ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Всушност дваесетина години по нејзиното формирање, по Првата светска војна завршена со Версајскиот мир во Париз, странскиот капитал ги фиксираше симболите на моќта во новото време во новата држава Југославија.

Тогаш момчето се сврте. Ме препозна и ми побара автограм и ми додаде хартиена кеса од English Clothes Boutique Countdown да се потпишам на неа.

Кога свртевме на Гринвич Авенијата, каде неколку жигола стоеја потпрени на ѕидот, ја видовме оваа плавуша како ја фрла главата наназад и вели, доволно гласно за овие педери на глуварење да ја чујат: „Ох, погледни ги само тие Green Witches!“

Пред нас одеше некое момче од дваесетина години, а покрај него одеше висока, сензационална, плава dragqueen, со многу високи потпетици и фустан со една намерно спуштена пертла од рамото.

Во купето влезе едно црномуресто момче, кое одвај да имаше дваесетина години, некаде од селата кај Неготино, мислам од Пепелиште или Прждево, па потоа уште двајца повозрасни, едниот со лузна и висок, а другиот понозок и мешест.

Шаќир беше уште младо момче на дваесетина години, та како на стрико или вујко му бакна рака на постариот Толета, кој беше токму двапати постар од него.

И во суровото Толево срце се разбуди нежност и тој не можеше да ја скрие пред благодарноста на младиот пратеник што дојде да го прибере овој суров човек и го впрегне во благородниот јарем за општото народно дело.

- Да им се позлати српот, - си прошепна старецот, па ги сврте очите кон ледината над својата колиба, каде што некогаш во неговото вистинско време, пред повеќе од дваесетина години, се брануваа златни жита.

А еден наш Мурго пред дваесетина години задави волк, не волк туку магаре - толку голем.

- Навистина? Го имаш на слика а зборуваш ли зборуваш? Како навиен.

"Повеќемина ми рекоа дека во последниве дваесетина години Таша воопшто не се изменила", и објаснив на Огнена Гулева за да не се јадосува прекумерно.

"Велиш?

Мислам на онаа огнена топка што им припаѓа на вистинските природни чуда?

Притоа што се не замеша. И борбата. И нашата потрага во неа. И потрагата на Иван. Па дури и побуната на природата.

За кутрине геј-мажи што имаат триесет и некоја година, кои наводно се држат за старомодна и веќе бајата верзија на машката геј-култура – верзија на машката геј-култура што не му значи ништо и му е неупотреблива на некој што е тинејџер или што има дваесетина години – очигледно се истине што, само некоја годинка пред тоа, впрочем, биле исти онакви тинејџери пионери и ги проодувале првите невини чекори во бодриот нов свет без хомофобија, несвесни за геј-културата и индиферентни кон неа.

Дури тогаш бев воведен во учебната програма на американската геј-култура која дваесетина години постарите геј-Американци веќе ја знаеја наизуст, но за која бев одбивал да учам од нив.

Девојка на дваесетина години, со гранка скршена од поблиската црница, мавта лево и десно – ги тера досадните муви.

Откако ќе се разбудеше, тргнувавме кон атељето на некој сликар, за да прашаме дали ги запознал, дваесетина години пред тоа, сликарот Фридрих Рихтер и неговата сопруга, но никој од нив немаше чуено за нив, и она следно прашање: „Од кого тие го посвоиле детето?,“ остануваше непоставено.

Рајнер го беше посетил и доктор Ауербах, кој некогаш во детството го лечеше од очај, но Фридрих Рихтер и нему му немал кажано дека синот бил посвоен.

Во контекст на театарската уметност, ќе наведам дека пред дваесетина години, кај нас се случи еден несекојдневен настан.

(...) Вистинската фантастичност не се состои толку во строго прераскажаните околности колку во одекнувањето на отчукувањата, ненадејните удари на срцето нам непознато, поредок што секој момент може да нѐ искористи за некој од своите мозаици, исфрлајќи нѐ од здодевноста, е затоа за да ни турне молив или длето во рацете.

Кога фантастичното ќе ме пресретне (понекогаш сум и јас посетител и моите приказни се раѓаат од доброто, взаемно воспитување долго дваесетина години) си припомнувам на засекогаш извонредниот Игоов фрагмент: „Секој знае што е едрена точка на некој кораб; точка на пресек, центар таинствен дури и за самиот градител на коработ, во кој се сретнуваат силите распрснати по целите развиени едра.“

Војната, окупацијата, крвниците, исчекувањето на Пролетта - Револуцијата, борбата, колективизацијата, бесмислените селски конференции, напорите на селскиот секретар Тацко Настејчин - цел еден спектар од историско социолошки премиси што го одредуваат животот и промените на нашето село во последниве дваесетина години е вткаен во лирско проѕирното ткиво на Чинговите прозни кажувања.

Во градината на југословенската резиденција работеше дваесетина години. Градината личеше по малку на неговата старост.

Шанкерката, девојка од дванаесетина години, со долги нозе, врз кои имаше навлечено стегнати фармерки, со разградна бела кошула облечена врз маица што ѝ ги покриваше градите до вратот, со полузасукани ракави, делуваше штичесто, но енергично поради што нејзините цврсти роглести цициња делуваа нападно.

Ваков потфат заслужува внимание. (Во Париз е објавена и една книга на Старова која претставува компаративна книжевна студија за односите помеѓу Гијом Аполинер и Фаик Коница, во издание на познатиот издавач на балканските литератури „Еспри де пенинсул”, дел од докторската дисертација, одбранета пред дваесетина години на Сеучилиштето во Загреб.

Но по дваесетина години заедничка среќа таа ненадејно умрела.

Дени, како што реков, дваесетина години била жена на боем, па оваа оставена градина, подобро парче од градина, е некој вид омаж на тоа време; капејќи се во бањата или седејќи во еден од ’рѓосаните столови таа може да ги одмори погледот и умот од забревтаното темпо на негување на онаа другата, големата, официјална градина и од постојаното примање и гостење посетители.

- кога влегуваат во ноќниот бар, во позадината задолжително се врцка полугола танчерка на шипка; - кога гл. јунак поаѓа во решителна задача, без оглед дали тогаш чекори, трча или скокнува во хеликоптер, тој им вели на своите сакани (жена, женска, деца, татко итн): „те сакам“, а тие (понекогаш здружено) одговараат: „и јас тебе“;

„Можеме ли да добиеме малку вода, ве молам сењор“ Тоа беше момче од околу дваесетина години.

Имав дваесетина години (што значи дека тоа било многу одамна), кога, еден ден, во универзитетската библиотека прочитав статија од едно списание во која беа цитирани неколку реда од Макс Пикар, филозоф, германски Евреин.

Додека ја читав токму таа книга за Твоите духовни пријатели (пред дваесетина години, кога уште не Те знаев), за првпат помислив дека нејзиниот автор треба да е некој чувствителен, прилично фрагилен човек (un uomo fragile!), кој тешко дека се вклопува во кодифицираната слика (имагологија, стереотипија...) за стандарден балкански писател.

Тие настани најчесто се селектираат така што преку нив треба да се бележи севкупната судбина на едно семејство, што служи како пример за начин на живеење во рамките на животот на еден цел народ (Solar, 2006: 262).

Докажувајќи (на дело) дека расната белетристика тешко дека се пишува од авторската позиција која би го застапувала стандардниот машки гард: рационален, академски, дистанциран... ***

Уште во првите години на моето пишување како новинар, па сѐ до крајот на животот, во текот на дваесетина години, татко ми беше апсолутно мојот прв и најзначаен читател.

Претпоставував дека таа најмногу беше обземена од ликот на таткото во сагата, што впрочем подоцна и ми го потврдуваше во своите писма, но без притоа подлабоко да ми ги образложи причините за тоа.