југословенски (прид.)
Подоцна станува и југословенски амбасадор во Боливија, Перу и во Бразил.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Во 1956 година дипломира на Филозофскиот факултет во Скопје, група југословенски книжевности и македонски јазик.
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Тоа е вашата кралска југословенска железница.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Бурдел бил голем пријател на југословенските студенти, кои биле негови ученици и се случувало често со нив да го дели сиромашниот залак леб.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Штом ќе завлезете во павилјонот, а тој е, речиси сиот од бел и сив мермер, чувствувате широчина и ве обзема некоја пријатна тишина, особено ако погледнете во пејсажите на најубавите југословенски езера и на Јадранскиот брег.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Овде е и „Јадранка“, магацин со југословенски специјалитети.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
И од Вардарска дивизија се направи I и II југословенски пук.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Потоа ноќе од бугарските на југословенски камиони. На границата.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Знам дека читањето на југословенски весници го земаат како антисоветизам, т.е. како доказен материјал за покренување на обвинение, но јас не знам да лажам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Нѐ нарекоа југословенска агентура во редовите на НОФ, АФЖ и НОМС.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се покажа, вели, дека овие организации биле агентури на Озна и на Второто биро на југословенската армија...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Но тој беше отсутен, се наоѓаше во северната југословенска република, од каде што потекнуваше.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Беше дојден до информацијата дека еден од најумните од врвното југословенско раководство, кој како татко ми многу читал, во кого најмногу верувал и самиот Водач, а во еден период дури и Сталин, своевремено, додека се занимавал со одгледување и откривање на печурките, особено од својата родна северна република, помислил да ја ослободи земјата од козарите и да ја претвори во цветна градина со безброј печурки!
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Следат козарите, дојдени да го формираат пролетаријатот на новата југословенска јужна Република.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Хрватскиот претседател носи бели сакоа како и Тито (убеден дека ги носи како Европа); им дели на децата праски од својата градина (Тито од своите градини им праќаше на југословенските деца кошнички со мандарини); го бакнува, го штипка за образите и го крева во вис (секако, пред телевизиските камери) секое дете што ќе му се најде на патот (и Тито со задоволство ги цмакаше децата).
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Таа безначајна значајност на македонската политичка борба на културната сцена се состои во тоа што: 1. процедурите и настаните во таа борба ги заменуваат и потиснуваат достигнувањата на онаа автономна културна продукција што вака-така е создавана во времето на социјализмот; затоа што 2. замената на културното производство со културнополитичките дебати не е ништо друго туку оживување на идеолошката машинерија на општеството преку интелектуалците кои, по промените од 1989/90, пак ги заземаат оние истите двојни позиции на лојалисти и воедно критичари на власта, позиции што ги заземаше и некогашната интелигенција на просветлениот (СФР)Југословенски социјализам; и конечно 3. затоа што учесниците во актуелните внатремакедонски борби се заправо носители на една иста концепција за култура - а тоа е идејата за „висока култура“ со која се репрезентираат државата и нацијата. Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Најбруталната верзија на таа претстава секако е југословенската ситуација, но тоа се - секако во помала мера - и германската и француската, како и ситуацијата во САД.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Но во осумдесетите кога целата југословенска и социјалистичка идеологија веќе евидентно се претвораше во цркотина, андерграундот веќе не можеше да биде уништен.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Таа војна кај нас беше само лажно дисциплинирана со комунистичкиот мир (што, сепак, според Еуген Финк, е „забрана на смртта”), но токму во него маскираните тагови дотуркаа до највисоките хиерархиски места, и во моментот на историска шанса за нов зов на Нацијата, за фашизам (според Финк, „очитување на смртта”), тие излегоа од своите заклетвени пратемници - од коишто изнурнува и божицата Кали, не како Примавера, туку како ждерачка на лешеви - и удрија со современа воена техника, сепак, амулетно, сѐ уште користејќи касапски ножеви, на сето она што беше југословенско, што не се одзва на повикот на божицата Нација.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Конечно, примерот на СР Југославија е посебно интересен, бидејќи станува збор за држава чиишто највисок правен акт (Уставот, донесен на 27 април 1992 г.), според мислењето на водечките југословенски стручњаци за уставно право (проф. Павле Николиќ, на пример) всушност е неуставен.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
