не беше важна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И за Камилски, со текот на времето, помалку беа важни турцизмите како лексички заемки, отколку дебатата со Татко за нивната генеза и судбина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Заемката која преживуваше во неколку балкански јазици, со мали и незначителни модификации кои се должеа повеќе на природата на новиот јазик, според Камилски, филозофски речено може да биде и pierre d` achoppement, камен на сопнување, односно повод за дебата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Само ѝ беше важен неговиот глас.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веќе воопшто не ѝ беше важна нејзината гордост.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За двете беше важен „животот во тек“ што тие го нарекуваа „животот како таков“ и, без да бидат доволно свесни за тоа, едната на другата ѝ беше катализатор на личното учество во тој и таков живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ја слекува кошулата и гледа телото нагло му остарува: кожата ожебавела, капиларите пукаат и оставаат бенки како од капнато мастило; му омлитавува телото кое некогаш беше цврсто, набиено, кое пукаше од здравотија, а кожата затегната и светла како кај пеливан; во тоа тело и Стела и Аниса и Хера и Марија ги зариваа забите како да сакаа да го раскинат; и секоја на свој начин се воодушевуваше и му го фалеше телото како да не им беше важна душата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Да, тоа беше тој збор што требаше да го запаметам, што беше важен, збор што го содржи клучот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ја следеа. Секој нејзин чекор им беше важен.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
3. Овој датум, 5 март, беше важен датум во мојот живот, датум кога се решава сѐ, за живот или смрт.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Тогаш ние не знаевме ни дека организацијата е бугарска а камо ли фашистичка. Тоа нас не нѐ интересираше. Нам униформата ни беше важна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Таа буква-девојка излгедала, според цртежот во претсмртните ливчиња на Мида, токму вака: Отстапено со љубезност на Максим Димановски Уште една ситница беше важна за целата таа чудна книга-одаја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А можеби бегот и не беше важен во настаните што ќе следуваат, та затоа го немаше и во претчувствата? - си рече момчакот, тешејќи се.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
И сега мислам: Не. Тука бев важен јас.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа, како жртвуван пион на шаховска табла, го преместуваа по потреба на мигот или по намиг на командантот - од едно место на друго, колку да пополни некоја дупка во откриена празнина, да врзе алка во синџирот со ортомче, а не со желевце - сè додека не се најде со старите другари од гимназијата, од кои преживеаните веќе беа важни личности, односно личности од теме до петици во нови униформи.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Имаше уште време, не да се забрише, туку да се забричи на брзина, па и да промени кошула - панталоните и патиките и така не беа важни, оти ќе беа под масата, а реата од нозете можеше да му се припише на сирењето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Одговорот воопшто не беше важен, зашто таа и не заушила како треба, не оти ве чула, - можеше да се поставуваат уште поглупави прашања, - важно беше тоа нејзино поклонување доземи, тоа нејзино вратче кога ќе се издолжи и тие нејзини малечки устиња, поднапрчени, непознати, нови кога ќе ви рече со некој потпевен глас: - Молам, да, благодарам!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Моето село во тие денови беше важен партизански центар.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)